Wygnaniec - Krzysztof Piskorski

Książkę Wygnaniec Krzysztofa Piskorskiego przeczytałem kilka miesięcy temu. Miałem tę możliwość dzięki wydawnictwu RUNA. Już wtedy, na ekranie komputera, a wiadomo jaki to niewygodny styl czytania, zobaczyłem wspaniałą powieść, która obecnie po drobnej korekcie i redakcji stała się jeszcze lepsza. Choć, jak zwykle, jest to tom pierwszy cyklu. Zawsze mnie to martwi, bo tracę wtedy wiarę, że można napisać pojedynczą książkę fantasy. Ten gatunek jest już chyba skazany na serialowość. Książka Krzysztofa Piskorskiego pojawiła się już na półkach w księgarniach, w dość nietypowej jak na wydawnictwa RUNY kolorystyce, gdyż grzbiet nie jest czarny, ale biały. Wciąż jednak nie można narzekać na skład i korektę, co jest dużą zaletą tego wydawnictwa.

Powiem od razu, że Wygnaniec jest bardzo dobrą pozycją, a jako debiut zapowiada autorowi wspaniałą karierę. Jakiekolwiek więc moje drobne uwagi dotyczą tylko niewielkich wad znalezionych w tekście, które nie przekreślają w żaden sposób tej książki.

Fabuła koncentruje się na losach Kashima Al'Shannagg-a, wojownika w służbie paszy pewnego miasta stanowiącego centrum Ocalonej Krainy, wokół której zaś już tylko "demony" (no, może nie do końca, ale po co zdradzać wszystko). Jako spadkobierca szlachetnej krwi, nasz bohater jest też obdarzony magią. Moc ta zarówno wpędza go w kłopoty, jak i z nich ratuje. Czas, w którym go poznajemy, nie należy zaś do najspokojniejszych. Następuje zmiana na pozycji Pierwszego Proroka Ocalonej Krainy, giną ludzie i pojawiają się dziwni napastnicy, nad wyraz przypominający assasynów. Gdy dodamy do tego tajemniczą wyprawę wysłaną przez poprzedniego Proroka do granic Krainy, a obecnie skrzętnie skrywaną przez jego następcę, otrzymujemy atmosferę spisków i intryg. Jakoś zaś, że to świat nawiązujący atmosferą do Baśni Tysiąca i Jednej Nocy, mamy tu również zmysłowość i to w bardzo rozkosznej postaci.

Jedno muszę bardzo mocno zaakcentować. Największą siłą tej książki jest jej arabski sztafaż. Magia, demony, morza piasków i wiara przypominająca islam - to wszystko tworzy atmosferę egzotycznego Orientu, co jest wspaniałą odmianą po tych wszystkich quasi europejskich pseudo-średniowieczach.

Autor ma także niezłe pióro i umie przykuć uwagę czytelnika. Można więc próbować przyczepić się do pewnej schematyczności, nierealności głównego bohatera oraz niejakich uproszczeń, ale akcja wciąga, książka dobrze się czyta i tego typu rozważania schodzą na dalszy plan. Najważniejsza jest radość czytania, a tej jest tu bardzo dużo.

Mógłbym tu napisać o pewnej chaotyczności, o niewielkich, ale widocznych skrótach myślowych, które powodują, że nie wszystko jest jasne, o kilku nieścisłościach logicznych, ale po co? Krzysztof Piskorski zadebiutował niezłą książką, której nawet znani już autorzy mogą mu pozazdrościć, ponieważ wniósł nią do polskiej fantastyki dużo świeżości i pokazał rokujący wielkie nadzieje talent. Mam nadzieję, że w kolejnych powieściach nie rozmieni się na drobne i będzie coraz lepszy.

Teraz pozostaje mi tylko polecić książkę waszej uwadze. Warto się z nią zapoznać, bo choć nie mamy tu do czynienia z dziełem przełomowym, nie rzuca na kolana, to jest sprawnie napisaną pozycją, która zawiera to, co najważniejsze w literaturze fantasy: pomysł, warsztat i dobrą rozrywkę, bez zadęcia, bez udziwnień. Po prostu, autor dał nam dobry kawał literatury. Polecam. Zaloguj się, aby wyłączyć tę reklamę