Conan – Miecz Barbarzyńcy: Conan Hazardzista

Pierwszym powodem był sam tytuł, przywodzący na myśl najgorsze z dzieł pogrobowców Howarda, z których część przed laty wydawał Amber, o tak porywających nagłówkach jak Conan prowokator, Conan mistrz czy Conan triumfator. Drugim był opis przybliżający fabułę albumu, który już na pierwszy rzut oka urągał zdrowemu rozsądkowi i jakiejkolwiek logice. Bohater pozbawiony broni, a jednak dysponujący brythuńską stalą? Pozbawiony sprytu, a główkujący? Trudno powiedzieć, czy to tłumacz nie stanął na wysokości zadania, przekładając blurb albumu, ale można to podejrzewać widząc, że i w treści znajdziemy miejsca, gdzie ewidentnie coś zgrzyta.

Na zawartość tomu składają się trzy historie. Pierwsza, najkrótsza, to Zemsta zalotnika, w której barbarzyńca pada ofiarą podstępu krewnego jednego z niezliczonych wrogów, jacy zginęli z jego ręki. Ciekawe i nieoczywiste otwarcie prowadzi do rozwinięcia, które wypada już dużo gorzej, i dalej do kompletnie sztampowego finału. Ogółem trudno nie ocenić tej nowelki jako rozczarowania – po obiecującym początku poziom sukcesywnie spada. Mając świadomość, że otwarcie tomu może nastawić czytelnika do jego dalszej lektury, chyba trudno byłoby gorzej wybrać z trzech dostępnych tu historii. Rozumiem, że uszeregowane są one chronologiczne wedle kolejności oryginalnej publikacji, ale zastanawia mnie równocześnie, czy nie można było wyselekcjonować do tego zbioru jakiejś lepszej.

Druga, znacznie już dłuższa, to tytułowa opowieść, w której Conan trafia do shadizarskiej szulerni, towarzysząc jako ochroniarz świeżo poznanemu pracodawcy. Sytuacja od początku jest niełatwa, na pryncypała Cymeryjczyka czekają bowiem starzy wrogowie i długi do spłacenia, a barbarzyńca niespodziewanie znajduje się w samym sercu sytuacji, która zdaje się go przerastać. Naturalnie wychodzi z niej obronną ręką, bynajmniej nie pozbawiony ani broni, ani siły, ani sprytu – a używać przyjdzie mu wszystkich tych trzech rzeczy. To zdecydowanie najlepsza historia w całym zbiorze, aż żal, że nie stanowi jego otwarcia. Mimo że tu właśnie znajdziemy błędne tłumaczenie, które kompletnie wypacza sens wypowiedzi jednego z bohaterów, to nie obniża to oceny komiksu, zasługującego w szkolnej skali na "dobry" – trudno też nie uśmiechnąć się, widząc ewidentne nawiązanie do filmowych Gwiezdnych Wojen, które, wydawałoby się, są tak odległe od realiów Ery Hyboryjskiej, jak to tylko możliwe.

Trzecia nowelka ponownie przynosi spadek formy, na szczęście nie tak poważny, by na koniec albumu zostawić czytelnika z poczuciem zawodu. Mroczna jaskinia, mroczny kryształ zabiera bohaterów z ludnego miasta na dalekie pogranicze Ghulistanu, gdzie pośród ostrych górskich szczytów na Cymeryjczyka i jego towarzyszy czekają dzicy górale, potworne monstra, starożytna magia i skarb, który okazuje się czymś innym, niż można z początku się spodziewać. Wszystkie te składniki są doskonale znane z opowiadań Howarda i jego epigonów od bez mała stulecia, a jednak całość, okraszona dodatkowo zaskakującymi zwrotami akcji, wypada zaledwie poprawnie. Lektura może nie rozczarowuje, ale także nie zostaje zbyt długo w pamięci po jej zakończeniu.

Dalej czekają na nas alternatywne okładki zeszytów zgromadzonych w tym tomie, reklamy innych albumów o przygodach Conana oraz biogramy twórców.

Tak samo nierówno jak poziom fabuły trzech nowelek prezentuje się też ich strona graficzna. Najgorzej pod tym względem wypada Mroczna jaskinia..., z prostą, momentami wręcz szkicową kreską i kolorystyką tak zniuansowaną, jakby odpowiedzialny za nią Chris Sotomayor pracował szpadlem – jeśli dodać do tego absurdalnie kwadratową szczękę Conana, na niektórych kadrach wyglądającego niemal jak neandertalczyk, trudno wystawić jej wysokie noty. Tytułowy Conan hazardzista prezentuje się już lepiej, ale, podobnie jak Zemsta zalotnika, nie przekracza poziomu średniego – albumowi daleko do Narodzin legendy czy Życia i śmierci Conana.

Ogółem drugi tom przedstawiający historie publikowane w serii Savage Sword of Conan oceniam jako pozycję średnią. Można się z nią zapoznać, ale na pewno nie powinna być pierwszym wyborem osób sięgających po komiksowe opowieści o przygodach najsłynniejszego Cymeryjczyka. Jeśli jednak ktoś ma już za sobą lekturę zbiorczych tomów sygnowanych logo Dark Horse Comics czy Życia i śmierci Conana, to i przy tym albumie może dobrze się bawić. Mam nadzieję, że kolejne pozycje z serii podniosą jednak poprzeczkę chociaż nieco wyżej, przyszły król Akwilonii z pewnością zasługuje na lepsze historie.

Dziękujemy wydawnictwu Egmont za udostępnienie albumu do recenzji.