Święta Siostra

Szkolenie Nony Grey w klasztorze Słodkiej Łaski powoli dobiega końca, podobnie jak czas pokoju, którym mogli cieszyć się mieszkańcy Imperium. Wojna zbliża się do jego granic, siostra cesarza dalej knuje, a Siostry muszą sobie poradzić w obliczu nadciągającej zawieruchy bez wsparcia ksieni Szkło. Nona i jej przyjaciółki ponownie znajdą się w samym centrum wydarzeń, których konsekwencje mogą zaważyć o losach całego Korytarza – ale czy po wszystkim, co przeszła przez te lata, będzie w stanie dokonać właściwego wyboru?

Tak jak i w powieściach należących do trylogii Rozbitego Imperium oraz Wojny Czerwonej Królowej, także w Świętej Siostrze mamy do czynienia z rozbiciem fabuły na dwie historie, oddzielone od siebie czasowo. Akcja pierwszej z nich rozpoczyna się niedługo po zakończeniu Szarej Siostry, kiedy to Nona i Zole wyruszyły w samotną wędrówkę, aby uniknąć pościgu wrogich żołnierzy; druga z kolei rozgrywa się kilka lat później i koncentruje się na oblężeniu, z którego wyrywki były już przedstawione we wcześniejszych tomach Księgi Przodka. To rozwiązanie nie działa tu jednak tak dobrze, jak we wcześniejszych dziełach Lawrence'a, ponieważ wątek podróży Nony i Zole przez lodowe pustkowia najzwyczajniej w świecie nie posuwa fabuły do przodu w satysfakcjonującym stopniu – większość składających się na niego rozdziałów można tak naprawdę pominąć, tracąc niewiele istotnej treści.

Poświęcanie na niego kolejnych stron dziwi tym bardziej, iż Święta Siostra to najkrótszy tom cyklu, a pomimo tego autor zdecydował się pominąć przedstawienie na jej kartach pewnych, zdawałoby się, ważnych scen, przez co zaczynając lekturę można odnieść wrażenie, że coś nas ominęło. Nie dość, że kluczowa dla intrygi postać umarła pomiędzy tomami (rozumiem chęć zaskoczenia czytelnika, ale wypadałoby jednak przez szacunek dla niego poświęcić temu choćby krótką scenę), to na dodatek Nona rozpoczyna książkę w środku romansu z poznanym wcześniej Regolem, co ma praktycznie zerowy wpływ na rozwój opowiadanej historii, zatem nie wiadomo za bardzo, po co autor w ogóle zamieścił coś takiego w powieści.

Zamiast rozbudowanego, emocjonującego finału, przez pierwszą połowę otrzymujemy więcej tego, co zaczęło nas już nudzić w poprzednich częściach, czyli klasztornego życia, kolejnych prób, żeńskiej wersji Draco Malfoy'a, psującej krew głównej bohaterce (a uzasadnienie faktu, że w ogóle mogła wrócić do Słodkiej Łaski pomimo tego, co wydarzyło się pod koniec Szarej Siostry, jest mało satysfakcjonujące). Zabrakło za to tego, co powinno być najważniejsze – emocji. Pomimo tego, że wcześniejsze dzieła autora były pełne barwnych postaci, żywych dialogów oraz emocjonujących scen, to zdecydowana większość Świętej Siostry wypada po prostu nudno i szaro. Chociaż przejmowałem się losami protagonistki w poprzednich tomach, to tutaj stawało się to coraz trudniejsze z każdą przewracaną stroną, co nie świadczy dobrze o poziomie przedstawionej tu historii.

Samo zakończenie oraz epilog wyróżniają się na plus w porównaniu do reszty książki, ale ów wzrost jakości nadchodzi zbyt późno, by był on w stanie zauważalnie poprawić wrażenia płynące z lektury. Święta Siostra to w najlepszym razie przeciętne zwieńczenie całkiem niezłego cyklu, w którym zabrakło charakterystycznego dla autora pazura, czegoś co sprawiłoby, że powieść pozostałaby w pamięci na dłużej.