DC Black Label. Hitman #2

Garth Ennis nie pozostaje anonimowy na naszym rodzimym rynku, a to za sprawą grubotomowym serii, jak Kaznodzieja, Hellblazer czy Punisher, a teraz także i Hitman. Pierwszy zbiorczy album (320 stron) zebrał zarówno to, co zostało już w Polsce wydane, jak i kontynuacje przygód Tommy’ego Monaghana. I co najważniejsze: na tym polski wydawca nie poprzestał. W sprzedaży jest już drugi tom (Hitman #2) z materiałami pierwotnie opublikowanymi w Hitman #9-22, a na horyzoncie (premiera w grudniu 2020) część trzecia. Docelowo cykl ma liczyć pięć części, które zbiorą całość Hitmana od Ennisa.

Drugi tom to zbiór następujących opowieści: Lokalni Bohaterowie, Noc Zombie w Oceanarium Gotham, As zabójców, Pocałuj mnie i Zlecenie na mikołaja. Przy czym tylko dwie ostatnie to krótkie, pojedyncze rozdziały. Pierwsze opowieści są dość złożone, niekiedy składa się na nie kilka rozdziałów. Do tego Lokalni zabójcy i As zabójców są ściśle powiązane z wydarzeniami w poprzednim tomie, kiedy Moghan wytropił i zabił braci Bulbez oraz naraził się siłom demonicznym, które wysłały swojego sługusa, aby ten dokończył dzieła i zabrał duszę bohatera do piekła. Brzmi dziwnie? A to jedynie wisienka na torcie zwariowanych losów Hitmana. Protagonista ciągle spada z deszczu pod rynnę i jak nie naraża się mafii czy innym płatnym zabójcom, to daje prztyczka siłom nadnaturalnym, a nawet superbohaterom.

Wszystkie fabuły jednak skupiają się wokół “osobistego uroku” Tommy’ego Monaghana, który pod ręką Ennisa nabrał charakteru nonszalanckiego zabójcy do wynajęcia. Scenarzysta zgrabnie lawiruje pomiędzy abstrakcyjnymi pomysłami a oklepanymi motywami na granicy dobrego smaku. W tym właśnie leży główna zaleta twórczości scenarzysty – nie poddaje się schematom ani na siłę nie wciska patosu superbohaterskiego. Przygody, czy też misje Hitmana są czarne jak smoła i brudne jak ubłocone buty: nie ma w nich sprawiedliwości czy zrozumienia. Tommy jest wierny swoim przekonaniom i przyjaciołom, a jeśli uważa, że komuś należy się śmierć, to pociągnie za spust. Z drugiej strony w tak zwanym międzyczasie stara się wieść normalne życie, spędzając czas w barze, przesiadując na dachu i wspominając chwile ze starymi znajomymi.

Tommy’ego Monaghana trudno nie lubić, zwłaszcza że ma moc zjednywania sobie kolejnych herosów pokroju Batmana czy Zielonej Latarni, a nawet nieco bardziej niezależnych superbohaterów, jak Kobiety Kota. I duża tu zasługa Ennisa, który owych bohaterów wprowadza do opowieści, równocześnie spychając ich nieco na boczny tor. W ten sposób scenarzysta mocniej osadza protagonistę wśród ciemnych zaułków Gotham, gdzie o Batmanie się tylko wspomina, ale za to łatwo spotkać wiele szumowin.

Za stronę graficzną ponownie odpowiada niezastąpiony John McCrea, który w duecie z kolorystką Carlą Feeny ponownie dają czytelnikowi widowisko cieni i gry świateł. Jak przystało na Gotham, jest mroczno, ponuro, a czasami ma się wrażenie, że do zapomnianych przez Batmana uliczek miasta nie dociera nawet słońce.

Scenariuszowo wszystko zamyka się w nieco zabawnej, lekko karykaturalnej fabule, która stanowi dobrą lekturę jeśli chodzi o mniej znany świat superbohaterów. Hitman walczy w ciemnych uliczkach swojej dzielnicy i tam stawia czoła przestępcom oraz rzezimieszkiem, a także każdemu, kto czyha na jego życie.