Elex II

Nowe znaczy lepsze?

Autor: Shadov

Elex II
A może powrót do świata Elexa, następcy kultowego już dziś Gothica? Zainteresowani zapewne kojarzą już pierwszą odsłonę przygód Jaxa, która dostarczyła nie lada wyzwań i świetnej zabawy. I teraz z częścią drugą jest podobnie. Magalan ponownie staje  w ogniu.

Kiedy studio Piranha Bytes, twórca kultowej gry Gothic, ogłosiło, że pracuje nad nowym, złożonym RPG, w świecie gamingu zawrzało. Zapowiedziany Elex miał być powrotem do tego, co gracze mieli okazję przeżyć w latach 90.: godzin spędzonych na ekspieniu postaci, zdobywaniu doświadczenia i podróżowaniu po otwartym świecie, nie mówiąc o równie wciągającej historii. I tak też się stało. Gra ukazała się w 2017 roku i spotkała się z ciepłym przyjęciem recenzentów – mieliśmy w końcu swojego “nowoczesnego” Gothicka.

Na tym jednak przygoda z Elexem się nie skończyła. Pierwsza część nie była zamkniętą opowieścią, a jedynie pewnym rozdziałem historii głównego bohatera. I tak w ręce graczy w 2022 trafiła kontynuacja – Elex II

W nowej odsłonie gry historia startuje kilka lat po wydarzeniach z pierwszej części. Zagrożenie ze strony Hybrydy zostało pokonane, a obcy chcący zawładnąć Magalanem jeszcze nie nadeszli z czeluści kosmosu. Jax (protagonista pierwszej części) obecnie stroni od większych skupisk ludzi i wiedzie spokojne życie samotnika. Jego misja (jedno z zadań końcowych pierwszej części), jaką było ostrzeżenie ludzi przed atakiem na Magalan, okazała się porażką, bowiem bohater został przez wierchuszki poszczególnych frakcji zignorowany. Życie bywa jednak nieprzewidywalne i Jax w jednej chwili traci wszystko. W jego samotnię uderza meteoryt, który tworzy osobliwą konstrukcję. Tak bohater uświadamia sobie, że oto nadszedł dzień walki, a najeźdźcy – Niebianie – już zaczęli swój podbój.

O ile pierwsza część była świeża i odkrywało się zupełnie nową historię bohatera, tak teraz gracz wkracza do świata, który jest w dużej części znany. Dla niektórych powtórne wejście w te same “szaty króla” okaże się tylko powtórką tego, co już było, a jeśli ktoś spędził w grze długie godziny, zapewne zna jej wszystkie zakamarki i tajemnice. Z drugiej strony po co zmieniać coś, co przyniosło frajdę tylu osobom i to pomimo że wracamy do dobrze znanych mechanizmów dialogowych: trochę drętwych emocji i ruchów czasami niepasujących do wypowiadanych kwestii, a także sztucznych odpowiedzi niektórych kupców/sprzedawców/barmanów, itp.

Nadal jednak fabularnie Elex II prezentuje się dość dobrze, historia zawiera trochę tajemnic, a wątki przeniesione z pierwszej części dodają smaczku – czasami od razu budują uczucie niechęci do danych bohaterów. Co istotne, wracają stare postaci, w tym wszystkie ważne z poprzedniej odsłony. Widzimy, że Jax i jego życie przez te kilka lat uległo rozwojowi: od wiernego żołnierza Albów, przez obrońcę Magalana, po człowieka rodzinnego. Ale jeśli ktoś liczył na powrót również jego umiejętności, to niestety, na tym polu protagonista będzie “jałowy” i przyjdzie nam od nowa budować jego kondycję fizyczną, umiejętności i pozycję w społeczeństwie. Te założenia mechaniczne nie uległy zmianom i nadal nieustanna walka, wykonywanie misji głównych i pobocznych prowadzą do podnoszenia poziomu bohatera.

Historia narracyjnie jest na pewno bardziej “efekciarska”, a także skierowana na znanych towarzyszy i pomniejsze sojusze. Mamy tu spory kawałek fabularny (30-40 godzin na główny wątek), momenty nudniejsze i oczywiście bardziej wciągające misje. Jeśli przez pierwsze dwa rozdziały gra nas nie wciągnie, to daję znać, że później robi się naprawdę ciekawie, a finałowe starcie to pasmo pytań i odpowiedzi – wyjaśnienie na pewno będzie zaskoczeniem. Dlatego warto podejść do niej z cierpliwością.

