Złamana przysięga - Michelle Paver

Oto piąty, czyli - według pierwotnej zapowiedzi - przedostatni tom cyklu Kroniki Pradawnego Mroku autorstwa Michelle Paver. Gwoli przypomnienia, jest to opowieść o żyjącym w czasach prehistorycznych Toraku, chłopcu, który od momentu śmierci ojca zdany jest tylko na siebie. W poprzednim tomie został wyrzucony z klanów ze względu na podejrzenie, że jest Pożeraczem Dusz - złym czarnoksiężnikiem. Tymczasem Pożeracze to właśnie jego główni wrogowie, z którymi nieustannie walczy. Na szczęście w końcu został oczyszczony z zarzutów; niemniej jednak nie jest to koniec jego problemów.

Złamana przysięga rozpoczyna się od tragedii – ginie krewniak Toraka, Bale z klanu Foki. Chłopiec czuje się winny jego śmierci, gdyż nastąpiła ona niedługo po ich sprzeczce, po której zostawił kuzyna samego. Okazuje się, że mordercą jest Thiazzi – Czarownik Dębu, jeden z dwójki pozostałych przy życiu Pożeraczy Dusz. Torak przysięga duchowi Bale’a, że go pomści, więc postanawia odnaleźć czarownika i go zabić. Chęć zemsty staje się tak silna, że chłopiec bez wahania wyrusza od razu w drogę, aby nie zgubić śladu mordercy. Towarzyszą mu - jak zwykle - Renn i Wilk; tym razem jednak dołącza także Fin – Kedinn, przywódca klanu Kruków. Pogoń za Thiazzim prowadzi ich w stronę mrocznego i nieznanego im Głębokiego Lasu.

Ciekawe jest to, jak wiele energii Michelle Paver poświęca na przygotowanie się do pisania kolejnych książek. Spotyka się ze znawcami opisywanych przez siebie zwierząt, dużo podróżuje. Aby lepiej opisać Głęboki Las, zawędrowała nawet do Polski (a konkretnie – do Białowieskiego Parku Narodowego). Zapewne dzięki temu jej opisy przyrody, chociaż krótkie, są tak bardzo realistyczne i plastyczne. Bardzo łatwo wyobrazić sobie wszystko, o czym autorka wspomina w powieści.

Co do zalet powieści, podoba mi się przeniesienie akcji do kolejnego, nie poznanego jeszcze przez czytelników, obszaru – Głębokiego Lasu, który dotychczas pojawił się jako Puszcza w Wędrującym Duchu. Jednak wtedy Torak nie uzyskał do niego wstępu. Co charakterystyczne, autorka w każdej kolejnej części urozmaica opowieść właśnie poprzez różnorodność odwiedzanych przez bohaterów terenów.

Dobrze skonstruowana jest także akcja powieści. Powtarza się tutaj podobny motyw, jak przy fatalnej budowie fabuły w Pożeraczu Dusz, to znaczy w pewnym momencie historia zdaje się zmierzać ku końcowi, być w punkcie kulminacyjnym, mimo że ważąc książkę w dłoni wyraźnie widzimy, że nie dotarliśmy jeszcze nawet do połowy. Niemniej, autorka nie powtórzyła błędu z trzeciej części Kronik… i o wiele lepiej rozłożyła akcenty, tak że napięcie nie przestaje towarzyszyć lekturze, kiedy pozorny finał okazuje się być zaledwie preludium.

Martwi mnie natomiast pojawiająca się od czasu do czasu niekonsekwencja. Tym razem rzuciły mi się w oczy nieścisłości w kwestii rytuałów pogrzebowych. W Wyrzutku Renn rysowała zmarłej znaki pośmiertne i dlatego była potem przez trzy dni izolowana od wszystkich ludzi, nie mogła przebywać blisko nich i jeść z nimi posiłków, ponieważ była nieczysta. Tutaj Torak wymalował te same symbole Bale’owi i nie doprowadziło to do żadnego odsunięcia go od życia klanów. Poza tym, na początku powieści przypomniane jest, że przez pięć kolejnych wiosen nie wolno wymawiać imienia zmarłego. Później zaś Fin – Kedinn wspomina Bale’a, jakby to prawo w ogóle nie istniało.

Mimo to, Złamana przysięga jest książką naprawdę wciągającą. Oprócz ciekawej akcji autorka ponownie oferuje nam pretekst do rozważań nad głębszymi wartościami – kiedy stawia swoich bohaterów przed wyborami, każe jednocześnie zastanowić się nam, jak byśmy postąpili w ich sytuacji. W powieści można nawet znaleźć odwołania do totalitaryzmu i buntu przeciw niemu. Książka ta jest dla mnie dowodem na to, że Michelle Paver nie pisze tylko i wyłącznie dla pieniędzy, ale że wkłada w swoje dzieła też sporo serca i prawdziwej chęci zaoferowania czytelnikom kawałka dobrej literatury. Zaloguj się, aby wyłączyć tę reklamę