Laring

Perła wśród jezior

Autor: Tomasz 'Radnon' Cybulski

Królestwa Graniczne to bez wątpienia jeden z najbardziej chaotycznych, zmiennych i niebezpiecznych regionów Faerunu. Barwna mozaika królestw, cesarstw, wolnych miast, magokracji i teokracji wielokrotnie stawała się inspiracją dla bardów. Nic dziwnego, bo tu o każdej porze roku armie maszerują na wojnę a władcy są wynoszeni lub zrzucani ze swoich tronów. Na tej ziemi krzyżują się również interesy wszystkich najważniejszych potęg i organizacji Krain. Poza tym jest to raj dla wszelkiej maści poszukiwaczy przygód i awanturników, którzy pragną wywalczyć sobie własną krainę i pozostawić sobie coś więcej niż kilka barwnych opowieści. Z tego względu można tu znaleźć dziesiątki osób o często najbardziej niezwykłych i wymyślnych tytułach – zdarzył się nawet Jego Cesarska Mość Gospodarz. Rzadko jednak domeny te są w stanie przetrwać dłużej niż kilka dekadni lub miesięcy, a kraina, która byłaby w stanie przeżyć swego twórcę uznawana jest za prawdziwy ewenement.
 

Populacja Królestw Granicznych

Według podręcznika Zapomniane Krainy: Opis Świata w regionie Królestw Granicznych mieszka niecałe 10 tysięcy ludzi. Zważywszy na to, że samych opisanych państw znajduje się w tym regionie kilkanaście, a niektóre posiadają kilka miast określanych jako dość duże liczba ta wydaje się wyraźnie zaniżona. Tym bardziej jeśli weźmie się pod uwagę bardzo dużą skalę migracji wewnętrznej i zewnętrznej. Z tego względu w niniejszym artykule przyjęto, że populacja tego regionu jest znacznie wyższa.

Jeżeli jednak ktoś woli trzymać się wykładni podręcznikowej wystarczy zmniejszyć liczbę mieszkańców poniższych miast o jeden rząd wielkości.

 

Jedną z takich właśnie krain jest Wolna Baronia Laring. To niewielkie państewko położone jest między trzema pięknymi jeziorami znajdującymi się w południowej części regionu. Przez ponad pięćdziesiąt lat kwitło ono dzięki mądrym rządom stawiającej na rozwój kultury i handlu rodziny panującej. Zdobyło sobie tym niemałe uznanie mieszkańców, którzy zaczęli nazywać swój dom perłą wśród jezior. Dziś jednak nad Laring zawisło widmo zagłady i jego mieszkańcy potrzebują pomocy bohaterów. Wiele wskazuje na to, że to właśnie oni zdecydują czy baronia wyjdzie zwycięsko z tego mrocznego czasu, czy stanie kolejną pozycją na niekończącej się liście upadłych królestw Faerunu.

Baronia Laring została założona w roku 1325 RD przez sir Richarda Dawnrivera, byłego tethyrskiego rycerza, który musiał uciekać z ojczyzny po tym jak grupa spiskowców doprowadziła do oskarżenia go o zdradę stanu i skazania na śmierć. Przed zawiązaniem intrygi służył jako dowódca elitarnego oddziału ochraniającego najważniejszych królewskich posłów i dyplomatów. To właśnie dzięki pomocy swoich dawnych towarzyszy broni zdołał umknąć z kraju. Razem ze swoim nielicznym oddziałem udał się do Królestw Granicznych, gdzie zamierzał zgubić ścigających go łowców nagród i zabójców.

