Nie ma się w sumie czemu dziwić, ostatnie przygotowania do premiery Zemsty Sithów, a co ważniejsze premiera klasycznej trylogii na DVD, spowodowały, że rok ów był dla fanów sagi Star Wars rokiem zdecydowanie wzmożonej aktywności. Jak się szybko okazało, LucasArts postanowiło jeszcze wzbogacić ten okres, wydając w tym samym czasie grę zapełniającą przedstawioną wyżej niszę rynkową. Do współpracy zaproszono ekipę z Pandemic Studios, sprawdzoną już przy konsolowej produkcji Star Wars: Clone Wars i wraz z nową wersją Starej Trylogii fani zostali uraczeni nową porcją rozrywki.
Sama rozgrywka jest oparta na dość prostych zasadach. Jak już wcześniej wspomniałem, w Battlefroncie gracz wciela się w uczestnika gwiezdnowojennych potyczek lądowych. Do wyboru mamy cztery frakcje – dwie z ery prequeli, gdzie wybieramy pomiędzy Republiką oraz Konfederacją Niezależnych Systemów, i dwie z ery galaktycznej wojny domowej – tu wybór pomiędzy wojskami Rebelii i Imperium. Cel gry jest jeden – wygrać bitwę, co osiągnąć można dwojako – albo przez przejęcie wszystkich punktów dowodzenia na mapie, bądź przez wycięcie wroga w pień. Zaplanowano cztery główne tryby gry. Oczywistym chyba jest, że jeden z nich to wolna potyczka (w grze – Instant Action), w której możemy rekreacyjnie stoczyć dowolną bitwę, ot choćby celem podszkolenia swoich umiejętności. Drugim trybem jest tryb kampanii, podzielony na dwie części – osadzone w realiach Wojen Klonów oraz Galaktycznej Wojny Domowej. W każdej z nich gra chronologicznie
Wraz z rozpoczęciem pierwszej misji gracz natrafia kolejno na trzy podstawowe zalety gry. Pierwszą z nich jest grafika. Co prawda ostatnimi czasy programy komputerowe rozwijają się (zwłaszcza pod tym względem) niezmiernie szybko, jednak warstwa wizualna Battlefronta wciąż bez problemu broni się sama. Jednostki bojowe są szczegółowe i estetyczne, mapy rozległe i odpowiednio odwzorowane, a dodatkowo twórcy zafundowali odbiorcom zestaw spektakularnych efektów specjalnych. Po drugie – grywalność. Gra najzwyczajniej w świecie wciąga. Dla każdej z czterech armii mamy pięć jednostek bojowych, w które możemy się wcielić. Co ważne, ich zróżnicowanie nie polega jedynie na wyglądzie, lecz także na różnicy w zdolnościach bojowych. Na planszach czeka na graczy kilkanaście rodzajów broni dodatkowej – od naziemnych działek, przez czołgi AAT i inne pojazdy opancerzone, aż po myśliwce wszelkiej maści – zależnie oczywiście od czasu i miejsca bitwy. Lokacji natomiast jest w grze sporo, przynajmniej na pierwszy rzut oka. Battlefront oferuje szesnaście różnych map na dziesięciu planetach. Większość z nich wyda się wielu osobom bardzo znajoma, gdyż dane im będzie uczestniczyć w bitwie na śnieżnej planecie Hoth, lesistym Endorze, deszczowej Kamino, czy pustynnej Tatooine. Problem jednak jest tej natury, że gdy gracz odwiedzi już wszystkie i każdą z nich mniej-więcej opanuje, zaczyna się robić nieco ciasno. Przy takim rozmachu gry nie byłoby źle, gdyby twórcy dorzucili drugą szesnastkę map, by nie dać graczowi tak łatwo się z nimi dogłębnie zapoznać. To wrażenie dodatkowo potęgowane jest faktem, że dobrze bawić się można w zasadzie dopiero od poziomu trudności hard, gdyż pozostałe nie stanowią zasadniczo wyzwania.
Nie można zaprzeczyć, że Star Wars: Battlefront jest produkcją udaną. Najpoważniejszą jej wadą jest chyba jej gatunek, a co za tym idzie fakt, że najzwyczajniej w świecie szybko się nudzi. No bo ileż przecież można strzelać w shooterze? Mimo iż jestem przekonany, że gracze jeszcze nie raz zdejmą ją z półki, to wciąż – raczej na krótki czas. To czyni z kosztującego 169 złotych Battlefronta dość drogą rozrywkę. Z drugiej strony wysokie walory techniczne oraz świetne wtopienie się w klimat Gwiezdnych wojen robi z tej pozycji swego rodzaju must have it dla fanów sagi.
