» Recenzje » Turniej Złotorożca

Turniej Złotorożca

Turniej Złotorożca
Pod koniec roku na polskiej arenie wydawnictw planszówkowych pojawił się nowy przedstawiciel gatunku wydawnictwo mniejsze. Czworonożny (chyba) Złotorożec Karkonoski to wydawca jak dotychczas jednej gry – Turnieju Złotorożca, gry karcianej opartej o mechanizm wojny, opowiadającej o wielkim turnieju zorganizowanym przez Rocha Złotorożca, w którym to bajkowe postacie zmagają się ze sobą, aby wygrać w turnieju i zdobyć niegasnącą chwałę, czyli, przekładając na język planszówkowy, mieć jak najwięcej punktów zwycięstwa.
Kolorowa ta kraina…
Muszę przyznać, że spodziewałem się słabej gry, zarówno mechanicznie, jak i od strony wizualnej. Teraz patrzę na leżące przede mną pudełko i czuję się trochę głupio. Jest ono bowiem niesamowicie wytrzymałe, wymiarami niestety trochę większe od typowego opakowania na dwie talie (mogłoby być spokojnie dwa razy mniejsze, co ułatwiłoby transport w kieszeni), ale też dużo grubsze. Niestraszne mu upadki czy brutalne traktowanie. To jedna z niewielu gier, która może zaprzyjaźnić się ze wszystkimi ścianami mojego pokoju i nadal wyglądać jak nowa (zastrzegam, że oczywiście nie rzucam swoimi grami o ścianę - po prostu wnioskuję z jakości pudełka).
W środku wcale nie jest gorzej. W cenie trzydziestu złotych otrzymujemy sześćdziesiąt wytrzymałych kart i instrukcję, niestety nieco niejasną; mogłaby być ona zdecydowanie bardziej przejrzysta, z ilustrowanymi przykładami. Same karty natomiast podobają się większości osób, w tym najważniejszej grupie docelowej – dzieciom. Każda z nich opatrzona jest rysunkiem autorstwa jednej z dwóch ilustratorek. Ilustracje są na dość nierównym poziomie, niektóre zachwycają (szczególnie mi się podoba Owca Lucyna, czyli owca nosząca maskę łudząco podobną do Hannibala Lectera), inne można określić raczej jako przeciętne. Grafiki wraz ze śmiesznymi podpisami tworzą przyjemny dla dziecka, miły świat, który z pewnością mu się spodoba. Jest to miła odmiana w epoce bajek pełnych przemocy - gdyby wydano tę grę na jakiejś licencji, nie wyróżniałaby się praktycznie niczym, a tak okazuje się ciekawym produktem.
… że aż oczy bolą
Niestety, nie pomyliłem się zbytnio w ocenie mechaniki. Jest to prosta wariacja na temat Wojny, niewnosząca wiele nowego. Próbuje ona okiełznać choć trochę losowość poprzez wybór karty z czterech dostępnych na ręce. Dodatkowo możemy wybrać jedną z czterech cech (siła, moc, wdzięk i spryt) według której rozegramy pojedynek – każdy uczestnik turnieju zazwyczaj ma najlepiej rozwiniętą tylko jedną z nich. Aby jeszcze bardziej zmniejszyć wpływ losu na rozgrywkę, dodano typowe dla gier karcianych karty wsparcia. Zazwyczaj zwiększają one współczynnik danej cechy, choć mogą też zmieniać typ pojedynku – na przykład zamiast porównywać siłę, onieśmielamy jury wdziękiem.
Widać, że twórcy chcieli przerobić mechanikę karcianki - Wojny – na bardziej przyjazną graczom. Dzięki wspomnianym rozwiązaniom zmniejszono nieprzewidywalność rozgrywki, choć niestety nadal jest ona duża. Wybór tylko z czterech kart jest oczywisty (choć lepszy taki, niż żaden), a o wyniku danego pojedynku często decyduje to, czy mamy na ręku karty wsparcia, czy też nie.
Złym rozwiązaniem wydaje się niestety wprowadzenie systemu premii i kar. Działa on w bardzo prosty sposób. Każdy zawodnik ma przypisane dwa krótkie opisy – dziewczyna, bestyja czy smok. Większość uczestników wchodzi też w interakcję z innymi, zmniejszając lub zwiększając współczynniki swoich cech. I tak, Szewczyk Dratewka jest silniejszy w starciu ze smokami, a samiczka pudla zawsze wygrywa z psami. Wydaje się to znanym już i sprawnie działającym rozwiązaniem. Niestety. Opisów jest tak dużo, że naprawdę rzadko dochodzi do ich użycia. Jeżeli już to się stanie, będzie to raczej działanie niezamierzone.
Dorosły smutny, a dziecko się cieszy
Turniej Złotorożca jest w mojej opinii grą złą, wręcz tragiczną. Ratuje ją właściwie tylko jedna, acz bardzo ważna rzecz. Otóż dzieci, czyli właściwi odbiorcy gry, uwielbiają ją. Nie przeszkadza im losowość czy niezbyt wielka decyzyjność. Tym graczom nie potrzeba wiele do szczęścia – ważne, aby w grze się dużo działo. A ten warunek Turniej Złotorożca spełnia świetnie: co turę mamy nowy pojedynek, a dzięki kartom wsparcia sytuacja zmienia się praktycznie bez przerwy. Warto też dodać, że w rozgrywce mogą brać udział 2 lub 3 osoby – oba te warianty nie różnią się zbytnio od siebie.
Turniej Złotorożca to gra, która nie podoba mi się wcale, jednak nie oceniam jej źle. Dociera ona do dzieci, czyli spełnia swoje założenia. Dorosłym pewnie się nie spodoba, ale jeśli macie dwie pociechy w domu, dajcie im małe kolorowe pudełeczko i cieszcie się spokojem – gra nie znudzi się szybko. Gdybym miał ocenić grę tylko według siebie, dałbym nie więcej niż czwórkę, obowiązek recenzenta każe mi jednak wziąć pod uwagę opinie innych, więc podnoszę ocenę o dwa oczka. W tej cenie można nawet zaryzykować. Plusy:
  • podoba się dzieciom
  • dobra jakość wykonania
  • niektóre grafiki są naprawdę świetne
  • przyjazny, "nielicencyjny" temat
  • nikłe, ale jednak, elementy taktyki
Minusy:
  • nudna dla dorosłych
  • duży czynnik losowy, mało decyzji do podjęcia
  • za duże pudełko, średnio napisana instrukcja
  • zbyt rozbudowany system premii
Dziękujemy Wydawnictwu Złotorożec Karkonoski za udostępnienie egzemplarza gry do recenzji.
Zaloguj się, aby wyłączyć tę reklamę
6.0
Ocena recenzenta
-
Ocena użytkowników
Średnia z 0 głosów
-
Twoja ocena
Mają na liście życzeń: 0
Mają w kolekcji: 0
Obecnie grają: 0

Dodaj do swojej listy:
lista życzeń
kolekcja
obecnie gram
Tytuł: Turniej Złotorożca
Typ gry: dla dzieci
Data wydania oryginału: 2011
Wydawca polski: Złotorożec Karkonoski
Liczba graczy: od 2 do 3
Wiek graczy: od 8 lat
Czas rozgrywki: ok. 30 min.
Cena: ok. 30 zł

Komentarze


Jeszcze nikt nie dodał komentarza.

Komentowanie dostępne jest po zalogowaniu.