Kaczogród. Carl Barks #08: Latający Holender i inne historie z lat 1958-1959

Kaczogród. Carl Barks przyjął się bardzo dobrze – kolejne tomy serii okupowały najwyższe miejsca na liście bestsellerów w sklepie wydawnictwa Egmont, a kilka miesięcy temu oficyna rozpoczęła publikację drugiego cyklu pt. Wujek Sknerus i Kaczor Donald, tym razem poświęconego twórczości Dona Rosy. Pozostaje mieć nadzieję, że na tych seriach Egmont nie poprzestanie, ponieważ świat kaczek i myszy ma do zaoferowania jeszcze wiele świetnego materiału innych uznanych twórców.

Skład ósmego tomu Kaczogrodu przedstawia się nieco inaczej niż w poprzednich albumach, ponieważ większą przestrzeń zajmują dłuższe historie, których tym razem czytelnicy dostają aż siedem. Resztę miejsca wypełnia garść jednostronicowych i sztandarowych dla Barksa dziesięciostronicowych opowieści, z których słynął w Polsce w końcówce lat 90., kiedy większość numerów czasopisma Kaczor Donald rozpoczynała się od krótkich historyjek jego autorstwa. W tytułowym komiksie sympatyczne kaczory poznają tajemnicę legendarnego Latającego Holendra, ale to nie jedyna opowieść z okrętami i morzem w tle. W innym opowiadaniu Sknerus zatrudnia Donalda, aby zbadał tajemnicę statków rozbijających się nieopodal latarni morskiej. Za to w innym długim komiksie kaczory opuszczają orbitę ziemską, aby stanąć w szranki w wyścigu rakietowym – na zwycięski zespół czeka nie byle co, bo złoty księżyc! A to tylko część atrakcji. 

Przytoczone komiksy pozwalają spojrzeć na twórczość Barksa z innej perspektywy i poznać te dłuższe i napisane z większym rozmachem przygody kaczorków. Są to twory udane, lecz trudno je postawić w jednym rzędzie z opowieściami Barksa opublikowanymi w poprzednich tomach, jak Moja snów dolina, Siedem miast Ciboli, Powrót do Klondike czy W krainie wielkich jezior. Tytułowy Latający Holender i Złota rzeka prezentują się jeszcze bardzo dobrze, podobnie jak wspomniana wyprawa na złoty księżyc, ale pozostałe cztery dłuższe historyjki są już dostrzegalnie słabsze.

Nieodmiennie na uwagę zasługują dziesięciostronicowe historyjki, wypełnione humorem, czasem z zupełnie absurdalnymi pomysłami, ale także pełne ciepła. W pamięć zapadają zwłaszcza trzy dowcipne komiksy – o wzgórzu Przedrzeźniacza, które potencjalnie chce kupić Sknerus, Donaldzie pracującym jako mleczarz oraz świetnej historyjce, w której Hyzio, Dyzio i Zyzio niechcący zaszczepiają w swoim wujku pasję do ogrodnictwa. Ponadto dwa krótkie opowiadania wykorzystują często widziany u Barksa motyw zażyłości i opieki nad zwierzętami – w jednym z komiksów Kaczor i siostrzeńcy przygarniają nietypową żabę, w drugim zaś kaczory próbują poskromić bardzo typowego kojota. Krótsze historie zdominowane są przez nieszablonowe pomysły i masę gagów, dzięki którym twórczość Barksa wciąż ma się znakomicie.

Ledwie ósmy tom Kaczogrodu trafił na rynek, a na horyzoncie już maluje się dziewiąty, który pozwoli czytelnikom przeczytać pierwsze historyjki ze Sknerusem i wybrać się do zamku rodu McKwacz. Pomimo publikacji wielu głośnych komiksów Barksa w pierwszych tomach serii, Kaczogród trzyma przyjemnie równy poziom, jednym zapewniając sentymentalny powrót do lektur z dzieciństwa, a innym po prostu godziwą rozrywkę.