Wielka Szóstka

Nie będę polemizował z Tuperselai w kwestii oceny Wielkiej Szóstki. To naprawdę świetny film, który w nieźle wyważonych proporcjach łączy elementy wzruszające z zabawnymi, rozrywkę z morałem, akcję z dramatem... i tak dalej. Niektóre aspekty najnowszej produkcji Disneya/Marvela budzą jednak w moim odczuciu pewne zastrzeżenia. Nie są to wszakże, co już teraz wyraźnie podkreślam, wady. To nic, co mogłoby wpłynąć negatywnie na ocenę całości. Wolę jednak o tym wspomnieć, ponieważ świadomość pewnych rozwiązań podjętych przez twórców może pomóc w zbudowaniu określonych oczekiwań względem tego filmu.

Osobiście, wybierając się na Big Hero 6 nie wiedziałem tak naprawdę, czego się spodziewać. Jedyne, z czego zdawałem sobie sprawę, to komiksowe tło stojące za całym konceptem przyświecającym powstaniu tej produkcji. Nie bez znaczenia był również fakt, że to Disney za nią odpowiada, co w jakimś stopniu wpłynęło na moje wyobrażenie o samym filmie. Ucieszyłem się także na kilka innych pomysłów, jak wszechobecna stylizacja na zglobalizowaną wersję Japonii czy idea uczynienia bohaterami grupy nerdów i geeków, co uznałem za swego rodzaju znak czasu. To, co otrzymałem w kinie podczas seansu, było jednak czymś znacznie więcej.

Technicznie trudno mi się do czegokolwiek przyczepić. Postaci i świat przedstawiony wyglądają naprawdę ładnie, również animatorzy sprawdzili się całkiem nieźle, dzięki czemu akcja prezentuje się bardzo dynamicznie. Na soundtracku dominują zdecydowanie kompozycje ilustracyjne, które z kilkoma wyjątkami wydały mi się poniekąd "przezroczyste", tzn. nie przeszkadzają w odbiorze, ale i nie zapadają zanadto w pamięć. To wprawdzie nie wada, ale Disney przyzwyczaił jednak swoich widzów do świetnych ścieżek dźwiękowych, których miło słucha się nawet w oderwaniu od filmu. Chętnie sięgnę natomiast po Wielką Szóstkę na DVD/Blu-ray, żeby posłuchać angielskiej wersji językowej. Jestem ciekaw, jak oryginalna obsada sprawdziła się w swoich rolach, bo polski dubbing, pomimo ogólnie niezłej jakości, miał kilka słabszych stron.

Przede wszystkim zdziwiło mnie jednak to, jak bardzo Wielka Szóstka bawi dorosłych. Uczestnicząc w seansie miałem wrażenie, że popularna od mniej więcej dwóch dekad "dwutorowość" filmów animowanych, skonstruowanych z mieszanki treści adresowanych do młodych oraz dojrzałych widzów, została mocno zaburzona. O ile faktycznie część scen i żartów trafiała do wrażliwości najmłodszych, o tyle salwy śmiechu mojego, mojej znajomej i zebranych na sali opiekunów przybyłych ze swoimi pociechami zdawały się występować zdecydowanie częściej, zwłaszcza w pierwszej części filmu. Co więcej, spora liczba gagów czytelna była wyłącznie dla geeków dobrze zaznajomionych z komiksami bądź przynajmniej filmowymi adaptacjami komiksów superbohaterskich. Dotyczy to zresztą nie tylko twórczości Marvela.

Pewnym zaskoczeniem – w mojej ocenie pozytywnym, ale to kwestia indywidualnego podejścia – jest również podejście do tematyki śmierci. W przeciwieństwie do historii, w których śmierć któregoś z niewinnych bohaterów zostaje ukazana lub zasygnalizowana w prologu, bądź też stanowi kulminacyjny punkt rozwoju fabuły, w Big Hero 6 Tadashi umiera jako bohater, do którego można zdążyć się przyzwyczaić przez kilkanaście pierwszych minut filmu. Jego strata może zaboleć (zwłaszcza młodego) widza nieco inaczej, niż odejście postaci nie biorących czynnego udziału w rozwoju akcji, z którymi widz nie ma czasu się utożsamić. Uważam, że to odważna, na swój sposób przełomowa decyzja w historii animowanych produkcji Disneya.

PS. Na koniec jeszcze kilka słów o Uczcie. Zgodnie z tradycją, każdemu pełnometrażowemu filmowi animowanemu Disneya towarzyszy króciutka kreskówka. W kinach seans Big Hero 6 poprzedzany jest sześciominutową krótkometrażówką zatytułowaną Feast, czyli właśnie Uczta. Opowiada ona historię związku dwójki ludzi, wraz z kilkoma jego wzlotami i upadkami. Wszystkie wydarzenia zaprezentowane są jednak niejako w tle, ponieważ narracja pozornie skupia się na psie mężczyzny, zaaferowanym przede wszystkim jedzeniem. Ten sprytny zabieg owocuje świetnym minimalizmem, opierającym się na sygnalizowaniu zmian w życiu bohaterów drobnymi akcentami, takimi jak dieta psiaka i jego właściciela, oraz śladowymi wycinkami rzeczywistości widocznymi gdzieś w głębi kadru. Ów ascetyzm stylistyczny podkreśla technika wykonania, zbliżona estetycznie do tej zastosowanej w oscarowym Papermanie – z tą różnicą, że tu mamy do czynienia ze znacznie bogatszą paletą barw. Zdecydowanie warto znać, o ile niestraszne nam wzruszenie naprzemienne ze śmiechem.