Szósty rewolwer: Bękarty rewolweru

Po śmierci demonicznego, konfederackiego generała Hume'a jego podopieczni rozpraszają się udają każdy w swoją stronę. Jeden ze strzelców pozbywa się nawet swojej broni i zatapia się w alkoholowej rozpaczy. Przeznaczenie jednak nie odpuszcza i wkrótce towarzysze broni ponownie się spotkają, stawiając czoła nowemu wyzwaniu.

Cykl główny dysponował mnóstwem atutów, dzięki którym perypetie bohaterów pochłaniało się łakomie od pierwszej do ostatniej strony. Scenarzysta, Cullen Bunn, nie tylko pełnymi garściami czerpał z kultury popularnej, ale i zaoferował historię, którą po prostu dobrze się czytało. Wątek przewodni Bękartów rewolweru także ma potencjał. Oto przeznaczenie nie pozwala podwładnym demonicznego generała Hume'a zapomnieć o ich powołaniu, ściąga ich w jedno miejsce i każe karmić rewolwery krwią. Każdy z ekipy, może poza Missy Hume, otrzymał dedykowany mu rozdział, który w założeniu przybliżyć miał indywidualne perypetie.

Co z tego wyszło? Ano zupełnie nic. Opowiastki są błahe aż do granic wytrzymałości. Niby Bunn, wspomagany zresztą w dziele tworzenia scenariusza przez ilustratora głównego cyklu, Briana Hurtta, próbuje pogłębić psychikę rewolwerowców, niby do ich życia wkradają się problemy tak przyziemne, jak i zgoła fantastyczne, ale… Wszystko ginie w wykrzykiwanych sloganach, tekturowych postaciach drugoplanowych oraz zwyczajnie nieciekawych pomysłach. Scenarzyści gdzieś krążą wokół Hume'a, ale do niego nie docierają, niby starają się podkreślić mistycyzm rewolwerów, ale bez przekonania; nawet wykorzystują z echa pomysłu na klasycznych siedmiu wspaniałych – tyle że walczących z potworami – ale robią to nieciekawie.

Za oprawę artystyczną komiksu odpowiedzialny jest Brian Churilla, który na stanowisku ilustratora zastąpił Hurtta. Zmiana jest totalnym niewypałem, jeśli już jesteśmy przy rewolwerach. Proste, przeciętne, leniwie obrysowane tuszem grafiki w połączeniu z komputerowo nałożonymi przez Billa Crabtree kolorami nie dają nawet możliwości, by zatrzymać na nich wzrok. Z bohaterów wyparowała gdzieś demoniczność stanowiąca o sile ich kreacji, zaś istoty z piekła rodem, zamiast stawiać włosy na karku, wywołują ziewy.

Bękarty rewolweru okazały się tak bardzo niekoniecznym albumem, jak to było tylko możliwe. Cykl główny bawił poprzez czerpanie pełnymi garściami z kultury popularnej; bawił i troszkę straszył. Recenzowany spin-off nie tylko tonie w graficznej przeciętności, ale jest przede wszystkim groteskowo nieśmieszny oraz miejscami zwyczajnie nudny. Jest to jednocześnie kapitalny przykład tego, świetne serie – bo taką niewątpliwie jest Szósty rewolwer – nie powinny być sztuczne rozszerzane, zwłaszcza jeśli wena opuściła autorów. Komiks w zasadzie tylko dla oddanych fanów cyklu.