Wrota Świtu – Robert Newcomb

Pamiętając o całkiem udanym debiucie, liczyłem na to, że w drugim tomie autor mnie nie zawiedzie i historia będzie przedstawiona, na co najmniej tym samym, jeżeli nie wyższym poziomie. Od razu mogę powiedzieć, że fabuła nie zawiodła moich oczekiwań.

Historia uknuta przez autora wciąga i intryguje o niebo lepiej niż w Piątej Czarownicy. Wszystko zaczyna się tam, gdzie tom pierwszy został zakończony. Po pokonaniu Sabatu, przed Tristanem stają nowe, bynajmniej nie łatwe, wyzwania. Musi odzyskać władzę w Eutracji i podnieść kraj z nędzy, w jaką popadł po przygodach z Damami Sabatu. Tego zadania nie ułatwia mu fakt, że pod jego nieobecność krajem zawładnął łowca krwi Ragnar, a za Wybrańca (z powodu królobójstwa, jakiego się dopuścił) została wyznaczona nagroda. Chcąc przeżyć, Tristan wraz ze swoimi przyjaciółmi, musi się ukrywać. Na domiar złego, sytuację komplikuje osoba potężniejsza niż cały Sabat razem wzięty. Z jej pojawieniem wiążą się poważne konsekwencje nie tylko dla Wybrańca, ale i całego znanego mu świata. Nie zdradzę wam jak zakończy się tak rozpoczęta opowieść, ale mogę zapewnić, że będzie ciekawa. Ci, którym poprzedni tom przypadł do gustu, powinni być zadowoleni, a wnioskując z treści epilogu to jeszcze nie koniec przygody. Zapewne niebawem pojawi się kolejny tom Kronik krwi i kamienia.

Styl, jakim napisane są Wrota Świtu jest niezmieniony i utrzymuje się na równie wysokim poziomie jak tom pierwszy. Autor już dawno wypracował swój własny, a co najważniejsze, dobry sposób kreowania świata i przedstawiania zachodzących w nim wydarzeń. Sprawnie radzi sobie z prowadzeniem narracji, czy kierowaniem bohaterów (chociaż mam pewne zastrzeżenia, o czym później). Klimat, w jakim utrzymana jest opowieść, podoba mi się bardziej niż w Piątej Czarownicy. Głównie dlatego, że jest „cięższy” gatunkowo, bardziej mroczny i poważny. Czarne charaktery intrygują o wiele bardziej niż Damy Sabatu, a ciąg następujących po sobie wydarzeń, uświadamia czytelnikowi, że żarty się skończyły.

W zasadzie mam dwa zarzuty do tego tomu, bo one znacznie psują odbiór całości. Tak jak w pierwszej części, czytelnik jest tylko obserwatorem, a nie uczestnikiem zdarzeń, jednak tym razem było odrobinę lepiej. Kolejno, nadal pozytywni bohaterowie słabo przekonują do siebie (głównie Tristan, któremu wszystko się udaje) i trudno im wierzyć, nie mówiąc już o jakiejkolwiek z nimi zażyłości, czego nie da się powiedzieć o czarnych charakterach. Gdyby nie te dwa mankamenty, byłoby naprawdę świetnie, a tak niestety nie mogę wystawić oceny większej niż cztery, chociaż z dużym plusem w porównaniu z Piątą Czarownicą.

Wrota Świtu są pozycją dobrą. Dostarczają rozrywki i całkiem przyjemnie zabijają czas, ale nie są książką wyjątkową, czy wielce porywającą, o której będziemy długo pamiętać. Jednak, jeżeli ktoś ma obecnie nadmiar pieniędzy i lubuje się w tego typu opowieściach to polecam, aczkolwiek uważam, że wśród książek z nurtu fantasy można znaleźć pozycje ciekawsze i bardziej wartościowe, choć nie koniecznie najnowsze. Zaloguj się, aby wyłączyć tę reklamę