Wilcza krew, smoczy ogień - Romuald Pawlak

Romuald Pawlak to pisarz w pewnym sensie zawieszony pomiędzy dwoma gatunkami literackimi. Szerszej publiczności znany jest jako twórca fantasy (Czarem i smokiem, Wojna balonowa), jednak w swoim dorobku posiada również dwie doskonałe powieści historyczne (Inne okręty, Rycerz bezkonny). Nie powinno to jednak nikogo dziwić, gdyż Pawlak jest ogromnym miłośnikiem zarówno historii jak i fantastyki. Z owego połączenia musiało w końcu coś wyniknąć i w ten sposób do księgarni trafił zbiór opowiadań pt. Wilcza krew, smoczy ogień, łączący obie pasje autora w jedną całość.

Opowiadania choć oparte na faktach historycznych, uzupełnione zostały domieszką fantastyki, występującej w różnych proporcjach – od prawie niezauważalnej, do totalnie dominującej. Dualizm ów doskonale ilustrują dwie historie: Armia ślepców i Róże w maju. Podczas gdy w pierwszą z nich jesteśmy w stanie niemal bezkrytycznie uwierzyć, to druga aspiruje już do miana przedstawicielki gatunku fantasy i jest opowieścią o rycerzu, który pokonał smoka.

Wilcza krew, smoczy ogień to jednak nie tylko historię o władcach, rycerzach i polowaniach na smoki. To również wspaniałe opowiadania grozy. Equnculus bez wątpienia przypadnie do gustu wszystkim miłośnikom prozy Mary Shelley, a zamykający zbiór Stary lód tym, którzy lubią typowe opowieści z dreszczykiem.

Innym godnym uwagi opowiadaniem jest Splątany wzór. Opowieść ta, osadzona w czasach konkwisty Corteza, przywiodła mi na myśl dzieła samego Jamesa Clavella. Pawlak uchwycił w niej bowiem samą esencję problemu odizolowania jednostki od znanego jej świata i stopniowego przejmowania przez nią obcej kultury. Na prawdziwy szacunek zasługuje zaś fakt, że zrobił to na przestrzeni zaledwie kilkunastu stron.

Każde opowiadanie zbioru opatrzone jest krótkim wstępem, w którym autor podaje źródło przedstawianej przez siebie historii i w kilku słowach nakreśla jej tło fabularne. Jest to prawdziwy strzał w dziesiątkę, gdyż czytelnik zostaje od razu wprowadzony w wykreowaną przez Pawlaka rzeczywistość. Efekt całości psują jedynie dość toporne ilustracje Jana J. Marka, które zupełnie nie przypadły mi do gustu. Choć stylizowane na dawne ryciny, denerwują prostą kreską i brakiem poszanowania dla proporcji.

Nastrój opowiadań jest nieco melancholijny i senny. Nie jest to jednak ich wada, a wręcz przeciwnie - zaleta upodabniająca je do starych opowieści powtarzanych z pokolenia na pokolenie. Sięgając po Wilczą krew, smoczy ogień całkowicie zapominamy o troskach dnia codziennego i gubimy się we wspaniałych światach wykreowanych przez pisarza. To chyba najlepsza z możliwych rekomendacji, świadczy bowiem o niezwykłych umiejętnościach literackich Pawlaka.

Wilcza krew, smoczy ogień to wspaniała propozycja dla każdego miłośnika historii i fantastyki. Dostajemy w ręce niepozorną objętościowo książeczkę, do której z pewnością niejednokrotnie powrócimy i odkryjemy coś, co wcześniej umknęło naszej uwadze. Zdecydowanie polecam. Zaloguj się, aby wyłączyć tę reklamę