Ulewa wzmagała się, między kamieniami spływały drobne strumyki deszczu. Mimo to, nie widział sensu przeklinać burzy. Rozkołysał się na wystającym korzeniu i z niemałym trudem wskoczył na skalną półkę. Wyciągnął zapas suszonego mięsa i ciężko dysząc powoli żuł resztki pożywienia. Wiedział, że dziś już nie pokona nawet jednego metra w drodze na szczyt. Uniósł głowę, łapiąc krople deszczu w usta, po czym ułożył się do snu. Włochaty ogon bezwładnie zwisał z półki skalnej.
***
Nieco ponad dwieście mil od tego miejsca, w centrum Fortenhaf kobieta chowała twarz w białej chuście, szlochając co chwilę. W pomieszczeniu był ktoś jeszcze i mimo, że Anna starała się być niewidoczna, Erlin czuła jej obecność za plecami. Odłożyła chustę na bok, starając się uspokoić.
- Siostro, czemuż to bogowie tak skrzywdzili mego męża? – drżącym głosem zapytała Erlin, powoli odwracając się. – Przecież całe życie im służył, a szczególnie Sigmarowi.
- Nie wiem co mam ci odpowiedzieć. Nie znam się na sprawach boskich, Erlin… Wiem jedno: rok żałoby to za długo.
- Nie jestem w żałobie! Mój mąż żyje! Widziałam go na wiosnę – kończyła szepcząc.
- Nie widziałaś swojego męża, tylko to co z niego zostało.
Po tych słowach, tarcza z wygrawerowanym sigmarickim młotem, powoli osunęła się, uderzając z głuchym dźwiękiem o posadzkę. Erlin ponownie się rozpłakała. Siostra podeszła do niej i obejmując ją szepnęła:
- Już starczy tych łez. Nie znam się na woli bogów, ale wiem jedno, musisz pozwolić sobie pomóc. Niedaleko stąd jest kapłan, mądry i obdarzony wielką mocą, powiadają, iż sam rozmawia z bogiem. Chodź ze mną do niego, może on będzie w stanie obdarzyć Twą duszę spokojem.
***
To był już piąty rok, odkąd rozpoznawał zbliżającą się śmierć. Ze stada kruków, gromadzących się na nieboskłonie, potrafił wskazać tego jednego, o poszarpanych skrzydłach, żywiącego się popiołem. Osamotniony w zimnej celi przybytku "Strażników Wrót", staruszek niechętnie oczekiwał wizyty kolejnej wdowy.
Podszedł do okna i wykręcając szyję spojrzał w ciemniejące niebo. Był już tak przyzwyczajony do ignorowania ptactwa, że minęła chwila nim zlokalizował stado kruków i wron. Wysoko, ponad budynkami, w zachodniej części miasta krążyły powoli, niczym koło młyna w letni gorący dzień. Od czasu do czasu jeden z ptaków opadał niżej, kierując się w miejsca zasłonięte przez budynki.
Kapłan zmrużył oczy, wypatrując tego jedynego. Kruk usiadł powoli na dachu, jakby chciał się upewnić, że został zauważony przez Gavona. Po chwili rozłożył skrzydła, wydał z siebie gardłowy pisk i sfrunął niżej.
Gavon opuścił wzrok, przymknął oczy, kłaniając się powoli.
- Zbawiony przez Morra – wyszeptał.
***
Szary poranek okrywał szczyty niczym zimowy płaszcz. Wiatr rozganiał chmury, dając szansę słońcu na osuszenie skał. Przyjął to za dobry omen, szczególnie dla jego nadziei – wyleczenia skazy. Do dziś śni mu się dzień, gdy jego ciało przeobraziło się w parszywego mutanta. Minęły miesiące, odkąd podczas wędrówki po północy Imperium, wraz z kolegami z regimentu, natknęli się na to przeklęte bagno…
Przemiana niosła ze sobą taki ból, że pragnął umrzeć. Jednak z perspektywy czasu, tamto cierpienie wydaje się być niczym, w porównaniu z życiem jakie wiódł teraz.
