Fistaszki zebrane: 1983–1984

Kolejne zbiorcze wydanie Fistaszków zawiera komiksy z lat 1983-1984. Podobnie jak w poprzednich tomach w środku znajdziemy zarówno krótkie paski z codziennych gazet, jak i całostronicowe plansze z weekendowych magazynów. Wszystkie jak zwykle opowiadają o przykrościach codziennego życia Charliego Browna i jego przyjaciół z podwórka.

Od poprzedniego tomu niewiele się zmieniło. Charlie nadal nie umie grać w baseball, boi się dziewczyn i zawsze jest z góry przekonany, że nic mu się nie uda. Ale nie on jeden ma tego typu problemy. Gdyby psycholog dziecięcy odwiedził świat Fistaszków, miałby pełne ręce roboty. Właściwie każda postać cierpi tu na jakieś zaburzenie albo labilność emocjonalną. Linus nie potrafi rozstać się ze swoim kocykiem, Schroeder całe dnie gra na fortepianiku, Patty ciągle dostaje w szkole dwóje, a uczuć zakochanych Lucy i Sally nikt nie odwzajemnia. Beagle też nie mają łatwo – Snoopy wciąż nie potrafi napisać nawet pierwszego zdania swojej powieści, a jego brat Spike nadal cierpi z samotności na pustyni i rozmawia z kaktusami.

Humor twórcy Fistaszków, Charlesa M. Schulza, jest bardzo specyficzny. Choć komiks tworzony był na przestrzeni aż pół wieku (1950 – 2000), autor nigdy nie nawiązywał do aktualnych wydarzeń społecznych czy politycznych, z których wielu humorystycznych twórców czerpie tematy do żartów. Schulz zawsze koncentrował się na słabościach stworzonych przez siebie postaci, często łącząc je ze zmieniającymi się porami roku, nadchodzącymi świętami i problemami, jakie te okoliczności mogą sprawić. Na przykład w zimę łatwo oberwać śnieżką, poślizgnąć się na lodzie, albo skompromitować nieumiejętnością jazdy na łyżwach, nie mówiąc już o tym, że to właśnie wtedy pojawiają się dwie najbardziej traumatyczne daty w kalendarzu Charliego – Sylwester i Walentynki. Ilość żartów, jakie autor potrafił z tego wycisnąć, jest zdumiewająca.

Przygody pechowej grupy rówieśników – narysowane prostą, niemal niezmieniającą się z upływem lat kreską – są więc z jednej strony ciepłe i dobrotliwe, ale z drugiej niepozbawione emocjonalnego sadyzmu. Świat tego komiksu to dziecięce podwórko, gdzie mimo pozornej idylli można znaleźć wszystkie koszmary uspołecznienia. A ciągłe pomyłki i niezręczności bohaterów są zabawne tylko do momentu, aż nie przypomną nam wydarzeń z naszego własnego dzieciństwa, albo może i dorosłego życia. Dlatego choć Fistaszki są wyborną przekąską, zostawiają czasem gorzki posmak.