W poszukiwaniu Ptaka Czasu: Przyjaciel Javin

W poszukiwaniu Ptaka Czasu liczy osiem tomów i dzieli się na dwa cykle. Pierwszy z nich opowiada o przygodach starego rycerza Bragona i młodej Pelissy, córki czarodziejki Mary. Czarodziejka wysyła ten nietypowy duet w daleką wyprawę, której celem jest odnalezienie tytułowego ptaka i - tak przynajmniej twierdzi czarodziejka - uratowanie świata. Natomiast albumy 5-8 przenoszą nas w przeszłość, do czasów kiedy Bragon był jeszcze młodym chłopakiem, a Mara piękną księżniczką. 

Komiks Le Tendre'a i Loisela (później zastąpionego przez innych rysowników) dla niejednego starszego stażem miłośnika komiksu w Polsce musi być źródłem nostalgii. Polskie wydanie pierwszych czterech tomów ukazało się nad Wisłą jeszcze na początku lat 90. Polski rynek komiksowy oferował wtedy czytelnikom raczej niewiele. Nie dziwi więc fakt, że każda kolejna pozycja musiała stanowić nie lada atrakcję dla wyposzczonych fanów. 

Dziś sytuacja wygląda znacznie lepiej i dlatego wznowiony przez Egmont Przyjaciel Javin, pierwszy tom drugiego cyklu, zbyt dużego grona fanów raczej nie zdobędzie. Wydany w oryginale ponad dekadę po zakończeniu pierwszego cyklu, jest niestety dziełem mocno bezbarwnym. To, co teoretycznie powinno być w nim śmieszne - niespecjalnie bawi, a to, co powinno chwycić za serce - jakoś nie chwyta.

Świat zrodzony w głowie Le Tendre'a jest zaludniony przez dziwaczne humanoidalne istoty i jeszcze osobliwsze potwory, grasujące w lasach i wśród wysokich traw. Sceneria - rysowana pierwotnie przez Regisa Loisela, w piątym tomie wspieranego przez Lidwine'a (ilustracje są specyficzne, a ich odbiór podyktuje de gustibus) - wydaje się więc odpowiednia do snucia fascynujących przygód, ale siermiężność scenariusza powoduje, że kolejne strony przewraca się z obojętnością. Poszczególne sceny wyglądają jak klisze wyciągnięte z najbardziej wytartych schematów fantasy, a przecież album w oryginale ukazał się 1998 roku, więc trudno go uważać za komiksową skamielinę. Sztampowa fabuła dopiero pod koniec serwuje zaskakującego twista, ale robi to w sposób tyleż nagły, co nieprzekonujący, przez co zakończenie można zbyć co najwyżej wzruszeniem ramion.

Sytuacji nie poprawiają niekonsekwentne i dziwaczne zachowania bohaterów: choćby Bragona, który po spotkaniu Javina lekką ręką odrzuca propozycję opuszczenia rodzinnych stron (choć wcześniej cały czas o tym marzył), by po chwili jednak zmienić zdanie i próbować samotnie dogonić Javina (co jest znacznie trudniejsze, niż gdyby ruszył z nim od razu). Sam Javin też nie jest zresztą lepszy: gdy pojawia się okazja wyruszenia na polowanie, stanowczo odmawia, ale po chwili oczywiście i tak się na nie wybiera, swoim nagłym pojawieniem prokurując niebezpieczną sytuację.

Muszla Ramora, pierwszy tom pierwszego cyklu, również nie była dziełem porywającym, a historia rumieńców nabierała dopiero w następnych tomach, zwłaszcza w ostatnim. Być może podobnie jest z cyklem drugim. Ale ilu czytelników zdecyduje się o tym samodzielnie przekonać?