The Witcher RPG: Wiedźmińskie Zapiski

Znaczna część około 150 stronicowego, wydanego w twardej oprawie dodatku, to bestiariusz, w którym zaprezentowano 35 nowych potworów. Zanim jednak zostaną one przedstawione, czytelnik dostaje kilka stron opisujących (w ciekawy sposób) historię wiedźmińskiej profesji – od momentu powstania, aż do stanu dzisiejszego, gdy coraz trudniej o klientów, bo większość potworów została wytrzebiona. 

Same potwory zostały pogrupowane w kilkanaście rodzajów, takich jak bestie (na przykład dzik), przeklęci, żywiołaki czy przedwieczni; po przedstawieniu każdej z grup, uraczeni zostaniemy opowiadaniami, najczęściej przedstawiającymi sceny walk z wybranymi istotami. Niestety, przerywniki te w większości (są wyjątki) nie są zbyt porywające, często sprowadzają się do schematu: krótkie wprowadzenie, informacja o użytych znakach i eliksirach w walce, sama walka i krótkie zakończenie. Nie ma w nich mowy o nie-wiedźminich profesjach, co oczywiście jasno pozycjonuje podręcznik – powstał on raczej z myślą o przygodach dla drużyn wojowników (choć próbuje się nawigować odrobinę w kierunku śledztw, o czym poniżej). 

Same istoty przedstawione zostały w dość ciekawy sposób, poza samymi statystykami dostajemy też informacje o tym, co myślą o danej bestii wieśniacy czy ogólnie niewykształceni ludzie (wiedza powszechna), jak i specjaliści (wiedza specjalistyczna). Te pierwsze są czasami zabawne i mogą być fajnym uzupełnieniem warstwy fabularnej, te drugie to oczywiście już konkrety, mogące pomóc szybko zakończyć żywot zainteresowanego. Oba typy tekstów najczęściej są przedstawione ciekawie. Dodatkowo, smoki i wampiry zostały opisane dokładniej (ale czuć niedosyt, zwłaszcza w przypadku smoków), oczywiście z masą tabelek, w których znajdziemy całkiem ciekawe pochodzenie, motywacje czy zainteresowania tych istot – osoby chcące wpleść je w sposób fabularny, znajdą pewne przydatne informacje.

Żeby nie było jednak zbyt różowo, warto wspomnieć o drobiazgach, które aż krzyczą, żeby je zrobić lepiej. Pierwszym jest nagroda i łup, czyli informacja, ile pieniędzy można dostać za pozbycie się danej istoty, oraz co można znaleźć w jej miejscu rezydowania lub w kieszeniach. I ten drugi punkt wręcz boli – w większości przypadków będą to banały w stylu części ciała danej istoty, lub odniesienia do podręcznika podstawowego w przypadku “codziennych fantów” czy “dziwacznych fantów”. Podręcznik ten nie jest wprawdzie zbiorem informacji o przedmiotach, ale brak nowych bajerów pozostawia niedosyt.

Drugi aspekt, to możliwości nawiązania przyjaźni lub oswojenia danej istoty. Poza krótkim fragmentem o smokach (niewiele wnoszącym), nie ma ani słowa o oswajaniu na przykład pantery, dzika czy budowania relacji, a może i wykorzystywania do swoich celów, choćby sukkubów. W przypadku istot, które nie są zabójcami, brakuje po prostu bardziej złożonych pomysłów na wplecenie ich w tryby fabuły. 

W podręczniku znajdziemy też rozdział dotyczący prowadzenia śledztw, który powstał z myślą o rozwiązaniu problemu różnej wiedzy, doświadczenia czy inteligencji graczy i prowadzonych przez nich postaci. Nie sposób nie zauważyć, że rozdział ten nie odstaje od ducha The Witchera pod względem wzorów czy tabelkologii – dostaniemy więc ciekawy wzór (Skupienie = [(Rozum + Wola)/2]x3), dostaniemy kilka małych, kilka średnich i jedną całostronicową tabelę. 

Mimo powyższych uwag, sama metoda prowadzenia śledztw jest nieskomplikowana i dość ciekawa, bo działa podobnie do walki – naszym celem jest zredukowanie poziomu Złożoności tajemnicy do 0 – analogicznie jak Punktów Zdrowia przeciwników w przypadku walki. Aby zredukować Złożoność, prowadzimy test Dowodów. Oczywiście po drodze tropy mogą być ukryte (albo przed śledczymi stają przeszkody, takie jak spisek osób próbujących ukryć albo zniszczyć dowody), co utrudnia obniżenie Złożoności. Mechanika ta jest prosta i logiczna, może pomóc MG nadać mechaniczny aspekt prowadzeniu śledztw. Dostaniemy też dwa przykłady zastosowania tej metody, które można traktować jako szkice scenariuszy.

Poza powyższymi elementami, na czytelnika czekają też lista ze składnikami alchemicznymi wraz z cenami i wagą, mutageny (oba niezbyt ciekawe) oraz zlecenia na potwory, które otrzymamy w formie pomocy dla graczy – listów bądź ogłoszeń na murach. 

Wszyscy do mieczy, czyli podsumowanie

Jak ocenić podręcznik? Myślę, że dobrym słowem będzie “poprawny z plusem”. Owszem, mamy bestiariusz (niektóre istoty są naprawdę świetne!), mamy statystyki, sporo informacji fabularnych, a często wręcz gotowców, które można włożyć w usta przestraszonych BN-ów. Z drugiej strony, chciałoby się częściej widzieć efekt “super, chcę to wykorzystać na sesji!”. Boli to szczególnie w miejscach, które same się o to proszą – banalne łupy, czy mocne nastawienie na walkę, niedające pola do popisu dla nie-wiedźminów. Mimo powyższych uwag, Mistrzowie Gry, których sesje są głównie nastawione na konfrontacje zbrojne, mogą znaleźć sporo ciekawych informacji.