Umbrella Academy #2: Dallas

Suita Apokaliptyczna dostarczyła porządnej dawki rodzinnych relacji, poczynając od poznania głównych bohaterów (Luthera, Diego, Klausa, Allison, Piątki, Vanyi) po konflikty, które przez kilkanaście lat zdążyły jeszcze bardziej nabrać mocy. Niemniej pogmatwane relacje przybranego rodzeństwa, wcale nie znajdują rozwiązania i z tomem drugim jeszcze bardziej dają o sobie znać.

Ostatnie wydarzenia, czyli odkrycie kilku tajemnic ich ojca Richarda Hargreavesa, śmierć bliskiej rodzeństwu osoby, a także zagłada Ziemi, odcisnęła na Umbrella Academy jeszcze większe piętno. Wszyscy są w rozsypce: Nr 1 (Luther) topi smutki w jedzeniu; Nr 2 (Diego) ściga kolejnych rzezimieszków; Nr 3 (Alison) nie może mówić; Nr 4 (Klaus) wpada w poważne tarapaty; Nr 5 (Piątka) znów próbuje ratować świat przed apokalipsą, a Nr 7, (Vanya) sparaliżowana nie może się ruszać. Najbardziej dysfunkcyjne i dziwne rodzeństwo w Dallas, ponownie musi uratować świat, a nawet całą linię czasową przed swoim ojcem – wyruszają więc do Dallas 1963 roku.

Gerard Way oddaje w ręce czytelnika – Dallas – dziwną, szybką i bardzo zagmatwaną historię z rodzinnymi problemami w tle. Nim jednak wyruszymy do tytułowego miasta, razem z bohaterami spędzimy nieco czasu w 2019 roku, gdzie na swój sposób radzą sobie z przeżytymi doświadczeniami, w tym apokalipsą opisaną w tomie pierwszym. Ale jak w przypadku poprzedniej części, tak w drugiej, ciężko mówić o jakiejkolwiek poprawie na płaszczyźnie wzajemnych relacji między rodzeństwem. Allison nie może pogodzić się z Vanyą, Luther ma dość Diego, Klaus znika, a Piątka egoistycznie działa solo. Do tego okazuje się, że pewna komisja upomina się o Nr. 5 i członków Umbrella Academy. Więc nim dobrze bohaterowie zdążą ochłonąć po wyczerpujących przeżyciach, to ruszają z misją do Dallas 1963 roku. A tam… zamach na prezydenta Kennedy'ego, paradoks czasowy z dwoma wersjami Piątki i wojna w Wietnamie.

Scenarzysta świetnie komplikuje wydarzenia, dorzucając co chwilę nowe zmienne. Nie sposób nudzić się przy wyczynach członków Umbrella Academy, którzy podróżują w czasie, stawiają czoło najbardziej morderczym zabójcom i próbują poradzić sobie z własnymi demonami przeszłości. Zwłaszcza że w natłoku problemów, autor nie zapomniał o stopniowym powrocie przeszłości poszczególnych postaci. Dostajemy więcej informacji, odnośnie przykrych doświadczeń Nr. 5, czy Nr. 4. Obserwujemy także relacje teraźniejsze, jak Alison, próbuje wybaczyć Vany, a Luther powoli otrząsa się z katatonii.

Momentami jest też niestety dziwnie, a nawet dezorientująco. Powieść rozwija się szybko i czasem łatwo odnieść wrażenie, że Way zbyt mocno kondensuje wydarzenia. Dla niektórych epizodów zabrakło lepszego rozwinięcia. Ledwo co towarzyszymy bohaterom w Wietnamie, a chwilę później w czasach zamachu na Kennedy’ego. Jednak o ile komuś spodobała się poprzednia część, tak nie powinien mieć i tu problemów z kilkoma nieścisłościami.

Cieszy, że nadal Umbrella Academy zachwyca swoją karykaturalną, a zarazem szczegółową oprawą graficzną. Gabriel Bá, podobnie jak w pierwszym tomie, kreśli ilustracje i bohaterów na granicy dobrego smaku. Są karykaturalni, ale pasują do otaczającej, ponurej rzeczywistości. Do tego kolorystyka, ciemna, wyrazista, dopełniająca nieco groteskowy styl Gabriela Báya.

Drugi tom Umbrella Academy nadal trzyma niezły poziom względem pierwszej części. Way nieznacznie tylko zszedł jeśli chodzi o fabułę. Zbyt szybko i za wiele rzeczy chciał umieścić w jednej historii i to niestety widać w niektórych scenach, jak i tempie Dallas.