Pierwsze promienie słońca padły na jego twarz. Dokładnie tak samo, jak tego dnia, gdy dowiedział się, że jest jeszcze dla niego szansa, hen na zachód od starego karaku Lurged, w Górach Krańca Świata.
***
Erlin stała ze spuszczoną głową, wpatrując się w kałuże, które wypełniały dziury w trakcie przed świątynią. Krople padającego deszczu, znaczyły swoją obecność, rysując delikatne kręgi na powierzchni wody.
Zatrzymały się w zawsze otwartych drzwiach świątyni. Cisza i spokój mrocznego wnętrza przybytku Pana Snu i Śmierci, zawsze budziły niepokój. Podszedł do nich akolita, stał chwilę bez słowa, wpatrując się w kobiety, po czym odwrócił się na pięcie, w ten dziwny sposób zapraszając je do środka.
Siostry weszły do świątyni, której sklepienie podtrzymywał posąg wyobrażający wielkiego kruka. Przy ołtarzu stał odziany w czarną togę Gavon. Trzymał w ręku laskę, zakończoną ogromnym kluczem.
- Czym mogę pomóc? – rzekł kłaniając się kapłan.
- Radą i pocieszeniem – odrzekła Anna.
- Odpowiedziami i ratunkiem – dodała Erlin.
Kapłan uważnie wysłuchał, często przerywaną płaczem, opowieść Erlin. Zamyślił się, splatając dłonie.
- Czego oczekujesz ode mnie? Jak ci mogę pomóc? – ponownie zapytał.
- Chcę być znowu z nim. Chcę, by nie musiał się ukrywać.
- Tego właśnie chcesz?
Gavon stanął przed Erlin, ruchem dłoni nakazując jej, aby uklęknęła. Zamknął oczy i rozpoczął powolną inkantację. Na podłodze, w otwartych drzwiach świątyni usiadł kruk. Kapłan otworzył oczy i spoglądając na ptaka, zwrócił się do Erlin:
- Już czas.
Kruk wleciał do świątyni i usiadł Erlin na ramieniu. Ta przed oczyma widziała ból ukochanego, jego lęk, ciągłe ukrywanie się, tęsknotę, a na końcu jego śmierć, gdzieś pod szczytami gór, w mroku, zimnie i samotności.
- Nie – krzyknęła, a z oczu popłynęły łzy.
- Już czas – powtórzył kapłan.
Ciało Erlin osunęło się na podłogę.
- Zbawieni przez Morra.
Kapłan zostawił wystraszoną Annę, by mogła pożegnać się z siostrą. Usiadł w jednej z pierwszych ław i zatopił się w rozmyślaniach. Właściwie nie wiedział do końca – czy tego chciała czy nie. Pewnie refleksja przyszyły za późno, bo teraz nie miała ona znaczenia. Zawsze otwarte wrota prowadzą tylko w jedną stronę.
***
Rozgałęziona błyskawica rozdarła szarą kurtynę nieboskłonu. Mimo burzy wspinał się dalej – był już bardzo blisko. Rzeźba na szczycie góry była identyczna jak w przypowieści o źródle oczyszczenia – jego jedynej nadziei.
Gdy mroźny deszcz zamienił się w grad, do szczytu pozostało już tylko kilka łokci. Gdy jedna z dłoni złapała za ostatnią krawędź, instynkt, który doprowadził go aż tu, na samym końcu drogi zawiódł. Zawisł na jednej ręce, próbował podciągnąć się i jak najszybciej znaleźć punkt oparcia. Spojrzał w górę i zauważył jak spoza krawędzi czarny kruk spogląda na niego zimnym, obojętnym wzrokiem. Ptak zbliżył się, odsunął głowę do tyłu i uderzył dziobem w pierwszy palec. Po chwili w drugi i trzeci.
Ciężkie krople gradu, uderzały go w twarz, brzuch, ręce i nogi, a szczyt i rzeźba oddalały się coraz szybciej. Uderzenie o skały przyniosło tak długo poszukaną ulgę. Na wieki.
