Fionaxxx: Zanim zostałeś projektantem gier planszowych, na pewno dużo grałeś w różne tytuły. Kiedy zaczęło się Twoje zainteresowanie grami? Które planszówki poznałeś jako pierwsze?
F. Miłuński: W nowoczesne planszówki grać zacząłem jakieś sześć lat temu. Zaczynałem od klasyki. Najpierw było Shadows over Camelot a potem, Carcassonne, Osadnicy z Catanu, Puerto Rico itd.
Jakie są Twoje ulubione tytuły?
Mój planszówkowy gust ciągle ewoluuje, choć ostatnio mam mało czasu aby grać w gry wydane, a nie prototypy. Bardzo lubię w grach interakcję, także tę negatywną. Lubię gry, w których podejmuje się dużo małych decyzji i z których wyłania się jakiś całościowy obraz strategii gracza i jego wyniku. Uwielbiam Dominiona, Through the Ages, Stone Age, St. Petersburg, Snow Tails. Po ostatnim Essen zachorowałem na sympatyczną karciankę Smash Up. Generalnie staram się grać w różne gry – aby wiedzieć co się dzieje w branży, ale też dlatego że moment odkrywania, uczenia się nowej gry jest dla mnie chyba najbardziej fascynujący.
Kiedy pojawiła się u Ciebie myśl, aby zaprojektować grę? Czy pierwsze pomysły dotyczyły Małych Powstańców czy może innej gry jeszcze nie wydanej?
Taki pomysł pojawił się bardzo szybko. Wydaje mi się że w jakimś stopniu myśli o tym niemal każdy kreatywny gracz. Pierwszy pomysł to była gra o Słowianach. Nie była zbyt dobra i mocno kopiowała po prostu mechaniki z gier, które poznałem. Mali Powstańcy to była pierwsza udana próba.
Twoja pierwsza wydana gra (Mali Powstańcy) dotyczy powstańczej poczty z roku 1944. Czy tematyka drugiej wojny światowej albo ogólna tematyka historyczna jest Ci szczególnie bliska?
Lubię historię, ale nie jest moją pasją i było nieco przypadku w tym, że kilka z moich gier jest na mocno historyczne tematy. Bardziej chyba chodziło mi o przekonanie Polaków do planszówek, a my lubimy generalnie własną historię i wydawało mi się że to dobry temat na gry, które mają przekonać do naszego hobby szarego Kowalskiego.
Projektując grę zaczynasz od wymyślenia realiów (tematyki) czy od mechaniki?
Różnie, choć zwykle od tematu. Nie przepadam za suchymi grami, choć czasem po prostu tak jest, że najpierw pojawia się fajny pomysł na mechanikę, a temat jest później. Ale generalna zasada jest taka, że zwykle lubię pochodzić jakiś czas z tematem w głowie i wtedy pojawiają się najlepsze pomysły na mechanikę gry, która do tematu pasuje.
Kto jako pierwszy testuje Twoje nowe projekty?
Często jest to moja żona Alicja. Wiele projektów poznała tylko ona, bo zaraz po pierwszym teście wylądowały w koszu. Natomiast najczęściej moje gry testują niezawodni i bezlitośni testerzy z Monsoon Group.
Jaka jest Twoja ulubiona własna gra?
Zdecydowanie Vampire Empire, choć nie mam wśród swoich gier żadnej, której bym nie lubił. Staram się kochać wszystkie swoje dzieci.
Czy często grasz w swoje gry? A może masz odczucia podobne jak wokalista, który nie lubi swoich hitów, bo ciągle je śpiewa?
Po wydaniu gry zawsze staram się jej przez dłuższy czas unikać. Jestem wtedy zwykle po kilkudziesięciu partiach testowych. Każdej gry można mieć dosyć po tylu rozgrywkach. Natomiast fajnie jest wrócić do swojej gry po dłuższym czasie i zagrać w nią jak w jakąś nowość – nie pamiętając dokładnie wszystkich zasad i strategii.
Niedawno zacząłeś pracę w wydawnictwie Granna. Jak bardzo różni się ona od Twojej dotychczasowej pracy jako autora?
