Zapowiedź

Na temat Zapowiedzi usłyszałam wiele opinii negatywnych. Natomiast ci, którym film się podobał, zgodnie twierdzili, że zakończenie nie nadaje się do niczego. Trudno więc było nie poddać się nastawieniu, że będzie gorzej niż bardzo źle.

Opis fabuły zapowiada obrazek bez fajerwerków, aczkolwiek całkiem ciekawy – dzieci przelewają na kartki papieru to, jak wyobrażają sobie przyszłość. Rysunki mają zostać umieszczone w kapsule czasu, która ma być ponownie otwarta, gdy minie pół wieku. Jedna praca różni się znacznie od pozostałych – nie ma na niej żadnego z wariantów rakiety kosmicznej, pokryta jest zaś szeregiem cyfr. Mija pięćdziesiąt lat. Kapsuła zostaje odkopana. Dziwna kartka trafia w ręce syna głównego bohatera (naukowca, Johna Koestlera) – wychowywanego tylko przez ojca dzieciaka, który woli oglądać Discovery, niż spędzać czas ze staruszkiem.

Zapowiedź ma mnóstwo błędów i to, niestety, na poziomie scenariusza. Nie chodzi o komplet absurdów, bo od tego typu filmów nie oczekuje się logiki a rozrywki. Ma się jednak wrażenie, że scenarzyści lubią wszelkie możliwe gatunki filmowe – od dramatów rodzinnych poprzez filmy katastroficzne, po science fiction – tak bardzo, że nie mogli się zdecydować, który z nich ma dominować. Tak więc wzięto typowe elementy dla każdego z nich i na tej, dość chwiejnej, podstawie ukształtowano obraz. Na szczęście główną rolę zagrał Nicolas Cage, a dla niego naturalne jest rzucenie sztućcem do grilla i wyruszenie na ratunek światu. Nie ma też trudności w przemianie z naukowca, który tłumaczy synowi po śmierci jego matki (ku pokrzepieniu dziecięcego serca), że nieba może wcale nie być, w proroka, który odwoła się do kazania, w rozmowie z ojcem, kaznodzieją. Cage wydaje się wręcz być usprawiedliwieniem dla piętrzących się niedorzeczności. Dawno minęły czasy, gdy - z dystansem do swej kreacji - śpiewał kawałek Presleya czy też budził głęboką empatię, wypijając kolejną butelkę alkoholu. Obecnie wydaje się, że ważny jest jedynie jego psi wyraz twarzy, sprawdzający się za każdym razem. Pasuje do smutnego ojca, uwielbianego przez studentów wykładowcy, w końcu zwykłego faceta, który odwali robotę za stróżów prawa.

Moją ulubioną sceną jest ta, w której naukowiec odkrywa znaczenie cyfr. Przed chwilą właśnie wylał alkohol ponad brzeg szklanki (szklankę wciąż ma ze sobą, co będzie istotne w momencie zrozumienia wszystkiego), ale gdy bierze kartkę do ręki, szybko wydobywa z tego, co na niej napisano, istotne informacje (wypuszczając szklankę z dłoni, aby kamera mogła ukazać jak rozbija się na małe kawałeczki, podkreślając tym samym ważność odkrycia).

To nie jest dobry film, ale nie jest aż tak źle, jak zapowiadano. Jeżeli ktoś ceni swój czas na tyle, że potrafi każdą minutę zapełnić czymś pożytecznym – nie sięgnie po niego, więc nie ma sensu, abym odradzała seans. Dla tych, którzy chcą beztrosko odpocząć obraz może okazać się całkiem przydatny. Owszem, nie postawiono wyłącznie na rozrywkę. Ba, śmiem twierdzić, że film ma dość duże aspiracje a nawet, w zamierzeniu, nafaszerowany jest dramatyzmem. Tak więc mamy płonących ludzi, płonące zwierzęta, a w końcu płonącą planetę. Mamy odwołania religijne oraz podpowiedź, że tak ataki terrorystyczne, jak i nieszczęśliwe wypadki są niczym wobec katastrofy, na którą człowiek nie może mieć żadnego wpływu. To wszystko jednak nie robi wrażenia. Wizualnie jest jak najlepiej i najbardziej przerażające w tym wszystkim jest to, że drastyczny widok może wywołać jedynie reakcję w postaci stwierdzenia: "ładnie zrobione". Film nie pozwala zaangażować się emocjonalnie. Nie ma w nim jakiegokolwiek napięcia. Nie sposób go oczekiwać już w momencie, gdy jasne staje się znaczenie cyfr.

Na Zapowiedź można narzekać i będzie to ze wszech miar uzasadnione. Można nawet czepiać się makabry ukazanej katastrofy lotniczej, bowiem nie służy ona zupełnie niczemu. Ot, epatowanie przemocą, jako kolejny element układanki, nie pasujący zupełnie do pozostałych. Można krzywić się na konstrukcję postaci Johna Koestlera, czy na ogólny brak logiki. A jednak da się obejrzeć film bezboleśnie. Nie cenię reżysera - Aleksa Proyasa, gdyż zazwyczaj nie potrafi ogarnąć całości produkcji. Owszem, zafascynowało mnie jego Mroczne miasto, ale większa w tym zasługa zdjęć Dariusza Wolskiego i samego pomysłu, aniżeli kunsztu reżyserskiego (podobnie rzecz ma się z Krukiem). W Zapowiedzi to, co zwraca uwagę, ogranicza się również do wizualnych aspektów. I chyba najlepiej na tym się skoncentrować. Bez szukania w tym wszystkim logiki czy chociażby szczątek wizjonerstwa.

Na koniec przydałoby się kilka słów o wydaniu DVD. Otóż jest jedna ciekawostka, warta uwagi – reklamy. Owszem, reklamy są od dawna zjawiskiem naturalnym, nawet w naprawdę dobrych wydaniach (do których to nie należy), ale nie mogłam sobie przypomnieć, żeby nawet w gazetowych DVD umieszczano je po opcji "start filmu".

Zaloguj się, aby wyłączyć tę reklamę