Najnowsze notki na blogach

Janaza to blackmetalowy projekt z kraju, którego raczej nie podejrzewalibyście o takiego rodzaju produkcje. Anahita, urocze dziewczę z Iraku, stworzyła ten jednoosobowy band, aby pokazać swoją krytykę islamu, unaocznić kłamstwa religii i jej destrukcyjny wpływ na społeczeństwo. Blackowe podziemie zaczęło się pod koniec pięknych lat '80. W Oslo, zimnej stolicy zimnej Norwegii, w sklepie Helvete przy Schweigaardsgate 56, prowadzonym przez Øysteina Aarsetha, zbierało się kilkunastu bardzo zbuntowanych i bardzo zagubionych młodzieńców. Wówczas, za przynależność do tego nieformalnego kręgu g...

Niedawno wydawnictwo, którego jestem fanem, obchodziło urodziny. Zamiast życzeń, chciałbym podziękować. Dziękuję za: - wydanie mechaniki, dzięki której gram niemal we wszystko; - wydanie Evernighta, w którym zagrałem kilka fajnych jednostrzałów, indiaską sesję "Evernight w trzy godziny" i poprowadziłem w tym świecie (choć na mechanice autorskiej) sesję dla pięciu koleżanek, z których cztery grały po raz pierwszy a i tak się łapały w konwencji - i chcą więcej; - wydanie Almanachu Superbohaterów i opublikowanie mego Suicidera, którym grałem w jednostrzale a teraz uczestniczy w kampanii; - wyd...

Zdaje się ktoś miał taką prelekcję na Falkonie. Nie wiem, do jakich wniosków doszedł, bowiem wolałem w tym czasie grać w Banga. Wydaje mi się jednak, że temat jest ciekawy oraz mam co nieco do powiedzenia. Tak więc: Chyba już posługiwałem się tym porównaniem, ale z mojego punktu widzenia gry autorskie służą do tego, do czego służą statki w butelkach. Statki w butelkach natomiast nie służą do niczego. Owszem, sklejanie takiego statku, podobnie jak pisanie autorskiej gry jest zajęciem bardzo absorbującym, przyjemnym, a być może nawet rozwijającym. Wymaga też precyzji, skupieni...

Kwik, kwik Oto druga część mojego felietonu wspominkowego. Kto czekał - nie musiał czekać długo. Kto nie czekał, yyy... No, mniejsza z tymi, którzy nie czekali. Raz jeszcze powtórzę ostrzeżenie: ten tekst jest średnio merytorycznym felietonem wspominkowym erpegowca, który miał długoletni romans z grami bitewnymi. Kto nie lubi wpisów o kotkach i szuka ośmiuset procent merytoryki w blogach, niech nie czyta. Wolność, moi mili, to także wolność do nieczytania. Dość już mojego marudzenia - zapraszam do lektury drugiej części tekstu :-) 6. Czynsz? Jak to, czynsz? Mordheim! Jesienią 1999 roku...

Jestem absolutnie w szoku... Nie wiem co myśleć, co powiedzieć... nigdy nie byłem na żadnym konwencie i chyba nigdy się nie pojawię...      

Trzy tygodnie po tym, jak Browarion z Grzechem wzięli ode mnie prototyp 51 Stanu mamy wreszcie możliwość spotkać się i wymienić na żywo spostrzeżeniami. Oni mieszkają we Wrocławiu, ja w Gliwicach, dzieli nas prawie 200 kilometrów, jedyny kontakt jaki mamy to Skype. Ale wreszcie jest Pionek, zlot fanów gier, spotkaliśmy się i możemy zagrać razem. - Kupcy są zbyt potężni – mówi Browarion na wstępie. - Wygrywają cały czas. - Możliwe. Po to właśnie dałem wam talię, by testować. Ja nic takiego nie dostrzegam, ale może znaleźliście sposób gry kupcami, który prowadzi do zwycięstwa. Siadamy i g...

Nie chwaliłem się jeszcze, ale noszę się z wydaniem dodatku do Wolsunga. Będzie to opowieść z życia lyonesskiego półświatka, ciemna saga o kryminalistach i złoczyńcach. Uwaga, poniższy tekst przeznaczony jest dla czytelnika dorosłego. Jest formą zajawki nadchodzącej gry fabularnej IRYTACJA RPG! - Och, doprawdy, cóż to za alfheimska pogoda... - z mocnym heimburskim akcentem herr Weiss wyraził swoje niezadowolenie. Obidajah Range niepostrzeżenie sięgnął po Niezawodny Emiter Promieni Usypiających wg. patentu Doktora Kugelbrauna. Wcisnął spust i jarząca się zielonkawo wiązka engerii trafiła...

Moja poprzednia notka na Polterze dorobiła się całkiem pokaźnej liczby komentarzy, a nawet odpowiedzi w postaci osobnych notek blogowych. Na nieszczęście te ostatnie były poświęcone mniej-więcej temu, o czym powinno się (powinienem) lub nie (nie powinienem) pisać (prawowiernie i na temat RPG). A ponieważ nie lubię jak ktoś mi mówi, co mam pisać (chyba że mi za to płaci), napiszę coś, co zadowoli wszystkich, a nawet nikogo. Zrobię to zaczynając prowadzić najbardziej znienawidzoną na Polterze formę publicystyczną – kotobloga. Gwoździem do trumny będą pomysły, jak wprowadzić kota do przygod...

Starcie ciężkozbrojnych rycerzy, spotkanie rewolwerowców w samo południe przed saloonem, elegancka walka dwóch dżentelmenów na szpady o świcie w podmiejskim lesie... po prostu pojedynek. W erpegach klisza z gatunku tych, nad którymi wiele się zastanawiać nie trzeba, bo wszyscy "wiedzą, co co chodzi". Poniżej kilka raczej pomieszanych faktów, ciekawostek i pomysłów na to, by pojedynek na sesji przedstawić nieco ciekawiej.   Na śmierć?  Na początek sprostowanie: w tradycyjnym pojedynku nie chodzi o to, by zabić przeciwnika. Ani nawet uszkodzić. Oczywiście, liczymy się z tak...

Dość przypadkowo zetknąłem się z tą mechaniką na pewnym erpegowym wyjeździe w góry. Nawet nie zagrałem ani razu, tylko przejrzałem podręcznik do poprzedniej jeszcze edycji, który jeden z uczestników zabrał ze sobą. Było to jeszcze na długo przed wybuchem zainteresowania w naszym kraju, i oczywiście przed wydaniem polskim.    Akurat wtedy czasu na granie robiło się coraz mniej. Sesje z długich kampanii z jedną drużyną w jeden system zamieniły się w nieregularne spotkania na jedną-dwie przygody, z dość losowym doborem graczy, często traktujących rpg jako okazyjną zabawę, a nie poważne...