Aquaman

Prosto z mostu trzeba strzelić konkretnym faktem: wizualnie Aquaman zachwyca. Większość akcji dzieje się pod wodą, w zatopionych miastach Atlantów, na dnie oceanów i wśród sztormów. Spece od CGI stworzyli cudownie wielobarwny świat, dopracowany do najmniejszego szczegółu (nawet gdy szczegół ten nie ma sensu). Kupienie biletów na wersję 3D to najlepszy możliwy wybór – nie da się oderwać wzroku od ekranu. Stada morskich stworzeń, wielobarwna Atlantyda, epicka bitwa, pojedynek na arenie, zbroje strażników – wszystko wygląda doskonale. Tu należy się ogromna pochwała: już dla samej urody tego filmu warto wybrać się do kina.

Jednocześnie fabularnie Aquaman nie dogania warstwy wizualnej. Historia jest prościutka i mocno inspirowana historią legendarnego króla Artura (ba, nawet bohater ma na imię Artur – subtelnie, prawda?), więc obejdzie się bez większych zaskoczeń. Dziecko królowej Atlantydy i prostego latarnika nie ma najmniejszej ochoty angażować się w życie mieszkańców mórz, jednak jego brat, cierpiący wyraźnie na przerost ambicji, nie pozostawia mu wyboru: planuje zjednoczenie wszystkich morskich królestw i zagładę ludzi na lądzie. Dalej mamy standardową opowieść o pokonywaniu trudności, dylematach moralnych i wyborach życiowych, okraszoną licznymi efektownymi pojedynkami.

Prostota fabuły nie jest wadą samą w sobie, jednak przeszkadza już fakt, że producenci najwyraźniej starali się zmieścić ogrom niekoniecznie pasujących do siebie elementów. James Wan, reżyser, stara się przemycać tu poważniejsze treści: dylemat między odpowiedzialnością a wolnością, dramat rodzinny czy kwestię tolerancji dla odmienności. Tę ostatnią doskonale widać zwłaszcza w momencie, gdy nieokrzesany, mieszanej krwi, ciemny Artur (czyli, oczywiście, Jason Momoa) klęczy pośrodku sali pełnej bladych i jasnowłosych Atlantów. To wszystko przerywane jest fragmentami jakby żywcem wyjętymi z komedii o potężnym osiłku o złotym sercu, scenami akcji, przy których przed oczyma stają Avengersi i Mission: Impossible, dorzucono też wątek romantyczny i zupełnie niepotrzebnie rozbudowany na tym etapie opowieści konflikt z piratem Czarną Mantą. Dorzucono też garść przerywników czysto komicznych, które wywołują lekkie zażenowanie – jak ośmiornica grająca na bębnach. Ba, w scenach walki, często dramatycznych i naprawdę widowiskowych, twórcy też nie powstrzymali się od zupełnie zbędnych scenek humorystycznych nie najwyższego poziomu.

Ze względu na charakter historii Aquamana widz musi być przygotowany między innymi na gigantyczne kraby, rekiny z działkami laserowymi, działa plazmowe strzelające pod wodą, trochę dinozaurów, bitwę rodem z Władcy Pierścieni (oczywiście pod wodą), jaszczuroludzi, bohaterkę wyglądającą jak Arielka i kilka innych kuriozów. Nadal – wszystko jest zrobione ślicznie, więc można by to wybaczyć, gdyby nie sporo wewnętrznych sprzeczności rządzących wydarzeniami na ekranie; film momentami zjada własny ogon i zaprzecza sam sobie w kwestiach, które wcześniej przedstawił jako pewnik, co bywa irytujące.

Z pozytywnych stron, przede wszystkim doskonałym ruchem było obsadzenie w roli głównej tak charyzmatycznego, sympatycznego i lubianego przez rzesze widzów aktora jak Jason Momoa (co – sądząc po komentarzach i recenzjach – docenili już widzowie na całym świecie, zwłaszcza ich piękniejsza część). Na ekranie widać, że czuje się w tej roli świetnie, a dodatkowo śpiewająco radzi sobie ze scenami walk. Willem Dafoe (Vulko) i Nicole Kidman (Atlanta), mimo że można się było po cichu spodziewać raczej powściągliwej gry, nie potraktowali swoich ról po macoszemu i stworzyli żywe, ciekawe postaci. Dolph Lundgren (król Nereus) był po prostu sobą, co zwykle jest dobrym wyjściem w jego przypadku, a znany głównie z serialu Fargo Patrick Wilson, grający Orma, brata Artura, stanął na wysokości zadania i przygotował interesującą kreację. Najsłabiej na ich tle wypadli Yahya Abdul-Mateen II (Manta) i Amber Heard (księżniczka Mera, zwana przez widzów roboczo Arielką ze względu na design postaci) – są płascy, miotają się na ekranie i nie przyciągają uwagi. W ich przypadku może być to jednak kwestia scenariusza, pełnego nieścisłości i dziwnych rozwiązań.

Warto też pochylić się na chwilę nad muzyką, która w Aquamanie jest kuriozalna. Internet już jakiś czas temu bezlitośnie wyśmiał utwór Pitbulla "Ocean to Ocean", bazujący na przeboju zespołu Toto "Africa" – i słusznie, bo nie pasuje nijak do klimatu filmu i po prostu jest słaby. Inne utwory są jednak niewiele lepsze: wplecione nieumiejętnie, zamiast podkreślać sceny, przytłaczają je i odciągają uwagę (przykładowo podczas naprawdę dobrze napisanej sekwencji walk na dachach miasteczka), często nie trafiając też w odpowiednią nutę emocjonalną. Nie tędy droga, drogie DC!

Mimo licznych niedociągnięć i fabularnych fikołków, seans Aquamana to kawałek naprawdę przyjemnej rozrywki. Film jest dynamiczny, przepiękny wizualnie, zawiera duże ilości Jasona Momoy naraz, a do tego po prostu i bez większej filozofii – daje czystą frajdę z oglądania. Jeśli nie szukacie ambitniejszej rozrywki i jesteście w stanie spojrzeć na tę produkcję z przymrużeniem oka (laserowe rekiny! Ichtiozaury! Arielka!), to spędzicie doskonałe 2,5 godziny w kinie. Ja bawiłam się przednio – i chyba o to w kinie chodzi, prawda?