Zabójca czarownic - Krzysztof Kochański

Jako fan antologii tematycznych, którymi polskie wydawnictwa jeszcze niedawno atakowały rynek, kojarzę Krzysztofa Kochańskiego przede wszystkim z nich. W reklamach Niech żyje Polska, hura! (Centuriańskie bomby), A.D. XIII (Enklawa Łobzonka, Człowiek znikający), czy Ksiąg Strachu (Sto dziewięćdziesiąt zapałek) jego nazwisko nie pojawiało się co prawda w nagłówkach, ale zawsze można było spodziewać się po nim porządnej roboty. Nie zapominajmy też, że pisarz krótkie teksty zamieszczał w zbiorach już dużo wcześniej: osiemnaście lat temu w Jawnogrzesznicy pojawił się Zabójca czarownic, zaś w 2000 roku mieliśmy okazję przeczytać Łyżwiarza w Robimy rewolucję.

Tym, czego nie można w żaden sposób antologii odmówić, jest szalona wręcz różnorodność. W ośmiu tekstach przewija się cała gama gatunków: melanż science-fiction i fantasy (Zabójca czarownic, Naletnik, Wąż Ognisty), czysta fantastyka naukowa (Dom spotyka chłopca, Rex i wyścigi psów czterokołowych), cyberpunk (D.L.Net). Są też dwa teksty, które zakwalifikować do jakiejkolwiek szuflady byłoby niesamowicie ciężko. Zresztą nie ma co ukrywać, Sen o potędze i Interesy nie idą dobrze, to zdecydowanie najlepsze teksty zbioru.

Pierwszy, na siłę, można by podpiąć pod grupę łączącą sci-fi i fantasy. Moim zdaniem byłby to jednak spory błąd: elementy fantastyczne stanowią tak naprawdę tylko dekorację tekstu. Pod tym wszystkim ukryta jest jednak bardzo ciekawa myśl metafizyczna, która nadaje całemu tekstowi bardzo ciekawy odcień na tle innych opowiadań: większość elementów zbioru to czyste opowieści, które wciągają, ale dają satysfakcję tylko i wyłącznie z przeżywania przygód wraz z bohaterami. Sen o potędze ma wymiar dużo bardziej uniwersalny.

Natomiast Interesy nie idą dobrze to zdecydowanie najlepszy tekst antologii. Jest tu wszystko, czego można by chcieć od opowiadania: intrygujący bohaterowie, dramatyczne zwroty akcji, przejmujące zakończenie. Wydawać by się mogło, że opowieść, w której główną rolę odgrywa świstak rozwożący czekoladki, może być albo satyrą albo opowiastką dla dzieci, ale niech Was to nie zmyli: Interesy nie idą dobrze to tekst krańcowo poważny, który niejednego dorosłego może przerazić swą brutalnością.

Najsłabszy tekst? Mam wrażenie, że tytułowy Zabójca czarownic nie przetrwał próby czasu. Kilkanaście lat temu połączenie fantasy i science-fiction mogło być odkrywcze, uczynienie z głównego bohatera twardziela tropiącego monstra, który, jak sam mówi, nie ma serca – tak samo. Ale teraz, kiedy pisarze łączą konwencje na każdym kroku, a zakochujący się morderca stał się archetypem, opowiadanie nie broni się absolutnie niczym – postacie nie porywają, fabuła jest nudna, a zakończenie – mało przekonujące.

Kochański pisze stylem uniwersalnym – jednym może się to nie spodobać, drudzy będą zachwyceni. Teksty nie są zróżnicowane pod tym względem, autor używa bardzo podobnego języka nie zważając na to, czy opisuje życie zwierzomózga, czy świstaka. Sprawia to, że bez problemu można czytać zbiór opowiadanie po opowiadaniu, ale oryginalności stylowej znaleźć nie sposób.

Zabójca czarownic wydany jest poprawnie – w środku cieszą: duża czcionka i świetna robota redakcji. Na zewnątrz jest jednak trochę gorzej – moim zdaniem okładka jest trochę zbyt chaotyczna, żeby przyciągnąć niezdecydowanego czytelnika. Ja bym się nie skusił, jeśli miałbym wybierać w księgarni.

Zabójca czarownic to naprawdę solidny zbiór opowiadań. Ma dwa bardzo mocne akcenty (Sen o potędze i Interesy nie idą dobrze), tytułowy tekst jest co prawda słabszy, ale pozostaje jeszcze pięć bardzo porządnych. Jeśli szukacie antologii, przy której można spędzić kilka miłych chwil – polecam. Zaloguj się, aby wyłączyć tę reklamę