Autor: Magdalena i Maciej Reputakowscy
Magda: Nie śpiewaj, bo to przynosi pecha, szczególnie w twoim wykonaniu.
repek: Wybacz, to silniejsze ode mnie. Szczególnie, gdy tak długo czekało się na drugą część Piratów z Karaibów! Na sequel filmu genialnego, perfekcyjnego w konstrukcji i klimacie. Filmu, który robiono jeszcze bez przekonania, iż okaże się gigantycznym sukcesem. A gdy się już udało, tym większa obawa, że w kontynuacji dojdzie do klęski.
Magda: Ja nie czekałam na kontynuację Czarnej Perły, lecz na ekranizację mojej ukochanej gry z dzieciństwa, czyli Curse of the Monkey Island. I już w pierwszych paru minutach, kiedy to Jack Sparrow przepływa morze w trumnie, dostałam to, czego chciałam.
repek: A jednak twórcy sequeli często popełniają kilka grzechów głównych. Przede wszystkim zbyt nahalnie czerpią ze skarbca sprawdzonych chwytów i powtarzają raz opowiedziane dowcipy. Z jednej strony dzięki temu szybko dajemy się wciągnąć w znany klimat i konwencję, ale nadmiar podobnych mrugnięć okiem potrafi być męczący. W Skrzyni umarlaka twórcy chwilami chyba nie wierzyli w dobrą pamięć starych widzów lub myśleli o nowych (to tacy gdzieś się uchowali?)...
repek: Co może być sporym szokiem dla większości widzów, którzy spodziewaliby się wyłącznie lekkiej, choć inteligentnie opowiedzianej rozrywkowej historii. W Klątwie Czarnej Perły Jack od początku do końca kreował świat wokół siebie. Tymczasem minęło nieco czasu, a postrzelony kapitan stracił sporo ze swej słynnej (i osławionej) pewności siebie i nie gra już pierwszych skrzypiec. Tudzież na akordeonie.
repek: I nagle okazało się, że motywacją dla przebiegu akcji nie musi być wyłącznie pogoń za skarbem, lecz również mniej lub bardziej skrywane namiętności postaci. Efekt może wydawać się wręcz szokujący, albowiem Jack Sparrow odsłania swoje prawdziwe oblicze. Jeśli ktoś wierzył, że kapitan Perły tylko udaje łotra, a w istocie w jego piersi bije szczerozłote serce, srodze się rozczaruje. Wolność to nie tylko ocean, to także egoizm.
repek: A skoro o wilku morskim, czyli o śmierci mowa... Załoga Barbossy bawiła i dawała pretekst do zabawy efektami specjalnymi. Skrzynia umarlaka (nomen omen!) zmusiła do poważniejszego potraktowania tej kwestii. Teraz, gdy ktoś ginie, to ginie naprawdę, a nie wypada z kadru jak klasyczny drugoplanowy drab. Życie i to, co w nim najważniejsze (miłość, honor, dychotomia dobra i zła), stało się prawdziwą stawką.
repek: A najpiękniejsze jest to, że jeszcze nie koniec. Przecież musimy się dowiedzieć, co dalej z ojcem Willa, co z Norringtonem w nowym wcieleniu, co z małżeństwem panny Swann i kawalera Turnera, co z nikczemnym Beckettem... Co z tajemniczym gościem specjalnym wreszcie? "Riddles in dark", jak powiedziałby pewien bohater filmowy.
repek: Isnieje niezawodny sposób na odczynienie takiego uroku: powtórka dziś lub jutro.
Magda: Powiem krótko: Bring me that horizon!
