Astonishing X-Men - Wyd. zbiorcze #2

Jeszcze więcej problemów

Autor: Shadov

Astonishing X-Men - Wyd. zbiorcze #2
Astonishing X-Men od Jossa Whedona to seria, która dzieje się po wydarzeniach w New X-Men Granta Morrisona. Pod pewnymi względami jest też od niej słabsza, ale w niektórych aspektach Whedon rozwija swoje pomysły o wiele lepiej niż robił to Morrison.

Katherine "Kitty" Pryde, od kiedy wróciła do szkoły Charlesa Xaviera, nie ma czasu na odpoczynek. Najpierw odnalazła Piotra "Colossusa" Nikolaievitcha Rasputina, swoją dawną miłość, później musiała wziąć na siebie odpowiedzialność za dowodzenie X-Menami, a teraz mierzy się z Emmą Frost i Hellfire Club. Natomiast w kolejce czekają obcy z Breakworldu, którzy postanowili zabić jej niedawno odnalezioną miłość.

Whedon w tej części mocno rozwija rolę tak Scotta “Cyclopsa” Summersa, jak i Kitty Pryde. Tych dwoje bohaterów przechodzi najpoważniejszą, ale też najtrudniejszą przemianę: muszą stawić czoło zbierającemu się zagrożeniu w postaci Emmy Frost i nowo utworzonego Hellfire Club. I tu wplotę stwierdzenie ze wstępu, czyli to, że Whedon – chociaż w ogólnym zarysie tworzy o wiele mniej dynamiczną opowieść niż Morrison – to jednak bohaterów i ich ewolucję kreuje lepiej. Owszem, brakuje większego spojrzenia na aspekty istnienia mutantów, zwłaszcza w kontekście pewnej przepowiedni z Breakworldu, rekompensują to jednak zawiłości relacji między bohaterami. Whedon jak, już weźmie na warsztat konkretną postać, to wyciska z niej ostatnie poty. Tak jest z Cyclopsem, który zupełnie zmienia swoje postępowanie: staje się zdecydowany, silny i przerażająco pewny siebie. Jego postać rozwija się bardzo dynamicznie i co ważne, w interesujący dla czytelnika sposób. Nie inaczej jest też z "Kitty" Pryde, ale tu będzie bardziej dramatycznie i melancholijnie.

Fabularnie za to jest jednoliniowo i niezbyt ciekawie. Nie ma większych intryg ani zawiłości, a kolejne potyczki bohaterów nie sprawiają wrażenia jakoby były fundamentem pod ciekawsze wydarzenia. Momentami wręcz jest nieco powierzchownie. Dopiero pod koniec scenarzysta zaczyna mieszać i w ten sposób tworzy bardzo dramatyczny finał.

Ilustracyjnie drugi tom to ponownie praca Johna Cassadaya, który radzi sobie dobrze z rysowaniem poszczególnych postaci. Zaniedbał jednak przestrzeń i tło, gdzie w wielu kadrach jest pusto oraz monotonnie. W niektórych momentach całość ratuje dynamika obiektów, zwłaszcza ostatnie sceny z pewną bombą są bardzo dobre. W większości jednak mamy tu do czynienia z poprawną rzemieślnicza pracą, która raczej nie jest czymś nadzwyczajnym. Cassaday nie ma tak unikatowego stylu jak Frank Quitely (ilustrator New X-Men), który zahaczał o karykaturalne kształty, przez co jednak był bardzo wyrazisty w szczegółach. W Astonishing X-Men jest bardziej “płasko” i bez głębi.

Astonishing X-Men #1 od Jossa Whedona ciągnęło się, brakowało mu też dynamiki takiej, jaką tworzył Morrison w New X-Men, niemniej scenarzysta miał kilka dobrych pomysłów. Z drugim tomem tak samo: znów mamy słabszy, płytki początek, który wieńczy kilka ciekawych patentów na dynamiczny rozwój bohaterów. Jak będzie dalej, zobaczymy. Za sterami trzeciego integrala siada już Warren Ellis (Authority, Planetary), co do którego żywię duże nadzieje.