Chew #11: Ostatnie wieczerze

Po kulminacyjnej konfrontacji ze złym cybopatą “kolekcjonerem”, agent FDA Tony Chu, jak i inni bohaterowie, wrócił do (nie)normalnego życie: Oliwka Chu wstąpiła do FDA i jest w czołówce kandydatów pierwszego roku, Tony z Colbym nadal odbywają misje dla FDA na całym świecie, Amelia stała się sławną pisarką, a Savoy prowadzi sobie tylko znaną grę w podwójnego agenta/łotra. Jednak sielanka bohaterów szybko dobiega końca. Nadal pozostaje do rozwiązania tajemnica dziwnych ognistych napisów, które nawiedziły Ziemię (tom trzeci i czwarty). Sprawa wraca jak bumerang, a co gorsze – wszyscy odegrają w tek akcji kluczową rolę.

O ile wydarzenia do tej pory były skupione wokół znalezieniu kolekcjonera, tak w tomie jedenastym John Layman wraca do początków serii, kiedy to Ziemie spustoszyła epidemia ptasiej grypy. Nie bez znaczenia okazuje się tu rola Savoya, który już w pierwszych miesiącach wybuchu choroby węszył większy spisek. Scenarzysta otwiera przed czytelnikiem wiele nowych drzwi, przez które wprowadza na scenę ciekawe pomysły i równie nieprzewidywalne zwroty akcji odnośnie tajemniczej epidemii. Wydawać by się mogło, że po walce z kolekcjonerem i wszechobecnym kanibalizmem towarzyszącym pościgowi (był cybopatą, odbierał wizje wszystkiego co zjadł), scenarzysta nie wymyśli nic bardziej oryginalnego. I tu niespodzianka. Tom jedenasty to jeszcze większa dawka absurdu, abstrakcji i niemal niemożliwych splotów losów bohaterów. Historia nadal jest dziwna, pokręcona i niesamowicie wciągająca; mowa o dobrze poprowadzonej osi fabularnej, nietuzinkowych dialogach oraz manewrowaniu pomiędzy globalnym spiskiem a życiem osobistym bohaterów. Jedenaście tomów, a dobrze znane postaci wciąż zaskakują.

Omawiana część posiada jednak pewne skazy, a jedną z nich jest brak Poyo, który niemal od początku towarzyszył bohaterom podczas kolejnych niemożliwych misji FDA. Z początku stanowił tylko drugoplanową postać, jednak z czasem stał się pierwszoplanowym bohaterem, niekiedy mającym lepsze wątki niż główny duet detektywów FDA.

Ilustracyjne Chew z każdym tomem dojrzewał pod ręką Roba Guillory'ego. Porównując pierwszą część do jedenastej widać, jak zmienili się bohaterowie. Rysunki stały się bardziej szczegółowe, pewniejsze i prezentowały jeszcze ciekawsze momenty z życia bohaterów.

Z jednej strony nie sposób odejść od powieści Laymana, a z drugiej każdy kolejny rozdział jest dziwniejszy od poprzedniego, nie wspominając, że niektóre są zwyczajnie ekstremalnie cudaczne; pomińmy tu nawet wszechobecne przyzwolenie na kanibalizm wśród bohaterów. Jeśli ktoś trwa przy Chewie, to z powodzeniem może sięgnąć po kolejne tomy, w tym jedenasty. Pomimo zakończenia wątku z kolekcjonerem, Layman ma dla czytelnika wiele niezwykłych pomysłów. W żadnym razie nie zwalnia tempa i najlepsze zachował na koniec. Jak epizod będący crossoverem z serią Odrodzenie Tima Seeley’a i Mike’a Nortona – tom Ucieczka do Wisconsin.