Wilczyca i czarny książę #4-5

Gwoli przypomnienia – pod koniec trzeciego tomu Erika zerwała z Satą i zgodziła się spróbować zaprzyjaźnić, a może i związać z delikatnym Kusakabe. Jak dowiemy się z kolejnego tomu, ta sytuacja nie będzie łatwa dla nikogo. Erika nie może zapomnieć o Sacie, a Sata ze zdziwieniem orientuje się, że jednak taka sytuacja mu się nie podoba. Nietrudno domyślić się, że bohaterowie wrócą do siebie – bogatsi o nowe doświadczenia. Z kolei w tomiku piątym pojawi się kolejny “ten trzeci” – wyjątkowo przystojny i lubiany przez dziewczęta Kamiya, który… zainteresuje się Satą.

Jak można wywnioskować z powyższego, fabuła raczej nie zaskakuje oryginalnością. Nie ma się co nad nią pastwić, w końcu Wilczyca i czarny książę to standardowy romans dla nastoletnich czytelniczek, zawierający wszystkie obowiązkowe elementy fabularne. Jednocześnie Ayuko Hatta ładnie wplotła w tę sztampę proces przemiany głównych bohaterów.

W przypadku Eriki nie jest to specjalnie widoczne: nasza lekko irytująca licealistka zaczyna po prostu brać się w garść, przestaje kłamać na każdym kroku i próbuje ustabilizować uczucia do Saty. O wiele lepiej cały proces pokazany jest w przypadku właśnie Saty: aspołeczny, wycofany emocjonalnie “księciunio” odkrywa w sobie emocje, których wcześniej nie znał. Nie rozumie ich, a nawet stara się je zwalczyć, ale w końcu akceptuje swoje nowe “ja”. Dzięki temu zaczyna traktować Erikę cieplej i nawet robić dla niej miłe rzeczy (wbrew sobie!), by sprawić jej przyjemność.

W tych tomikach Wilczycy i czarnego księcia Hatta zafundowała czytelnikom przyjemną wycieczkę w głąb psychiki Saty. Autorka zgrabnie wykłada młodym odbiorcom, co jest ważne i jak należy postępować, będąc w związku z inną osobą, a do tego ubiera to w ładną kreskę i podlewa sporą dawką humoru. Potwierdziło się też moje zdanie z poprzednich recenzji – to bardzo sympatyczna seria dla nastolatek, standardowa, ale fajnie poprowadzona. Jeśli takiej szukacie – sięgnijcie po Wilczycę.