Przez kilka lat służył jako najemnik i wkrótce razem ze swoimi ludźmi zdobył sobie sławę skutecznego dowódcy, doskonałego wojownika i lojalnego człowieka, którzy zawsze wypełnia zawarte umowy. W końcu jednak po niezliczonych bitwach i porzuceniu marzeń o powrocie do ojczyzny postanowił wykroić sobie własne małe księstwo, w którym mógłby osiąść na starość. Do realizacji tego celu wybrał niewielką, urokliwą krainę położoną w południowej części regionu, tuż przy granicy z Ormpurem. Ziemie rozciągające się między trzema pięknymi jeziorami, daleko od największych konfliktów i wojen wydawały się idealnym miejscem do urzeczywistnienia marzeń o własnym domu. Nieliczna społeczność rolników i rybaków zamieszkująca ten obszar przyjaźnie powitała rycerza i pozwoliła mu się tu osiedlić.

Richard wykorzystał swą szansę i pod jego rządami nowa baronia, nazwana na cześć jego dziadka Laring, zaczęła się szybko rozwijać. Zdobyte podczas licznych kampanii pieniądze pozwoliły na wybudowanie zamku a następnie pełnoprawnej stolicy, która stanęła na miejscu dawnej wioski rybackiej. Baron nie szczędził złota na zachęty dla kupców i osadników, którzy zwiększali populację jego domeny. Sprowadził również architektów z Calimshanu, inżynierów z Lantanu i artystów z całego Lśniącego Południa, którzy mieli dbać o naukowy i kulturalny rozwój państwa. Za obronę odpowiadała natomiast niewielka, bardzo mobilna armia dowodzona przez byłych towarzyszy władcy, która została wyposażona w najnowsze rodzaje uzbrojenia włącznie z bronią palną.

Inwestycje opłaciły się i w ciągu kilkunastu lat baronia stała się jedną z najpiękniejszych a zarazem najbardziej otwartych krain w Królestwach Granicznych. Położone w jej centrum miasto Laring ze względu na swoją niezwykłą architekturę zaczęło być nazywane perłą wśród jezior, która to nazwa wkrótce upowszechniła się i zaczęła odnosić do całej baronii. Krainie dopisywało też szczęście, bo ze względu na swoje peryferyjne położenie i pokojową politykę uniknęła poważniejszych wojen i najazdów. Te mniejsze zawsze były natomiast odpierane przez żołnierzy. Również do samego barona los się uśmiechnął, udało mu się znaleźć żonę i doczekał się trójki dzieci. Dwóch synów, z których starszy miał zostać jego dziedzicem oraz córki.

Niestety każda idylla kiedyś się kończy. Dla baronii Laring kres szczęśliwych czasów przyszedł w raz ze śmiercią Richarda Dawnrivera, która nastąpiła pewnego zimowego dnia Roku Sztandaru, 1368 RD. Został pochowany we wspaniałym mauzoleum, w którym złożono także jego najcenniejsze skarby, w tym nieliczne pamiątki, które przywiózł ze sobą z Tethyru. Władca umarł szczęśliwy po czterdziestu trzech latach rządzenia wierząc, że zostawia swoją nową ojczyznę w dobrych rękach. Szybko się jednak okazało, że żaden z jego następców nie odziedziczył talentów ojca.

Najmłodszy syn Alim po kilku miesiącach zaginął podczas pościgu za grupą shaarskich nomadów i bandytów, którzy najechali wschodnie rubieże krainy. Mimo zakrojonych na szeroką skalę poszukiwań nie udało się odnaleźć śladu po nim i wkrótce został uznany za zmarłego. Niedługo później, na początku Roku Rękawicy (1369 RD) do stolicy przybyła grupa magów, której przywódca przedstawił się jako Emdar – badacz z odległego Impilturu zafascynowany magicznymi ruinami, które ponoć znajdują się w głębinach jednego z jezior. Mimo ostrzeżeń ze strony doradców zasiadający wówczas na tronie najstarszy syn Richarda Dorn ugościł czarodziejów na swoim zamku i zezwolił im na badania. Szybko dostał się pod ich wpływ i uczynił Emdara jednym ze swoich najbardziej zaufanych dworzan. W ciągu zaledwie pół roku młody władca w pełni uzależnił się od czarnoksiężnika z północy, który karmił go wspaniałymi wizjami potężnych czarów. Obiecywał, że nauczy korzystać z mocy młodego barona, mimo że ten ostatni nie przejawiał nawet najmniejszych zdolności i wrażliwości na Splot.