Różni się ogromnie! Mam okazję przyjrzeć się z bardzo bliska całemu procesowi powstawania gry. Jako autor działam tylko na samym początku tej "taśmy produkcyjnej". To dla mnie bardzo cenne i rozwijające doświadczenie. Bardzo dużo się w Grannie uczę i dużo więcej teraz rozumiem. Poznaję, między innymi, jak różne decyzje autora mają wpływ na pozostałe elementy procesu, takie jak produkcja gry, warianty komponentów, cena, a w efekcie – reakcje klientów. Jestem przekonany że praca w Grannie jako wydawca pomoże mi być lepszym autorem gier. Mam też nadzieję, że moje doświadczenie autorskie pomoże wydawnictwu. Jestem odpowiedzialny, między innymi, za relacje z autorami, testy, przygotowanie instrukcji. W tych kwestiach mam takie spojrzenie na temat, które nie jest pewnie najbardziej typowe dla wydawców. Rozumiem dobrze i znam oczekiwania oraz reakcje autorów.
Przejdźmy teraz do Twojej najnowszej gry. Vampire Empire wyróżnia się spośród Twoich projektów mrocznym klimatem, tematyką horroru/fantastyki. Co zainspirowało Cię do stworzenia tej gry? Czy zaskoczyłeś swoje otoczenie tym projektem?
Ta gra narodziła się z fascynacji serialem, co jest o tyle nietypowe dla mnie, że rzadko oglądam seriale. Parę lat temu niesamowicie wkręciliśmy się w oglądanie Battlestar Galactica. Przez kilka tygodni obejrzeliśmy wszystkie sezony, a w międzyczasie zaczęła powstawać gra. Wampiry nie były więc pierwotnym tematem tej gry, tylko właśnie ludzie i cyloni. Natomiast zmiana tematu przebiegła wyjątkowo "bezboleśnie". Nowy temat bardzo pasuje do gry.
Czy zaskoczyłem otoczenie tym projektem? Chyba tylko dalekie, takie które utożsamia mnie właśnie z grami na tematy historyczne. Ta gra jest bardzo "moja" w sensie dynamiki i rodzaju rozgrywki. Z mocną, bezpośrednią interakcją oraz intensywną, szybką rozgrywką.
Zaprezentuj, proszę, Vampire Empire czytelnikom i zdradź, z jakich aspektów gry jesteś najbardziej zadowolony.
Vampire Empire to dwuosobowa karcianka pełna blefu i dedukcji, napędzana mechaniką zarządzania ręką i walki. W grze występuję dziewięć postaci, spośród których trzy są wampirami. Jeden z graczy prowadzi wampiry – jego celem jest ukrywanie ich tożsamości, oskarżanie niewinnych ludzi i ich eliminacja. Z kolei drugi gracz, prowadzący ludzi, musi odkryć, które postaci są wampirami i wyeliminować je. Co ciekawe, gra jest asymetryczna – gracze mają inne cele, inne startowe pozycje i karty w swoich taliach. Jest kilka różnych warunków zwycięstwa i, choć gra jest dość prosta jeśli chodzi o zasady, to pozwala długo się odkrywać i stosować różnorodne strategie.
Jeśli chodzi o mechanikę jestem bardzo zadowolony z tego jak działają postaci, które nie są na stałe przypisane do żadnego z graczy i mogą na siebie nawzajem wpływać. Świetnie działa też mechanika tzw. zbrojowni. W trakcie gry gracz może część dociąganych kart odkładać na osobny stos, budując w ten sposób swoją talię na drugą część rozgrywki. Zmniejsza to losowość rozgrywki i daje graczom dużo więcej ciekawych decyzji do podjęcia.
W ciągu ostatnich trzech lat zaprojektowałeś i wydałeś prawie 10 gier. Czy w Twoim życiu jest miejsce na inne zajęcia/hobby oprócz planszówek?
Nie jest go dużo, ale jest. Na pierwszym miejscu jest rodzina, gdy zostanie trochę wolnego czasu spędzam go biegając, jeżdżąc na rowerze i grając w gry video.
