Deadly Class (wyd. zbiorcze) #3: 1988 Wężowisko

Rok szkolny powoli zmierza ku końcowi. Dla Marcusa nie oznacza to jednak spokojnego przygotowania do egzaminów, niezależnie od tego, jak miałyby wyglądać. Chłopak pakuje się w poważne tarapaty, a część jego przyjaciół przypłaci jeden z wyskoków życiem. Reszta się od niego odwróci. Cóż, taki urok tej „placówki dydaktycznej”.

Mam pewien problem z serią Deadly Class. Olbrzymi. Kreacja świata, w którym istnieje szkoła przyszłych zabójców, kształcąca przedstawicieli różnych nacji i grup społecznych, gdzie istnieje dziwaczny system edukacyjny, a dyrektor opowiada kocopoły, zupełnie do mnie nie przemawia. Przedstawienie uczniów, którzy po godzinach ćpają, chlają, ewentualnie jeżdżą po mieście i wszczynają rozróby, wykracza poza skalę akceptowalnej groteski. Mam wrażenie, że nawet komiksy superbohaterskie potrafią być bardziej przekonywające w kontekście kreacji świata.

A jednak Deadly Class ma w sobie to coś, co sprawiło, że trzeci tom w zasadzie przeczytałem jednym tchem i – miejscami wręcz bez problemu – udało mi się przełknąć absurdalność fundamentu tego cyklu. Kluczem do sukcesu są bohaterowie wykreowani przez Remendera. To paczka, której ewolucję śledzi się ze sporą przyjemnością. Nie jest to rzecz na miarę Paper Girls, przynajmniej jeszcze przez chwilę, ale pogłębiające się relacje oraz konflikty pomiędzy postaciami, jak i rozterki samego Marcusa przedstawione zostały naprawdę udanie i w tym nieciekawym świecie są jednym z trzech jasnych punktów.

Przy okazji warto zauważyć, że scenarzysta zapatrzył się chyba w George'a R. R. Martina, bowiem o bohaterach można napisać wiele, ale nie to, że mogą być pewni kolejnego dnia. Trup ściele się gęsto, także wśród kluczowych dla komiksu postaci, co w sposób oczywisty buduje napięcie u odbiorcy, bo nie wie, czy dzieciak, któremu kibicujemy, nie trafi za chwilę do kostnicy. Wydaje się, że jedynie główny bohater ma zagwarantowane miejsce w kilku kolejnych tomach; pewności jednak mieć nie można.

Tak samo, jak nie można niczego zarzucić akcji. Ta przez wiele stron gna na złamanie karku i jeśli zdarzają się chwile przestojów, to tylko po to, by zainicjować kolejną serię wydarzeń, które w mniejszym lub większym stopniu dotkną całą społeczność przyszłych zabójców. Dzieje się więc dużo, nawet jeśli adwersarze przekraczają granice wyznaczone karykaturze. To jest zdecydowany minus Deadly Class, które jednocześnie i odpycha, i zachęca do dalszej lektury.

Trzecim filarem, za którego sprawą warto zapoznać się z serią, jest jej oprawa graficzna. Wes Craig niewątpliwie nie jest najwybitniejszym artystą, lecz rzemieślnikiem, który jednak wykonuje swoją pracę bez zarzutu. Emocje, tak ważne w przypadku obcowania z nastolatkami po przejściach, widoczne są dla czytelnika jak na dłoni. Ujęciom akcji w żadnym wypadku nie można odmówić dynamiki, a ogólny poziom szczegółowości można uznać za satysfakcjonujący. Przede wszystkim ilustracje świetnie pasują do tematu i razem z bohaterami stanowią o sile cyklu. Warto też wspomnieć, że bardzo dobrą pracę wykonał Lee Loughridge, dopasowując barwy do chwili uchwyconej przez ilustratora.

Przyznam szczerze, że czekam na potknięcie Remendera, dzięki któremu będę mógł z czystym sumieniem odłożyć Deadly Class i o nim zapomnieć. Bardzo uparcie poluję na pretekst. Na moje nieszczęście – albo wręcz przeciwnie – jest to najlepszy z opublikowanych dotąd tomów. Scenarzysta bardzo sugestywnie opowiedział dalsze losy bohaterów i nadał im rzeczywistą głębię psychologiczną. To dzięki temu łatwo zapomnieć o pretensjonalnej koncepcji, która legła u fundamentów komiksu, a zamiast tego przyłączyć się do paczki przyszłych zabójców i wyjść wieczorem na miasto.