W tej sytuacji na dworze zawiązała się opozycja, na czele której stanęła jedyna córka Richarda Ilnera Dawnriver. Korzystając ze swoich informatorów i sojuszników dość szybko ustaliła, że grupa Emdara to tak naprawdę kabała złych magów, którzy zostali wygnani z Impiltur za próbę otrucia tamtejszej królowej. Fakty te zostały przedstawione Dornowi, ale baron był już wtedy zbyt mocno zafascynowany magami i nie dał wiary swojej siostrze. Zarzucił jej marzenia o tronie i zagroził, że jeśli dalej będzie oczerniać szanownych gości zostanie oskarżona o zdradę i stracona. Obawiając się o swoje życie Ilnera zebrała swoich najwierniejszych stronników i późnią jesienią Roku Rękawicy opuściła baronię udając się na południe.

Dorn nie zaznał jednak na długo spokoju, bo już na początku Roku Kufla (1370 RD) północne ziemie Laring zostały najechane przez sąsiadów. Armia baronii zdołała zatrzymać agresorów, ale była zbyt słaba aby wyprzeć ich poza granice. Korzystając z sytuacji Emdar wprowadził w życie własny plan zmierzający do usunięcia barona. Zamach nie udał się jednak dzięki przytomności straży przybocznej władcy a czarodzieje zostali zmuszeni do pośpiesznego opuszczenia stolicy. Udało im się jednak przejąć znajdujące się na zachodzie miasteczko Karant i tam zaczęli zbierać armię, która ma im umożliwić obalenie Dorna.

Dziś, w Roku Zbuntowanych Smoków (1373 RD) sytuacja niewiele się zmieniła. W mieście Laring baron Dorn Dawnriver kurczowo trzyma się władzy i rozpaczliwie stara się znaleźć wyjście z sytuacji, w którą sam wpędził swój kraj. Otoczony przez garstkę najwierniejszych dworzan i gwardzistów zdaje sobie sprawę, że dni jego życia są policzone. Na zachodzie armia dowodzona przez kabałę magów Emdara wciąż wstrzymuje się z atakiem na stolicę. Podobno spowodowane jest to poszukiwaniami jakiegoś potężnego magicznego przedmiotu lub księgi zaklęć, które miały zostać ukryte w odmętach jeziora, nad którym leży Karant. Na północy oddziały królewskie pod wodzą Bertranda Salara dalej toczą wyczerpującą pozycyjną walkę z najeźdźcami. Chodzą też słuchy, że gdzieś na odległym południu Ilnera szuka śmiałków, którzy pomogliby jej w odzyskaniu ojczyzny.

Nie ulega wątpliwości, że dziś ważą się dalsze losy baronii i bardzo prawdopodobne, że nawet pojedyncza grupa bohaterów lub złoczyńców zdecyduje o losie jaki czeka krainę i jej mieszkańców.



Przed ostatnimi wydarzeniami ludność Laring słynęła ze swojej otwartości. Polityka barona Richarda sprawiła, że wśród mieszkańców można znaleźć przedstawicieli wielu ludzkich kultur zaczynając od Calishytów, przez Tashalczyków a na Lantańczykach kończąc. Wśród nich można znaleźć także wielu nieludzi, przede wszystkim krasnoludów i gnomów, którzy przybyli tu jako inżynierowie, jubilerzy i architekci. Dość liczna była też populacja niziołków zajmujących się głównie ogrodnictwem i uprawą bardziej niezwykłych roślin. Generalnie przedstawiciele wszystkich ras uznawanych za dobre są byli witani przyjaźnie. Także większość profesji i religii była tolerowana, choć wyznawców złych kościołów bacznie się obserwowało i zniechęcało do dłuższego pobytu.

