Wcielenie Kusziela - Jacqueline Carey

Na kolejne, trzecie już, spotkanie z pisarstwem Jacqueline Carey czekałem z rosnącym zniecierpliwieniem. Poprzednie dwa były niezwykle udane, a to miało być ukoronowaniem trylogii o wielce interesującym życiu kurtyzany – Fedry no Delaunay. W tomach poprzedzających Wcielenie Kusziela znalazłem wszystko to, co lubię w dobrej literaturze fantastycznej, a nawet i znacznie więcej. Fakt ten spowodował, że moje oczekiwania osiągnęły niesamowite wręcz wyżyny, a ja zastanawiałem się czy powieść będzie potrafiła im sprostać. Cóż, sprostała, a nawet… je przerosła.

Opowieść rozpoczyna się kilka lat po wydarzeniach z poprzedniego tomu. Tym razem naszej dzielnej hrabinie nie wystarczy już przebyć połowy kontynentu, aby ocalić królestwo przed parszywym spiskiem. O nie – to byłoby zbyt proste. W ostatnim tomie hrabina będzie musiała zrobić coś absolutnie wyjątkowego i w żadnym razie nie tak banalnego jak ocalenie królestwa. Tym razem ma uwolnić spętanego klątwą przyjaciela, a to dopiero jest prawdziwe wyzwanie. Żeby to uczynić musi bowiem poznać imię Boga, a nie będzie to ani łatwe, ani przyjemne. Droga do tego jest długa i wiedzie przez jeszcze odleglejsze krainy niż te, które Fedra zdążyła odwiedzić do tej pory. Jest to również bardziej niebezpieczne. Oczywiście, jej wierny towarzysz i jednocześnie kochanek wyruszy razem z nią, aby wspólnie stawić czoła wszelkim przeciwnościom losu. Brzmi to banalnie, prawda? Zaręczam jednak, że wcale takie nie jest. Autorka pokazała nam już poprzednio jak wiele pracy potrafi włożyć w skonstruowanie fabuły i jakie są tego efekty. Z najprostszych pomysłów jest ona w stanie wyciągnąć znacznie więcej niż można by się tego spodziewać, a akcję umieszcza w coraz to ciekawszych miejscach i nie pozwala czytelnikowi się nudzić. Ponadto potrafi trzymać go przez cały czas w napięciu i oczekiwaniu na coraz to nowsze, niespodziewane wydarzenia – a takich jest w tej książce istne zatrzęsienie. Carey umieściła również w powieści całe mnóstwo rzeczy, z którymi spotykamy się na co dzień – jest, więc wiara (nie tylko w Bogów), przyjaźń, miłość oraz poświęcenie. Znajdziemy jednak i cierpienie, ból zadawany dla przyjemności, chciwość czy szaleństwo. Wszystko to składa się na całkiem ciekawe studium ludzkiej natury.

Narracja prowadzona jest bardzo sprawnie pomimo zdarzających się miejscami lekkich dłużyzn. Na szczęście nie jest to nic, czego nie można by autorce wybaczyć. Przez zdecydowaną większość czasu coś się bowiem dzieje, zmienia się sceneria i pojawiają coraz to nowsze wątki, które doskonale wkomponowują się w całość trylogii, ale także we Wcielenie Kusziela jako oddzielną opowieść. Zmieniająca się sceneria jest w ogóle znakiem rozpoznawczym Carey – w każdej książce jej autorstwa, z jaką zdarzyło mi się dotychczas zetknąć egzotyczne krajobrazy są czymś naturalnym. We Wcieleniu Kusziela będą to przede wszystkim odpowiedniki krajów arabskich, ale i nie tylko. Świat, w którym osadzona jest fabuła książki jest po prostu zbyt różnorodny i autorka najprawdopodobniej wyszła z założenia, że grzechem byłoby nie skorzystać z możliwości, jakie ta różnorodność oferuje. W związku z tym czytelnik odbędzie naprawdę długą podróż w towarzystwie hrabiny-kurtyzany i jej towarzyszy.

Język powieści jest bardzo barwny i czasami autorka nieco go komplikuje. Na szczęście dzieje się tak bardzo rzadko i łatwo przyjdzie nam wybaczyć Jacqueline Carey te drobne niedociągnięcia. Książka jest dosyć opasła, ale czyta się ją doskonale. Postaci są charakterystyczne i widać ogrom pracy, jaki Carey poświęciła ich kreacji. Dosłownie na oczach czytelnika dojrzewają one i rozwijają się. Dzięki temu mamy wrażenie, że jej bohaterowie są autentyczni i równie dobrze to, co napisała mogłoby być czyjąś biografią.

Warto pokusić się o jakieś podsumowanie, ale zwyczajnie brak mi już słów zachwytu, a ganić nie ma za co. Jedyne co mogę jeszcze dodać – do księgarni po całą trylogię naprzód, marsz! Gorąco polecam.

Dziękuję Wydawnictwu Mag za udostępnienie ksiązki do recenzji. Zaloguj się, aby wyłączyć tę reklamę