Trochę znanych rzeczy

Jedną ze znaczniejszych zmian jest możliwość ominięcia frakcji i pozostania neutralnym bohaterem. Pierwsza część tego nie oferowała. Dołączenie do frakcji przełoży się na szybsze zdobywanie lepszego sprzętu i opancerzenia. Owszem, będąc samotnikami również złapiemy ciekawe uzbrojenie, ale trochę dłużej nam to zajmie i trzeba mieć szczęście, aby trafić w dobrą lokację. Z kolei po dołączeniu do grupy zadziałają podobne mechanizmy, jak w pierwszej części i kilka misji odnośnie innych frakcji zostanie dla bohatera zamkniętych.

Inną zmianą jest wygląd interfejsu ekwipunku/umiejętności postaci, w drugiej części jest on bardziej przystępny i ładniejszy. Na pewno bardziej intuicyjne jest drzewko umiejętności, które faktycznie już “drzewko” przypomina; a takich małych smaczków wizualnych znajdzie się więcej. Same zaś umiejętności oferują nieco szerszy wachlarz nowych doświadczeń niż miało to miejsce w pierwszej grze. Oczywiście mechanika za bardzo nie została zmieniona, nadal trzeba szukać nauczycieli o konkretnych specjalizacjach, którzy pomogą odblokować dany poziom z wybranej zdolności. Pozwoli nam to na używanie i tworzenie bardziej skomplikowanych broni i mikstur.

Od początku wchodzimy też w ten sam system walki, machanie na oślep bronią nie przełoży się więc na lepsze efekty. Co za tym idzie, trzeba planować swoje ataki, a niekiedy wspomagać się miksturami czy efektami dodanymi do broni. Przy czym pojedynki są na tyle dynamiczne, a mikstury tak niewiele wnoszą, że na sporą część walk nie warto się nimi interesować. Tu również znalazło się miejsce na pewną nowość, bo o ile nowe rodzaje uzbrojenia nie są zaskoczeniem, to jednak możliwość zwiększania możliwości niektórych broni przez wmontowanie w nie kamieni robi już robotę. 

Ogólne założenia się nie zmieniły, niemniej wiele nowych smaczków się pojawiło, jak wspomniany przed chwilą crafting dotyczący kamieni, który odświeża zabawę z grą. Owszem, to nadal znane zasoby, świat i mechanika, ale jak wspomniałam na początku. To, że dokonano bardziej poprawek kosmetycznych niż głównych założeń gry, nie wyszło Elexowi na złe.

Trochę zmian w topografii

Nieco mniejszym zaskoczeniem jest zmiana, jaka nastąpiła w wyglądzie Magalana. Wciąż to te samo miejsca, ale zupełnie odmienione. Tereny zmienione przez mroczny elex stanowią egzotyczną mieszankę lodowych pustyń i piasków, nie mówiąc o nowych stworach z rdzeniem przypominającym małą osobliwość. Terraformacji uległy też tereny frakcyjne, między innymi ten należący do Kleryków (z pierwszej części). Przesunęły się też granice skutego lodem lądu, a część powulkanicznych terenów zniknęła na rzecz bujnej zieleni. Oczywiście nietrudno znaleźć punkty wspólne, jak Ruiny Kopuły. 

Kilka akapitów wcześniej wspomniałam, że jeśli ktoś spędził w grze wiele godzin, to zmiany dla niego nie będą aż tak widoczne, wszystko jest bardzo podobne do tego, co znajdziemy w pierwszej części – ale równocześnie nowe tereny zajęte przez obcych Niebian są wręcz za bardzo "białe" i egzotyczne. Trzeba też wiedzieć, że świat Elexa nie dysponuje wspaniałymi widokami czy panoramami. Owszem, można wejść na szczyt i podziwiać taki czy inny krajobraz, ale to nie będzie zapierająca dech wizja.

Nowe znaczy lepsze?

Drugi Elex to tytuł, który wart jest uwagi każdego miłośnika RPG i tak naprawdę nie ma znaczenia czy się zna poprzednią część, czy nie. Fabuła, owszem, jest kontynuacją, ale i tak budujemy tu tożsamość bohatera od nowa. A ponieważ pomiędzy pierwszą a drugą odsłoną mija kilka lat, to wiele rzeczy Jax sobie przypomina oraz odnawia. Zmiany kosmetyczne, których dokonali twórcy, pozwoliły zachować główne rozwiązania z pierwszej części w mechanice gry. Co też przełożyło się na poprawę rozgrywki. Jedynie kwestie dialogowe pozostały w takim samym stanie odrętwienia, co i w jedynce.

Elex pozostał grą bardzo dobrą i pomimo pewnych niedociągnięć, czy rzeczy, na które można (ale nie trzeba) narzekać, mamy tu do czynienia z rozrywką przewidzianą na długie godziny w rozbudowanym i atrakcyjnym, będącym połączeniem postapo i SF, uniwersum.