Obecnie sytuacja nieco się zmieniła a ludzie stali się bardziej zamknięci w sobie i ostrożni. Wciąż cenią sobie tolerancję, ale dość krzywo patrzą na osoby posługujące się magią. Najbardziej widoczne jest to na zachodnich ziemiach gdzie panuje Emdar, ale także w stolicy wciąż się pamięta wyczyny czarodzieja. Znacznie lepiej sytuacja wygląda na spokojniejszych południowych i wschodnich ziemiach gdzie wojna nie odcisnęła jeszcze zbyt mocno swego piętna. Tu wciąż można spotkać się z życzliwością i gościnnością, z której słynęła baronia.

Jako społeczeństwo mieszkańcy Laring są bardzo dumni ze swoich osiągnięć i zdobyczy. Uwielbiają swoją stolicę z jej licznymi technicznymi udogodnieniami. Są również przyzwyczajeni do zdobyczy nauki a widok broni palnej czy mechanicznego zegara nie jest niczym niezwykłym czy szokującym. Nieco mniejszy kontakt mieli z magią a po wyczynach Emdara uważają ją za siłę, wobec której należy być wyjątkowo ostrożnym.



Wielka Baronia Laring to nizinny kraj położony wokół trzech jezior: Limen na zachodzie, Perłowej Toni w centrum i Czerwonego Blasku na północnym-wschodzie, które stanowią jednocześnie najważniejsze punkty geograficzne. Teren między nimi ma charakter nizinny i praktycznie w całości wykorzystywany jest pod sady, pola i pastwiska. Na północy rozciąga się niewielkie pasmo wzgórz zwanych Rdzawymi Szczytami gdzie znajdują się niewielkie złoża żelaza i kamieni szlachetnych.
Czerwony Blask: Przez miejscowych nazywane po prostu Czerwonym to jezioro wzięło swoją nazwę od małych wodnych żyjątek, które o świcie i zmroku wypływają na żer nadając odbitym od wody promieniom słońca krwistoczerwoną barwę. Według miejscowej legendy stworzenia te to zaklęte dusze wojowników z armii, która ponoć zginęła tutaj wiele dziesięcioleci wcześniej z rąk potężnego maga wody. Podobno raz na sto lat żołnierzy ci odzyskują swą dawną postać i opuszczają jezioro, aby zabijać żywych. Mimo tak ponurej przeszłości miejsce to uznawane jest za spokojne a brzegi jeziora pełne są domów i posiadłości bogatych kupców i szlachciców, którzy odpoczywają tu latem. Dziś większość tych rezydencji stoi pusta, a w niektórych swoje siedziby założyły ponoć potwory i różni niebezpieczni ludzie.
Limen: Położone na zachodzie baronii jezioro jest stosunkowo ubogie w ryby i inne morskie stworzenia. Jego największą atrakcją są ruiny, które odkryto na dnie. Według najbardziej rozpowszechnionej opinii są one pozostałością po wieży potężnej, starożytnej czarodziejki, która zamieszkiwała te ziemie przed wiekami. Podobno wewnątrz wciąż znajdują się liczne artefakty i księgi zawierające zaklęcia niewidziane w Faerunie od czasów wielkich imperiów. Same ruiny strzeżone są przez golemy i inne magiczne automaty, które jak na razie skutecznie odpędzają członków kabały Emdara starających dostać się do środka.
Perłowa Toń: Położone w centrum jezioro jest największe i uchodzi za najpiękniejsze w całej krainie. To na jego brzegach osiedlili się pierwsi ludzie, tu też swój zamek i stolicę założył Richard. Wody jeziora są bogate w ryby a niedaleko północnych brzegów żyje gatunek małży tworzących piękne zielonkawe perły, od których baronia wzięła swoją obiegową nazwę. Okolica jest tu spokojna a wokół brzegów jeziora można znaleźć liczne malowniczo położone wioski rybackie.
Rdzawe Szczyty: Położona na północy baronii linia wzgórz to jedyne miejsce w całej krainie gdzie znajdują się jakieś bogactwa naturalne. Z tego względu sir Richard nakazał otwarcie tu kilku kopalni, w których wydobywane jest żelazo, srebro oraz kamienie szlachetne. Obecnie spora część tego terenu jest okupowana a wiele kopalni zostało opuszczonych. Z niektórych z nich korzystają przemytnicy, bandyci i szpiedzy obu stron.



