Ale na coś takiego, jak Great battles of Rome żadna strategia nie była w stanie mnie przygotować.
Zacznijmy od tego, kto przygotował to „wspaniałe” dzieło. Produkcją gry zajęło się studio Slitherine, wspierane przez kanał History Channel. Mało znane studio postanowiło zakasać rękawy i stworzyć grę opowiadającą o największych bitwach stoczonych przez Imperium Rzymskie (w zapowiedziach obiecywano ponad sto bitew - słowa dotrzymano). Jako, że zadanie było ambitne, zapewne poproszono o pomoc specjalistów i znawców tematu z popularnego History Channel, którzy mieli zadbać o możliwie wierne odtworzenie całokształtu wydarzeń. Wyszło... ciekawie. Ale o tym za chwilę.
I już czujemy doskonały klimat tej produkcji! Urzekający film, zapewne pożyczony od History Channel, powala nas tak jakością (na oko 640x480), treścią, jak i grą aktorską. Tak, tak. Panowie ze znanego kanału historycznego naprawdę się wysilili. Zatrudnili możliwie najmniej znanych statystów, aby nie raziły nas znane twarze. Nie ma wątpliwości, że większość ról grają bractwa fantasy/historyczne, przebrane w rzymskie i barbarzyńskie stroje. Narratorowi, o całkiem ciekawym tembrze głosu dano do przeczytania zapewne możliwie najbardziej kiczowaty zestaw średnio powiązanych ze sobą tekstów na temat
Dobrze, przebrnęliśmy przez menu i pierwszy z mnóstwa filmików. Ciśnienie już nam skacze, wiemy, że produkcja studia Slytherine na trwałe odciśnie się na naszej psychice. W tutorialu stajemy na czele Latynów. Już po chwili lądujemy na ekranie naszej armii. Cóż tam widzimy? Sylwetki żołnierzy z naszych oddziałów, z prawej ich statystyki, parę przycisków zaprojektowanych tak, byśmy nie wiedzieli, co robią. Samouczek informuje nas, co też możemy zrobić w owym wspaniałym i jakże intuicyjnym oknie.
A możemy – wykupić nowe oddziały, za ich doświadczenie (zdobyte w bitwach) dodać im różnorakie bonusy (większe obrażenia, ilość życia, morale, celność itd.), zapisać grę, obejrzeć listę ludzi odpowiedzialnych za to dzieło, rozpocząć bitwę, obejrzeć opcje, lub wyjść z gry. Jest też parę innych możliwości, ale nie zajmiemy się nimi (typu kolorowanie armii – aż 10 opcji! - lub tryb multiplayer, w który nikt, nie wiedzieć czemu, nie gra).
Przed nami nasza pierwsza bitwa. I już widać kunszt autorów, ich maestrię, chęć stworzenia czegoś naprawdę oryginalnego i ambitnego. Sprawili, że nie da się zaznaczyć więcej niż jednego oddziału na raz! Jakże dobrze oddaje to realia historyczne, przecież wiadomo, że dowódcy musieli sami podbiegać do każdego oddziału i osobno wydawać mu rozkazy. Co więcej, twórcy poszli dalej – każdy rozkaz wydany oddziałowi zabiera nam punkty dowodzenia, które regenerują się potwornie wolno. Co to oznacza? A to, że jak rozkażemy kawalerii atakować (trzem oddziałom osobno wydajemy rozkaz), zabierze nam to tyle punktów dowodzenia, że przez najbliższe dwadzieścia sekund nie będziemy mogli wydać żadnego polecenia! To zdecydowanie wielki plus produkcji, pozwala nam myśleć strategicznie, zliczać punkty i opracowywać tak szczegółowe taktyki, jak "stój
Bitwę można wygrać na różne sposoby, zależnie od celu postawionego przez twórców. Czasem jest to proste pokonanie przeciwnika (skłonienie go do ucieczki), czasem zabicie pewnej ilości wojów wroga, czasem przetrwanie pewnego czasu, a czasem kombinacje tych celów. Im dalej, tym trudniej.
Przejdźmy więc może do innej kwestii gry – grafiki. Jest naprawdę urzekająca, rodem z roku 2002. Nie jest może tak wspaniała, jak grafika Rome: Total War na najniższych szczegółach, ale cóż, nie można mieć wszystkiego. Sposób poruszania się jednostek przypomina nam najgorsze filmy o zombie, doskonale widzimy, jak nasze kukiełki krzywo i sztywno się poruszają. Maestria.
Cóż pozostaje mi dodać? Polecam tę grę każdemu zakładowi psychiatrycznemu, masochistom, sadystom i wszelkim innym fanom mocnych doznań. Myślę, że twórcy powinni do pudełka z grą dodawać śliniaczek (ale wtedy nie zmieściła by się instrukcja... aha, przepraszam, nie ma instrukcji). No ale nie wybrzydzajmy, czego mamy się spodziewać po grze za te śmieszne 50 zł?
