Zabójczyni i imperium Adarlanu

Po odzyskaniu przez Calaenę niezależności oraz spłaceniu długu Sama para młodych zabójców przenosi się do mieszkania dziewczyny. Jednakże wpływy Arobynna uniemożliwiają im podjęcie jakiegokolwiek zajęcia w ich fachu, zmuszając do życia z szybko kurczących się oszczędności zabójczyni. Kiedy Sam zgłasza propozycję definitywnego opuszczenia stolicy i założenia własnego interesu, pojawia się konieczność uzyskania zgody Hamella, który nic nie robi za darmo. Aby zdobyć środki na podróż i początek nowego życia, młodzi przyjmują bardzo intratne zlecenie spoza Gildii, które okazuje się czymś znacznie więcej, niż się początkowo wydaje.

Po raz pierwszy w noweli o Calaenie od początku do końca oczywiste jest, do jakiego punktu zmierzają wydarzenia – autorka już na pierwszych stronach nawiązała do okoliczności uwięzienia bohaterki, znanych już ze Szklanego tronu. Nie stanowi to jednak wady, bowiem pewne elementy zaprezentowanej intrygi, jak również zwroty fabularne – mimo faktu, iż są przewidywalne – potrafią zrobić wrażenie na czytelniku, wyzwalając w nim wiele emocji. Chyba największą siłę rażenia ma kontrast pomiędzy dość optymistycznymi marzeniami bohaterów, ich planami na przyszłość i pragnieniem bycia razem, a rzeczywistym przebiegiem wypadków. To najbardziej realistyczna, a przez to najbardziej poruszająca z nowelek o zabójczyni, bowiem wydaje się tak bliska życiu każdego z nas – nigdy nie możemy mieć pewności, czy ponownie zobaczymy ukochaną osobę, dlatego tak cenna jest każda wspólnie spędzona chwila.

Zabójczyni i imperium Adarlanu wydaje się najbardziej skoncentrowana fabularnie z wszystkich opowieści poprzedzających Szklany tron. Każda scena, dialog i opis mają znaczenie – pokazują nie tylko wzajemne relacje bohaterów i ich emocje, ale też bezlitośnie posuwają wydarzenia ku ich nieuchronnemu, tragicznemu końcowi. To przeczucie nadciągającej katastrofy, powolne budowanie napięcia odczuwalne tylko przez czytelnika (Calaena prawie do samego końca nie zdaje sobie sprawy z sytuacji) zdecydowanie podnosi walory lektury.

Warto zaznaczyć, że Sarah J. Maas stanęła na wysokości zadania nie tylko w zakresie poprowadzenia i rozwinięcia historii, ale nie zawiodła także w zakresie opisów, które niezmiennie stoją na bardzo wysokim poziomie, są plastyczne i przemawiające do wyobraźni czytelnika. Po raz pierwszy jednak opisy otoczenia schodzą na plan dalszy, stanowiąc jedynie tło dla prezentacji uczuć targających protagonistką (które to fragmenty można uznać za prawdziwe mistrzostwo). Szaleńcza gonitwa zabójczyni po ulicach miasta w poszukiwaniu Sama poruszy serce największych twardzieli.

Podobnie jak w książce Zabójczyni i podziemny świat, także tutaj postacie drugoplanowe nie odgrywają większej roli – to zakulisowi sprawcy lub uczestnicy pewnych wydarzeń, lecz stanowią tylko poboczny wątek, gdyż to, co jest najważniejsze, rozgrywa się na pierwszym planie. O kreacji protagonistów nie można z kolei powiedzieć nic nowego, gdyż ich zachowanie stanowi logiczną konsekwencję ich postaw i poglądów zaprezentowanych we wcześniejszych opowieściach. Jedyne co może razić, to karygodna wręcz naiwność bohaterów i brak ostrożności u doświadczonych bądź co bądź zabójców.  

Nie da się ukryć, iż ostatnia z nowelek o przygodach zabójczyni skierowana jest do fanów cyklu zaznajomionych z jego wcześniejszymi częściami. Zapełnia wiele luk w biografii bohaterki, wyjaśnia i rzuca nowe światło na jej późniejsze reakcje w Szklanym tronie. Jest to nie tylko zgrabne przejście do historii znanej z powieści, ale też przykład na to, jak może rozwinąć się warsztat pisarski autora – to bezdyskusyjnie najlepsza z wydanych do tej pory pozycji serii.