Najbardziej charakterystycznymi miejscami baronii są jej dwa główne miasta: Laring i Karant. Poza tym cały kraj usiany jest niewielkimi wioskami, zajazdami, siołami i samotnymi gospodarstwami. Ze względu na słabe osadnictwo i dość krótką historię jest tu stosunkowo niewiele ruin i tajemniczych starych budowli. Mimo to przedsiębiorczy poszukiwacze przygód na pewno coś dla siebie znajdą.
Czatownia biesa: Ta położona w południowej części Laring chatka myśliwska została wybudowana przez jednego z przybocznych barona Richarda. Po jego śmierci przejęła ją Ilnera, która wykorzystywała ją podczas polowań. Tu też ukryła się podczas swojej ucieczki ze stolicy. Została jednak wytropiona i zaatakowana przez czarta nasłanego najprawdopodobniej przez jednego z magów. Udało jej się umknąć i uwięzić biesa w budynku. Według miejscowych wciąż tam przebywa i szuka sposobu na ucieczkę co pozwoliłoby wznowić zlecone mu łowy.
Karant (małe miasto, 5000): Położone na zachodnich brzegach jeziora Limen miasto pełniło głównie funkcję punktu tranzytowego dla karawan przybywających i opuszczających baronię. Z tego względu znajdują się tu liczne gospody, magazyny, stajnie, zakłady zajmujące się naprawą wozów i place postojowe dla karawan. Swoje siedziby miały tu najważniejsze gildie kupieckie baronii, których przedstawiciele sprawowali faktyczną władzę. Obecnie rządzi tu Emdar i jego magowie, którzy przekształcili Karant w swoją kwaterę główną. Wokół miasta stacjonuje też złożona z ludzi, nieumarłych i potworów armia stworzona przez czarodziejów. Stąd wysyłane są również ekspedycje przeszukujące dno jeziora Limen. Sprawia to, że warunki życia są wyjątkowo ciężkie. Opresyjnemu władcy przeciwstawia się jedynie grupa dawnych szefów gildii oraz garstka agentów wysłanych przez okoliczne królestwa, które są zaniepokojone obecnością potwornych sił zbrojnych.
Laring (małe miasto, 8643): Stolica baronii w pełni zasługuje na miano perły. Położone w malowniczej dolinie na północno-zachodnim brzegu Perłowej Toni miasto sprawa wrażenie wyjętego z bajki. Strzeliste białe wieże sąsiadują tu ze zbudowanymi w calishyckim stylu złotymi kopułami. Brukowane ulice są czyste i oświetlone przez magiczne latarnie. Pełno jest tu też technicznych nowinek takich jak nowoczesny system kanalizacji, liczne mechaniczne zegary ustawione w najważniejszych miejscach miasta czy system wodociągów doprowadzających bieżącą wodę do niektórych budynków. Ten ostatni jest największą chlubą ludzkich i gnomich inżynierów z Lantanu. Nad miastem góruje natomiast potężna forteca zbudowana przez barona Richarda, w której obecnie zasiada Dorn Dawnriver. Mimo kryzysu i trwającej na północy wojny w mieście wciąż można znaleźć liczne gospody, zakłady rzemieślnicze a na dworach szlachciców przebywa wielu znamienitych artystów. Znajdują się tu również świątynie Gonda i Milila oraz mniejsze kaplice Waukeen, Mystry i Poszukiwacza Wyvernspura. Na zamku znaleźć można natomiast chramy bóstw opiekuńczych rodziny Dawnriver: Torma i Siamorphe.
Mimo tak bajkowego obrazu Laring skrywa też drugą, znacznie bardziej mroczną twarz. Słabość obecnego barona sprawiła, że na dworze i wśród najbardziej wpływowych mieszkańców powstały liczne koterie i stronnictwa zmierzające do przejęcia władcy lub uczynienia z niego marionetki. Właściwie tylko chwiejna równowaga między nimi sprawia, że Dorn wciąż utrzymuje się na tronie. Na ich interesy nakładają się dodatkowo różne obce siły z regionu i poza niego, które w mniej lub bardziej bezpośredni sposób są zainteresowane rozwojem sytuacji w baronii. Coraz liczniej przybywają tu też poszukiwacze przygód, którzy liczą na zyski w chwili gdy dojdzie do przesilenia.
Obóz Salara: Położona niedaleko linii frontu główna baza armii generała Bertranda Salara przez ostatnie trzy lata przekształciła się z tymczasowego obozowiska w półstałą, hałaśliwą osadę. Wciąż dominują tu żołnierze, ale można tu znaleźć także wielu rzemieślników (w tym doskonałych rusznikarzy i płatnerzy, którzy przenieśli się ze stolicy), gospodę oraz dom uciech. Wśród tutejszych mieszkańców przebywa również wielu szpiegów i agentów opłacanych przez różne strony, które pragną wpłynąć na wynik wojny prowadzonej przez Laring.



