Wiatr

Wiatr rozpoczyna się w stylu filmów Hitchcocka – powieść otwiera scena w sypialni, gdzie znajduje się nasłany na jednego z późniejszych bohaterów płatny morderca, przystawiając celowi broń do skroni. Widok ten nie zostanie jednak zwieńczony zgonem z efektowną mieszaniną krwi, kości i mózgu na ścianie, a początkiem intrygi, w której pośrednio brać udział będą nawet wysoko postawione osoby z administracji rządowej. Potem będzie już z górki – grupa zabójców rusza w pościg za zdrajcą w… góry, konkretniej na szczyt Kasprowego Wierchu.

Dla przeciętnego Polaka thriller nie jest tym, co pasuje do realiów naszego państwa – budowanie opowieści na amerykańską modłę opartej na niezbyt skomplikowanej aparaturze państwowej, zasługuje po trochu na miano przerostu formy nad treścią. Trend ten w ostatnich latach się odwraca (wystarczy wspomnieć chociażby Sejf Tomasza Sekielskiego), ale dopiero Marcin Ciszewski jest faktycznym przedstawicielem nurtu „amerykanizacji” polskich powieści sensacyjnych i jednocześnie literackim dowodem na to, że nawet z ograniczonymi możliwościami można stworzyć książkę, która wcale nie będzie ustępować mistrzom gatunku takim jak Archer, Clancy, Cook czy Ludlum.

Motyw konspiracji w Wietrze jest całkiem interesujący – przez długi okres czasu czytelnik ma do dyspozycji tylko strzępy informacji na temat wykradzionych przez bohaterów danych z bardzo istotnego dla pewnej korporacji projektu. I właściwie tyle – tym bardziej, że fabuła rozdzieli się na dwa przeciwstawne wątki, które przez dłuższy okres czasu przedstawiać będą dwa skrajnie różne obrazy (chociaż będą miały ze sobą wiele wspólnego). Ciszewski bardzo dobrze radzi sobie z niespiesznym odkrywaniem kart i jednoczesnym okraszaniem tego zabiegu coraz szybciej gnającą do przodu dynamiczną akcją. Już po około stu stronach lektury Wiatr posiada jej więcej, niż niektórzy autorzy potrafią wpleść w swoje kilkusetstronicowe tomiszcza.

Bardzo porządnie powieść prezentuje się od strony literackiej (nie po raz pierwszy zresztą Marcin Ciszewski pokazuje, że umie posługiwać się piórem) – warszawskiemu twórcy niejeden literat mógłby pozazdrościć lekkiego, niezwykle przejrzystego stylu. W przypadku thrillera takiego jak Wiatr ma to niemal kluczowe znaczenie dla całej powieści, gdy czytelnik nie musi przedzierać się przez mozolnie klecone żmudne opisy, ani też mierzyć się z tonami niepotrzebnych akapitów. Recenzowany tytuł można porównać do mechanizmu, w którym wszystko jest na swoim miejscu i współgra z całą resztą, by osiągnąć jak najlepszy finalny efekt.

Wiatr to thriller co najmniej bardzo dobry – z naprawdę umiejętnie wykorzystanymi polskimi realiami (w których raczej trudno o kilkanaście agencji dbających o bezpieczeństwo narodowe), ciekawą, dobrze poprowadzoną fabułą i, co najważniejsze, niezwykle lekkim, przejrzystym językiem (prawdziwą bolączką literatów). Najnowszą powieść Ciszewskiego czyta się bardzo szybko – trochę szkoda, bo zakończenie lektury pozostawia pewien niedosyt, gdyż materiału starczyłoby pewnie jeszcze na tekst o objętości przynajmniej połowy Wiatru. Nadal można jednak wrócić chociażby do Mrozu, dla którego wydarzenia z recenzowanej pozycji są początkiem historii.