Wąska ścieżka czarownicy - Piotr Patykiewicz

Czerpanie inspiracji z mitów, legend czy wierzeń to sprawdzona metoda tworzenia fabuły w literaturze fantastycznej. Szczególnie duży potencjał mają baśnie nieprzepuszczone dotąd przez postmodernistyczny kombajn, do których należą liczne polskie podania. Piotr Patykiewicz wykorzystał legendę o Śpiących Rycerzach, którzy zaklęci przez czarownicę i uwięzieni głęboko pod górami czekają na powrót do zewnętrznego świata, gdzie jako niepokonana armia mogliby udzielić swojego wsparcia potrzebującym. Łatwo dostrzec kryjący się w niej ogromny potencjał – zarówno dla fabuły mrocznej i pełnej tajemnic, jak i opowiadającej o heroicznych czynach przebudzonych wojowników. Jeżeli doda się do tego jeszcze inne elementy ludowych wierzeń, otrzymuje się materiał na co najmniej kilka historii. Być może to właśnie nadmiar możliwych motywów jest powodem pewnej chaotyczności cechującej Wąską ścieżkę czarownicy.

Choć na całym świecie życie kręci się wokół Drugiej Wojny Światowej, do zaszytej gdzieś w górach wioski okupacja prawie nie dociera. Wszystko zaczyna zmieniać się, gdy do leśniczego, Spodziei, przyjeżdża córka - młoda dziewczyna współpracująca z konspiracją. Stopniowo ujawniają się jej niezwykłe talenty, które pozwolą jej podjąć odpowiedzialność za okolicę, kiedyś strzeżoną przez jej matkę. Wkrótce miejscowość odwiedza także oddział partyzantów, tajemniczy esesman i wysłannicy organizacji podziemnych. W jaki sposób ich przybycie wiąże się z legendą o mitycznych rycerzach, którzy obudzeni mogliby stawić czoła każdemu wrogowi? Początkowo fabuła toczy się dosyć powoli, potem jednak akcja nabiera tempa, płynnie przechodząc w fantastykę pełną magii, czarownic, sekretnych zakonów, a nawet pogańskich bożków i rogatych demonów. Opowiadana historia wciąga i obfituje w zaskakujące zwroty akcji. Miejscami przypomina nawet Indiana Jones – łączy je przecież motyw zapomnianych przez naukę tajemnic, których odkrywca mógłby zawładnąć światem. Myślę, że gdyby autor trzymał się luźnej konwencji współczesnej, przygodowej fantastyki, wynik byłby dużo bardziej satysfakcjonujący.

Jednak powieść zawiera również poważniejsze wątki. Tytułowa czarownica, odpowiedzialna za dobro wioski, staje przed trudnym dylematem. Musi odpowiednio dobrać sojuszników i balansując na granicy dobra i zła – stąpać naprawdę wąską ścieżką. Autor rysuje więc dwie opozycje – jedną pomiędzy normalnym życiem studentki, a losem władającej magią czarownicy, drugą pomiędzy tym, co dobre i tym, co konieczne. Zastosowanie tego zabiegu kończy się jednak niepowodzeniem. Odniosłem wrażenie ciągłego miotania się pomiędzy przeciwnościami - w jednej scenie młoda czarodziejka opowiada o swojej niepewności i niewiedzy, by zaraz potem śmiało patrzeć wątpiącym towarzyszom w oczy i oznajmiać "zaufajcie mi, wiem co robię". Niestety, nie jest to uzasadniona przemiana: wygląda to raczej na zaskakującą niespójność. Jako opowieść o odpowiedzialności i trudnych wyborach Wąska ścieżka czarownicy zupełnie się nie sprawdza.

Spójności brakuje też reszcie fabuły. Książka obyłaby się bez kilku motywów wrzuconych chyba trochę na siłę. Trzeba za to docenić kreację niezwykłych wydarzeń: część scen jest niezwykle plastyczna i robi duże wrażenie. Co prawda, w kilku miejscach efektowność ustępuje miejsca efekciarstwu, co daje wyniki przywołujące na myśl niezamierzoną makabreskę, ale ogólnie jakość narracji stoi na niezłym poziomie.

Wąska ścieżka czarownicy rozczarowuje. Choć czyta się ją przyjemnie, jest wciągająca i dobrze napisana, to jednak trudno nie dostrzec błędów autora. Wykorzystano tu wielu ciekawych bohaterów, klimatyczne lokacje, całkiem nieźle opracowane legendarne inspiracje. Otrzymanej mieszance brakuje jednak ciągłości, odpowiednich proporcji i spójności. Sprawia to, że książka jest zaledwie poprawna. Szkoda, bo historia ta, oparta na rodzimych legendach i osadzona w czasach bliskich współczesności, ma ogromny potencjał.
Zaloguj się, aby wyłączyć tę reklamę