Laring zamieszkuje wielu wyjątkowych bohaterów niezależnych. Poniżej prezentujemy tych, którzy mają największy wpływ na wydarzenia w baronii.
Bertrand Salar (PN mężczyzna człowiek Wjk 9): Głównodowodzący armii baronii a zarazem ostatni z przybocznych starego barona. Doskonały strateg specjalizujący się w budowie fortyfikacji i wojnie pozycyjnej. Formalnie wciąż pozostaje wierny baronowi, ale w jego otoczeniu coraz częściej szepcze się, że generał służy przede wszystkim tronowi a nie osobie, która na nim zasiada i bardzo chętnie widziałby na nim kogoś nowego. Jest też przekonany, że prawdziwym zagrożeniem są magowie Emdara a nie północni sąsiedzi, z którymi od trzech lat toczy bezsensowną wojnę.
Dorn Dawnriver (N mężczyzna człowiek Ary 2/Adp 1/Zbr 1): Najstarszy syn barona Richarda włada obecnie baronią Laring. Tak naprawdę jego rządy ograniczają się jedynie do stolicy i najbliższych okolic, a i tu lojalność poddanych w wielu przypadkach jest wysoce wątpliwa. Dorn to człowiek o słabym charakterze, chwiejny, bardzo podatny na sugestie i wpływy. Zdaje sobie jednak sprawę ze swojej pozycji i rozumie, że aby przetrwać musi znaleźć potężnych sojuszników. Jeszcze niedawno marzył aby zostać potężnym czarodziejem, ale ze względu na swój całkowity brak talentu zdołał poznać jedynie kilka kuglarskich sztuczek. Obecnie doskonali się w walce za pomocą broni białej, w obawie przed zamachem nosi również całą masę amuletów ochronnych i stale otacza się grupę zaufanych gwardzistów, którzy trzy lata wcześniej ocalili mu życie.
Emdar Blackdart (NZ mężczyzna człowiek Czar 10): Przywódca kabały czarodziejów z Impiltur, który po wygnaniu z ojczyzny przybył do Laring w celu przejęcia władzy. Obecnie ogarnęła go obsesja przeszukiwania ruin w jeziorze Limem, w których znajdować ma się klucz do zwycięstwa w konflikcie z baronem. Jest przebiegły, inteligentny i okrutny. Swoim ugrupowaniem włada żelazną ręką, choć jego działania coraz silniej kontestowane są przez część podwładnych, na czele których stoi Alaria Filnar (PZ kobieta człowiek Czar 6), najzdolniejsza uczennica Endara, która marzy o zajęciu jego stanowiska.
Ilnera Dawnriver (CN kobieta człowiek Trp 4/Wjk 3/Zwiadowca 2 [ang. scout, patrz Complete Adventurer]): Jedyna córka Richarda zwana Baronową Stepów jeszcze przed wygnaniem słynęła jako doskonały jeździec, wyśmienity strzelec i bardzo dobry tropiciel. Od młodzieńczych lat upodobała sobie polowania i przebywanie na łonie natury. Po ucieczce z ojczyzny przez jakiś czas mieszkała wśród shaaryjskich nomadów, od których nauczyła się taktyki walki podjazdowej z wykorzystaniem koni. Obecnie dowodzi kilkudziesięcioosobowym oddziałem świetnie wyszkolonych i uzbrojonych w lekką broń palną najemników, którzy służą głównie władcom różnych miast wchodzących w skład Ligii Lapalskiej. Ostatnio Ilnera pomogła uspokoić sytuację w Ormpurze i wymogła na tamtejszym władcy obietnicę pomocy w odzyskaniu tronu swej ojczyzny. Od jakiegoś czasu prowadzi też nabór do swojej jednostki, także wśród awanturników i poszukiwaczy przygód. Z charakteru jest bezpośrednia, odważna, pewna siebie a momentami wręcz bezczelna. Nigdy nie rozstaje się ze swoimi dwoma mistrzowsko wykonanymi pistoletami i sokołem, który jest jej zwierzęcym towarzyszem.



