Reżyser M. Night Shyamalan ponownie (jak w Szóstym Zmyśle) sprawnie stopniuje napięcie. W dobrych thrillerach, jak sam przyznał, chodzi o ukazanie opowiadanej historii jako bardzo prawdopodobnej. Unika więc wykładu którejś z teorii Daenikena dotyczących Obcych, czasem ustami Mela Gibsona nawet z nich trochę podkpiwa. Shymalan unika banału, ponieważ skupia się na ludziach. Życiowych przegranych - eks-pastora i eks-gwiazdę sportu - grają odpowiednio: Gibson i Joaquin Phoenix. Obaj, wraz z narastaniem atmosfery osaczenia przez Obcych, będą odnajdywać w sobie coraz więcej sił do odparcia ataku zewnętrznego i do przezwyciężenia swych własnych, narosłych po latach, rozterek. Reżyser znowu świetnie dobrał i poprowadził małych aktorów. Rory Culkin i Abigail Breslin grają lepiej od dorosłych. Dzieci pastora odgrywają rolę kluczową. Trafnie rozpoznają rozmiar zagrożenia, przygotowują system obrony. To one nawiązałyby kontakt (jak u Spielberga w Bliskich spotkaniach trzeciego stopnia), gdyby był możliwy.
Z kolei bez Obcych nie byłoby owego pięknie narastającego napięcia. Tutaj, podobnie jak w pierwszych trzech Alienach, im jest ich mniej na ekranie, tym lepiej. Tu cień zza szpary drzwi, tam paluchy do obcięcia i wrzask z bólu (prawie ludzki). Z drugiej strony przybysze ukazani są zupełnie inaczej niż w innych filmach o tematyce inwazyjnej. Tutaj, chyba po raz pierwszy, popełniają oni błędy od początku najazdu. Atakują bez rozpoznania terenu i poznania ludzi. Robią sporo zamieszania, ale w rezultacie w pojedynku sam na sam z ludźmi, jak i w skali całej planety, dość gładko przegrywają. Udało się to pokazać bez haniebnych błędów i niedoróbek, jakich było dużo w Dniu niepodległości.
Znaki to film znakomity, skoro co rusz zaskakuje, mimo powolnego toku narracji i braku efektów specjalnych. Samo zakończenie w pełni satysfakcjonuje. Potwierdza, że reżyser cały czas próbował widza odzwyczaić od konwencji SF, do których siłą rzeczy nawiązywał. Nie ma ucieczki w banał ani irytującego tak zwanego otwartego zakończenia, które niczego nie wyjaśnia, a do tego gmatwa (Cube, Blair Witch, matriksowate z gastrycznym ExistneZ na czele ).
Nie ma tu wiele o heroicznej walce ludzkości o zachowanie gatunku. Ukazano za to prawdopodobną postawę zwykłych obywateli - farmerów na odludziu, którzy walczą tylko o swoje. Ich przykład może się kiedyś przydać. Stanisław Lem jest zdania, że byłoby wielkim egoizmem myśleć, że w naszej galaktyce, która liczy miliardy gwiazd i zapewne tysiące układów planetarnych, nie ma w ogóle innych istot myślących. Są na pewno. Wiele z nich jest skłonnych do agresji, nie mniej pewnie od nas samych. Ludzie nie są w tym wszechświecie żadnym wyjątkiem. Może zatem przygotujmy się do inwazji!?
