Ustrój świata. Część 2 - Neal Stephenson

Ustrój świata jest trzecią i ostatnią częścią słynnego Cyklu barokowego, napisanego przez Neala Stephensona. Wcześniejsze tomy - Żywe Srebro oraz Zamęt - zostały wydane w pięciu częściach przez wydawnictwo MAG w latach 2005 i 2006. Podziału nie uniknął również Ustrój świata, którego pierwsza partia (z trzech) ukazała się w zeszłym roku, w sierpniu.

Kilka słów należy również poświęcić jakości wydania. Poziom redakcji jest wysoki - podczas lektury nie napotkałam żadnych literówek, zgrubień czy innych uchybień. Niektórzy mogą narzekać na nienajlepszą jakość papieru, jednak należy pamiętać, że drugi tom Ustroju Świata kosztuje zaledwie 25 złotych. Za tą dosyć niską cenę otrzymujemy naprawdę przyzwoicie wydaną powieść.

Przejdźmy teraz do samej treści. Pierwszej części zarzucano zbyt dużą ilość detalicznych opisów, naukowych rozważań czy też wszelkich innych dłużyzn, które sprawiały, że lektura pierwszemu tomu Ustroju Świata była dosyć ciężka i momentami nudna. Czytelnicy bojący się, że druga część rozczaruje ich w podobny sposób, mogą odetchnąć z ulgą, gdyż Ustrój Świata. Tom 2 jest pozbawiony wad swojej poprzedniczki. Autor zrezygnował z elementów spowalniających akcję, poświęcając całą uwagę fabule. Niemal na każdej stronie tej książki czuć, że niezwykła historia, jaką opowiada Cykl barokowy, zbliża się wreszcie ku końcowi.

Nieco zawiedzione mogą poczuć się osoby, które najbardziej lubią wątek przedstawiający konflikt między Leibnizem a Newtonem. Autor nie poświęca wiele miejsca temu elementowi fabuły, umieszczając na pierwszym planie inny, znacznie poważniejszy zatarg - walkę Dworu Hanowerskiego z Jakubem Stuartem o tron Anglii. Najważniejszą, polityczną bitwę staczają ze sobą wigowie popierający księżniczkę Karolinę i jej męża, księcia elektora Hanoweru Jerzego Augusta, oraz torysi, którzy są po stronie Jakuba Stuarta. Rywalizacja obu stronnictw powoli zbliża się do kulminacyjnego momentu, gdyż angielska królowa Anna jest umierająca. Korzystając z niemocy i cichego poparcia władczyni, lord Henry St. John, wicehrabia Bolingbroke, który jest przewodniczącym torysów, postanawia ostatecznie rozprawić się z opozycją i zapewnić pretendentowi tron. Jego machinacje napotykają jednak spory opór ze strony Daniela Waterhouse'a, Izaaka Newtona i innych wigów, którzy nie cofną się przed niczym, aby to księżniczka Karolina została królową. Aby to osiągnąć, muszą najpierw złapać legendarnego Jacka Mincerza, pirata, złodzieja i fałszerza, który - zaraz po Leibnizu - jest największym wrogiem Izaaka Newtona.

Jak już wcześniej wspomniałam, autor ogranicza dłużyzny, by przyśpieszyć oraz, co ważniejsze, urozmaicić przebieg akcji. Ten zabieg sprawia, że lektura II tomu Ustroju Świata sprawia dużą przyjemność. Warto wspomnień, że w tej książce po raz pierwszy spotykają się naraz wszystkie kluczowe postacie. Na brak wydarzeń nie może więc narzekać nawet najbardziej kapryśny czytelnik.

Inną zaletą Ustroju świata jest logiczna i przemyślana fabuła. Autor bardzo dobrze łączy poszczególne wątki Cyklu barokowego, tworząc z nich spójną całość. Intrygi polityczne, rywalizacja stronnictw, którym przewaga ciągle wypada z rąk - te elementy sprawiają, że ostateczny wynik walki między wigami i torysami jest bardzo trudny do przewidzenia. Fabuła dzieła Stephensona jest pełna niespodzianek i zwrotów akcji, które zaskoczą czytelnika w jak najbardziej pozytywny sposób.

Do mocnych stron tej książki należy zaliczyć również sposób, w jaki została napisana. Na szczególną uwagę zasługują dokładne opisy i znakomite, a także bardzo naturalnie oddane dialogi. Językowi trudno cokolwiek zarzucić, gdyż jest on naprawdę barwny, żywy oraz lekko ironiczny. Niektórzy mogą narzekać na to, że jest on trochę zbyt erudycyjny, jednak należy pamiętać, jakiego rodzaju jest to książka. Pomimo nadania jej etykietki powieści historycznej, należy pamiętać, że wykracza ona poza ramy tego gatunku, gdyż wiele kwestii i poruszanych problemów opisuje bardzo głęboko i wielostronnie. To sprawia, iż Ustrój Świata nie jest powieścią łatwą w odbiorze, wymaga skupienia i uwagi podczas lektury, co nie spodoba się tym, którzy cenią bardziej rozrywkowe pozycje.

Ostatni tom Cyklu barokowego w swej drugiej części z pewnością narobił apetytu swoim miłośnikom. Ta książka kończy się w takim momencie, że aż chce się czytać dalej. Niestety, na finał przyjdzie czytelnikom jeszcze trochę zaczekać. Jeśli ostatnia część dorówna swej poprzedniczce, to miłośników Neala Stephensona czeka prawdziwa uczta.
Zaloguj się, aby wyłączyć tę reklamę