Laring to obecnie miejsce wręcz kipiące od intryg i spisków, wśród których na pewno znajdzie się miejsce dla grupy poszukiwaczy przygód. Ci awanturnicy, którzy preferują bardziej bezpośrednie metody działania mogą przyłączyć się do jednej ze stron w trwającym konflikcie i pomóc jej w przejęciu władzy. Nic nie stoi też na przeszkodzie, aby zgodnie z odwiecznymi prawami Królestw Granicznych sami stworzyli armię i postanowili sięgnąć po koronę baronii. Mogą też zechcieć zbadać ruiny i pamiątki pozostałe po marzycielach, którzy przed Richardem postanowili uczynnić z tej pięknej krainy swój dom.
Trzeci dziedzic: Alim Dawnriver zaginął kilka lat temu, nigdy jednak nie udało się odnaleźć jego ciała. Sprawia to, że wielu mieszkańców Laring wciąż wierzy, że najmłodszy syn barona powróci i obejmie tron, na który zasługuje bardziej niż skompromitowany Dorn i nieobliczalna Ilnera. Poszukiwacze przygód mogą zostać wynajęci w celu odnalezienia zaginionego spadkobiercy. Ci mniej szlachetni mogą natomiast sami podszyć się pod Alima i zażądać tronu dla siebie.
Klucz głębin: Awanturnicy podczas eksploracji podziemi znajdują dziwny magiczny klucz oraz zniszczoną mapę wskazującą na jezioro Limen. Po przybyciu na miejsce okazuje się, że tajemniczy przedmiot pozwala na otwarcie ruin leżących na dnie jeziora. Odkrycie to stawia bohaterów graczy w centrum zainteresowania ze strony Emdara i jego czarodziejów. Czarny mag może próbować przeciągnąć ich na swoją stronę albo najzwyczajniej w świecie zgładzić i zabrać klucz.
Zabójcza legenda: Gracze na zaproszenie jednego z arystokratów przybywają do jego willi położonej na brzegach Czerwonego Blasku. Na miejscu gospodarz prosi ich o wyjaśnienie serii tajemniczych śmierci, które miejscowi zaczęli wiązać z legendą o klątwie. Szybko okazuje się jednak, że wszyscy zabici należeli do nieformalnego stronnictwa popierającego powrót Ilnery Dawnriver. Czy rzeczywiście przeklęci żołnierze się przebudzili, czy to raczej zręczna mistyfikacja przygotowana na dworze barona Dorna?