Sto książek w rok, #96

Edith Maude Hull, "Szejk".

O JEZUS MARIA.

Dlaczego ja w ogóle zaczęłam to czytać? Dlaczego? Chciałam coś lekkiego, na odtrutkę, lekkie romansidło? Naprawdę? Co mi strzeliło do głowy?

"Była to najpiękniejsza a zarazem najbardziej okrutna twarz, jaką kiedykolwiek widziała. On spoglądał na nią dumnym, płonącym wzrokiem. Miała uczucie, że wzrokiem tym zrywa ubranie z jej smukłego ciała i pochłania jej kształty. Cofnęła się cała drżąca, okrywając szyję szczelnie kołnierzem. 
- Kim pan jesteś - zapytała ochrypłym głosem. 
- Jestem szejk Achmed ben Hassan. 
Nazwisko to nic jej nie powiedziało; nie słyszała o nim nigdy przedtem. Instynktownie przemawiała doń po francusku, a on również odpowiadał jej w tym języku. 
- Dlaczego znajduję się tutaj? - spytała, stara­jąc się ukryć ogarniającą ją trwogę· 
- Dlaczego znajduje się pani tutaj? - powtórzył z lekkim uśmiechem. - Czyż nie jest pani na tyle kobietą, aby to zrozumieć? 
I gwałtownym ruchem porwał ją w ramiona. 
Ogarnął ją obezwładniający i przerażający strach, którego nie znała dotychczas. Płomień palący się w jego oczach uczynił ją słabą i bezwolną, a gdy przygarnął jej drżące ciało, wiła się w jego ramionach, dopóki nie przycisnął jej do siebie z namiętnym pożądaniem."

Rozpłakałam się. Po co ludzie piszą takie książki? Dlaczego? Na co? 

Opowieść o lasce, którą miesiąc gwałci PIĘKNY i OKRUTNY szejk, aż w końcu się w sobie zakochują. No super, bardzo prawdopodobne.

Idę popełnić sudoku.