Wichry Smoczogór - Wit Szostak

Wichry Smoczogór Wita Szostaka to góralska opowieść. Autor snuje ją na kartach powieści, niczym stary gazda opowiadający przy blasku ogniska młodym juhasom pradawne i niemal zapomniane bajania. Przedstawia historię Berdy i Wrzośca, którzy zgodnie z radą starszych górali, z gęślarzem Rysiem na czele, wyruszają w daleką wędrówkę. Jej celem jest naprawienie zła wyrządzonego ich krainie i odkupienie winy Smyka - górala, który, jak sądzą, sprowadził na Karby, ich rodzinne ziemie, wielkie nieszczęście. Władca Wichrów bowiem tak rozeźlił się na mieszkańców gór, że aż wiatry pełne niszczycielskiej siły wysłał, by górali nękały.

Wrzosiec, jako naukowiec, pragnie góralską kulturę poznać, a nade wszystko zbadać, jak to właściwie jest z tymi smokami, czyli czy są, czy też wcale ich nie ma. To z jego perspektywy poznajemy smoczogórskie życie i wraz z nim bierzemy udział w przygodzie, która tylko w górach wydarzyć się mogła. Czytelnika, tak jak i Wrzośca, co raz dziwią wypadki, które w zdumienie wprawiają nie tylko młodych górali, ale także tych starych, najstarszych.

Przede wszystkim poznajemy góry. Urokliwe, przepiękne, obce jednak i przepełniające lękiem młodego bakałarza, który wyruszając z Lacerty, nie spodziewał się, jak nauka w jego akademii może być niezgodna z wiedzą w górach ukrytą.

Utwór napisany jest lekko stylizowanym językiem, przez co czujemy góralski nastrój opowieści, który mimo to nie przytłacza. Podobnie jest z używaniem przez autora gwary. Stosuje ją, ale nienadużywa, dzięki czemu opowiadania historia jest zrozumiała nawet dla kogoś, kto mieszkańca gór z krwi i kości w życiu nie widział.

Przygoda, którą autor opowiada, sama w sobie nie jest specjalnie ciekawa. Kolejna wyprawa celem uratowania... Tym razem nie świata, a lokalnej społeczności. Interesujący jest za to sposób, w jaki Wichry Smoczogór są opowiedziane, czy może raczej napisane. Baśń snuje się lekko, a od książki czuć wręcz świeże górskie powietrze. Jednak styl obrany przez autora ma też swoją wadę. Bohaterowie są nieco oddaleni od czytelnika i naprawdę trudno się z nimi utożsamiać. Powoduje to zamysł, by historię opowiadać jak legendę z dawno zapomnianych czasów. Ciężko przejąć się takimi wydarzeniami.

Wichrów… nie czyta się z zapartym tchem. Robi się to raczej leniwie, bez pośpiechu. Z góralskim spokojem smakując opowieść, która wraca do nas co jakiś czas. Poznajemy jej dalszy ciąg nie z samego zainteresowania zakończeniem historii, czy też z przejęcia się losami bohaterów. Do Wichrów… wraca się by obcować z górami i zamieszkującymi je góralami. Sympatycznymi i gościnnymi ludźmi, którzy potrafią zmienić się w twardych obrońców swej krainy, gdy tylko ktoś obcy i niepożądany znajdzie się w ich okolicy.

Opowieści Wita Szostaka nie przeszkadza pewna naiwność, jaką obdarzył on fabułę, zdaje się ona nawet pasować do tej legendy, w której nie wiadomo już, co może być prawdą, a co naleciałością narosłą przez wieki dzięki powtarzającym ową baśń. Nawet zakończenie, mimo niespodzianki, jaką ze sobą niesie, nie wprawia czytelnika w zdumienie, a raczej w zadumę.

Do refleksji w książce pobudzają także wątki filozoficzne. Nie ma ich zbyt wiele i nie są "ciężkie gatunkowo". Są to raczej próby wyłożenia góralskiego rozumienia świata zdroworozsądkowemu Wrzoścowi.

Wichry Smoczogór Wita Szostaka to ciekawa historia opowiedziana w interesujący sposób, bardziej może pasująca na jesienny wieczór niż, na właśnie zbliżające się, lato. Zaloguj się, aby wyłączyć tę reklamę