Deadly Class (wyd. zbiorcze) #5: 1988 Karuzela

Pora na świeżą krew! O tak! Nowy rocznik zagościł w progach niecodziennej szkoły, a pośród nowych uczniów znaleźli się: zakochany w grach RPG oraz metalowej muzyce syn funkcjonariusza Stasi, pragnący walczyć o honor swojego plemienia rdzenny Amerykanin, pragnący być Jankesem przybysz z Wietnamu oraz tajemnicza, na pierwszy rzut oka zupełnie niepasująca do otoczenia uczennica z Afryki. Nowi rozpychają się łokciami ile wlezie, co jednak nie jest w smak drugoroczniakom. Najważniejszą jednak osobą na początku roku będzie znana nam już Saya.

Finisz czwartego tomu Deadly Class był wyjątkowo emocjonujący, dlatego też można było spodziewać się, że kolejny tom będzie oznaczał chwilowe obniżenie tempa. I rzeczywiście, scenarzysta – niezmiennie jest to Rick Remender – wprowadził na karty powieści całkiem pokaźne stadko postaci pierwszo i drugo planowych. Mogłoby się wydawać, że czytelnika czeka deja vu, gdy pierwszoroczniacy będą wdrażani w arkana funkcjonowania szkoły, jednak autor bardzo sprytnie uniknął samoplagiatu.

Co prawda pierwsze strony rzeczywiście poświęcone są inicjacji nowych uczniów, lecz niesie to ze sobą interesujące doznania: odbiorca tym razem nie daje się zwieść gładkim słowom mistrza Lina i w pewnym momencie może zdobyć się na odrobinę współczucia. Równocześnie zaczyna się wielka polityka, gdy drugoroczniacy próbują wyznaczyć swoje strefy wpływów, jednak żółtodzioby za nic mają staż i doświadczenie starszych kolegów. To rozgrywające się na kilku szczeblach starcie, w którym rozkład sił nie jest oczywisty, zaś o jeńców nikt nie dba, śledzi się z dużym zainteresowaniem.

Podziw budzi niebywała zdolność scenarzysty do przyśpieszania tudzież zwalniania tempa akcji. Remender wodzi czytelnika za nos raz uspokajając narracje, innym razem przyśpieszając i wgniatając nas w fotel. Nie zapomina jednak przy tym o bohaterach, jednym nadając głębię psychologiczną, innych zaś portretując jako zbytnio wierzących w swoje umiejętności błaznów.

Jedną z nowinek jest humorystyczny akcent, inicjowany – o zgrozo! – przez Helmuta reprezentującego Stasi. Za sprawą swojej pasji, jakże kontrastującej z chęcią lania komunistów, przenosi rówieśników świat fantasy, zdradzając słabość do szkicowania smoków, co wystawia go na śmieszki ze strony otoczenia. Zaś w chwilach zagrożenia nie waha się przyzywać pomocy Croma, czyli głównego bóstwa z panteonu Conana Barbarzyńcy. Nadaje to historii powiewu lekkości, dotychczas nieobserwowanego.

Od strony graficznej komiks prezentuje się dokładnie jak poprzednie odsłony. Jeśli komuś przypadła do gustu kreska Craiga i kolory Boyda, to i tym razem będzie usatysfakcjonowany. Warto podkreślić, że co prawda styl Craiga może i nie jest najwybitniejszy na świecie, ale to solidne rzemiosło, które fantastycznie pasuje do scenariusza, udanie oddając potępieńczy charakter opowieści.

Po lekturze piątego tomu Deadly Class jedno jest pewne: do żadnych, wydawałoby się ostatecznych, rozwiązań nie należy zbytnio się przywiązywać, a scenariusz pewnie jeszcze nie raz wykręci w najbardziej zaskakującym kierunku. Może mieć to dwojakie konsekwencje. Z jednej strony wywijania najróżniejszych fabularnych piruetów zapewnia scenarzyście wolną rękę podczas pisana scenariusza oraz pomocną dłoń deus ex machina w kluczowych momentach, czytelnikowi zaś gwarantuje mnóstwo emocji.

Z drugiej jednak intrygujące jest, jak Remender poradzi sobie z wyjaśnieniem wydarzeń w kolejnym tomie, co może być istotne z perspektywy całej historii. Póki co jednak, powtórzę jak mantrę: warto przecierpieć dwa pierwsze tomy opowieści o szkole zabójców, by później rozkoszować się świetną rozrywką. Bo cykl zdecydowanie rozkręca się z tomu na tom.