11-05-2012 00:42
Wady broni w RPG
Odsłony: 70
Pozdrawiam uprzejmie wszystkich polterowiczów.
W tej notce chciałbym zająć się tematem niedoskonałości mechanicznych związanych z bronią w różnych systemach RPG. Wymienię kilka rozwiązań które mi osobiście niezbyt odpowiadają oraz systemów które moim zdaniem całkiem ładnie sobie z daną przypadłością radzą.
Małe zróżnicowanie
Nie chodzi mi o to że w danym systemie jest mało broni, tylko o to że w mechanice gry różni się głównie kostką obrażeń. Im większa owa kostka tym więcej rzeźników ma tą broń z totalnym zaniechaniem jakiejkolwiek innej. Więcej na ten temat pisał w swojej notce Albiorix.
Moim zdaniem ten problem całkiem ładnie rozwiązuje Neuroshima gdzie to efektywna postać walcząca(w konwencji chromowej bądź stalowej ofc.) musi mieć przynajmniej kilka różnych typów broni by w czasie walki brać pod uwagę okoliczności (dystans, typ ofiary, jej pancerz, dostępność amunicji itp.)
Mam megamagiczny topór ale chcę go wymienić na hipermagiczny topór
Ta przypadłość jest najbardziej odczuwalna w D&D choć w innych systemach również występuje. Mianowicie strasznie wpienia mnie konwencja wedle której gracze po paru sesjach muszą wymienić swoją broń na lepszą o następne +1. Odziera to klimat z takiego oręża i czyni go tylko zbiorem cyferek. Jest to dla mnie o tyle irytujące że lubię prowadzić postaciom o dużej mocy i stopniu oddziaływania na świat, z reguły pozwalam je dość szybko rozwijać. Lubię gdy grając w konwencji heroicznego fantasy gracz ma broń która jest ważna dla jego postaci a nie jest dla niej substytutem plastikowego widelczyka do goblinów i innych kreatur.
W D&D ten problem moim zdaniem w pewien sposób rozwiązują wapons of legacy(bronie rozwijające się wraz postacią).
Niska efektywność
To frustrujące dla mnie jako narratora(nie lubię określenia Mistrz Gry) kiedy walka którą zaplanowałem jako dynamiczną potyczkę przeradza się w pasjonującą jak kolejny odcinek „Mody na sukces” wymianę deklaracji w stylu „atakuję” i „toja go tnę”(bo ileż można opisywać swe epickie ataki i brudne sztuczki kiedy nie robią one żadnego wrażenia na przeciwniku).
Ten problem rozwiązują mechaniki z małymi ilościami punktów życia(o ile nie są pierdycją Warhammera a przeciwnicy nie są krasnoludami) lub stosowanie skutecznej optymalizacji mechanicznej.
Tak zdaję sobię sprawę że nie napisałem nicze orginalnego lub odkrywczego ale od czegoś trzeba zacząć :P
W tej notce chciałbym zająć się tematem niedoskonałości mechanicznych związanych z bronią w różnych systemach RPG. Wymienię kilka rozwiązań które mi osobiście niezbyt odpowiadają oraz systemów które moim zdaniem całkiem ładnie sobie z daną przypadłością radzą.
Małe zróżnicowanie
Nie chodzi mi o to że w danym systemie jest mało broni, tylko o to że w mechanice gry różni się głównie kostką obrażeń. Im większa owa kostka tym więcej rzeźników ma tą broń z totalnym zaniechaniem jakiejkolwiek innej. Więcej na ten temat pisał w swojej notce Albiorix.
Moim zdaniem ten problem całkiem ładnie rozwiązuje Neuroshima gdzie to efektywna postać walcząca(w konwencji chromowej bądź stalowej ofc.) musi mieć przynajmniej kilka różnych typów broni by w czasie walki brać pod uwagę okoliczności (dystans, typ ofiary, jej pancerz, dostępność amunicji itp.)
Mam megamagiczny topór ale chcę go wymienić na hipermagiczny topór
Ta przypadłość jest najbardziej odczuwalna w D&D choć w innych systemach również występuje. Mianowicie strasznie wpienia mnie konwencja wedle której gracze po paru sesjach muszą wymienić swoją broń na lepszą o następne +1. Odziera to klimat z takiego oręża i czyni go tylko zbiorem cyferek. Jest to dla mnie o tyle irytujące że lubię prowadzić postaciom o dużej mocy i stopniu oddziaływania na świat, z reguły pozwalam je dość szybko rozwijać. Lubię gdy grając w konwencji heroicznego fantasy gracz ma broń która jest ważna dla jego postaci a nie jest dla niej substytutem plastikowego widelczyka do goblinów i innych kreatur.
W D&D ten problem moim zdaniem w pewien sposób rozwiązują wapons of legacy(bronie rozwijające się wraz postacią).
Niska efektywność
To frustrujące dla mnie jako narratora(nie lubię określenia Mistrz Gry) kiedy walka którą zaplanowałem jako dynamiczną potyczkę przeradza się w pasjonującą jak kolejny odcinek „Mody na sukces” wymianę deklaracji w stylu „atakuję” i „toja go tnę”(bo ileż można opisywać swe epickie ataki i brudne sztuczki kiedy nie robią one żadnego wrażenia na przeciwniku).
Ten problem rozwiązują mechaniki z małymi ilościami punktów życia(o ile nie są pierdycją Warhammera a przeciwnicy nie są krasnoludami) lub stosowanie skutecznej optymalizacji mechanicznej.
Tak zdaję sobię sprawę że nie napisałem nicze orginalnego lub odkrywczego ale od czegoś trzeba zacząć :P
Komentarze
Komentowanie dostępne jest po zalogowaniu.
