Bękarty z Południa #2: Na boisku

W Był to facet, co się zowie Jason Aaron stworzył dość wyrazistych postaci, aby powrót do Alabamy miał sens, nawet pomimo braku charakternego Earla Tubba, syna byłego szeryfa. Scenarzysta postanowił przybliżyć nam młodzieńcze lata antagonisty części pierwszej, Eulessa Bossa, który w przyszłości dochrapał się stanowiska trenera lokalnej drużyny futbolowej. Młodego i zapalonego futbolistę obserwujemy od chwili, gdy trener w żołnierskich słowach odmawia mu jakiejkolwiek przydatności dla zespołu Rebeliantów. Umiłowanie sportu, w którym Euless widzi furtkę do lepszej przyszłości, podrażnione ambicje i poszukiwanie akceptacji pchają go do wyczerpujących treningów na przekór znęcającym się nad nim członkom drużyny i złym ojcem.

Jeżeli ostatnie zdania poprzedniego akapitu przywołują obraz Rocky'ego w wersji futbolowej, to dzieje się tak głównie z jednego powodu. W Na boisku Jason Aaron jest daleki od zmieniania obranej w setkach książek, filmów i komiksów drogi od zera do gwiazdy sportu. Chcesz znaczyć coś w drużynie? Musisz zasuwać o wiele ciężej niż inni i skorzystać z danej ci szansy. Scenarzysta wykorzystuje też niejednokrotnie już widzianą relację między mentorem i jego uczniem. I w tym aspekcie także daleko autorowi do wyłamywania się ze schematów. Pomimo to Aaron – po raz kolejny zresztą – udowadnia, że znakomicie czuje się w snuciu opowieści z krnąbrnymi, wyszczekanymi, porywczymi i charakternymi postaciami, których słowom nie można zarzucić politycznej poprawności i którzy nie stronią od rękoczynów. Warto zaznaczyć, że to nie zmienia Bękartów z Południa w głupiutką opowiastkę z jednowymiarowymi twardzielami. Brudny język i hardzi bohaterowie stojący na bakier z prawem służą budowaniu atmosfery miasteczka, gdzie litera prawa nie ma racji bytu, a wszystko trzeba sobie wydrzeć własnymi rękoma.

Tym, co zadziałało na korzyść Na boisku, są trudne relacje, łączące Eulessa ze… wszystkimi. Dzięki dobrze poprowadzonej narracji łatwo wciągnąć się w losy młodego Bossa, który nie może znaleźć uznania tak w oczach ojca, będącego zakałą hrabstwa, jak i trenera czy innych zawodników. Poszukiwanie akceptacji, ucieczka w futbol i całkowite odcięcie się od rzeczy z nim niezwiązanych znamionują młodzieńcze lata Bossa. Na tym jednak Aaron nie poprzestaje, czyniąc z drugiego tomu Bękartów z Południa historię wykraczającą poza ramy opowieści o niespełnionych sportowcach, próbujących wyrwać się z patologicznego środowiska. Scenarzysta pokazuje drogę, jaką przebywa Boss od fatalnych treningów, przez ćwiczenia, konflikty z ojcem, pierwsze mecze, aż po przejęcie stołka trenera drużyny Rebeliantów – fanatycznie zresztą jej oddanego. I choć w wielu miejscach Aaron posługuje się schematami właściwymi dla sportowych opowieści, to w finale daleki jest od zafundowania czytelnikom szczęśliwego zakończenia. Tym bardziej że zapowiada nim fabułę trzeciego tomu.

Umiejętności narracyjne Jasona Aarona umożliwiły mu opowiedzenie bardzo dobrze poprowadzonej i osobistej opowieści. Atmosfera nieprzyjaznego miasteczka, społeczeństwo przyzwyczajone do brudnych porachunków i mocne dialogi sprawiają, że szybko przestaje się zwracać uwagę na wykorzystanie wielu schematów znanych z innych historii o niespełnionych sportowcach.