Sodomion

Lektura Sodomiona bez wątpienia będzie dla czytelnika ciekawa – a to ze względu na różnorodność, jaką Jacek Inglot oferuje odbiorcy w ramach pojemnego tematu miłości, pożądania i seksu. W zbiorze znalazło się miejsce zarówno dla tekstu opisującego wszechobecny promiskuityzm w duchu klasyków fantastyki naukowej (otwierające tom Grono. Krótka story o miłości niezwykle przypomina wizje z Przedrzeźniacza Waltera Tevisa czy Wszystkich na Zanzibarze Johna Brunnera) czy opowiadania o człowieku zakochanym w maszynie (Kochaj swoją Celię), jak i wyjątkowo mrocznego kryminału noir, w którym pisarz podejmuje temat płciowości w nieco przekombinowany, ale z pewnością zaskakujący sposób (Mała Nikita). To oczywiście nie wszystko – w zbiorze odnaleźć można również miniatury: poruszającą Turystkę i nawiązującą do legendy Śmierć Tristana, mocno odbiegający od głównego tematu thriller Umieraj z nami, erotyczny horror zatytułowany Konsumenci, space opery Śniąc o Dulcynei i Powrót robinsona, wyjątkowo pokręcone opowiadanie tytułowe z pogranicza clerical fiction i bardzo lekkiego, humorystycznego Inquisitora. Jest w czym przebierać, co stanowi jedną z większych zalet Sodomiona – jeśli komuś nie spodoba się dany tekst (a te są raczej krótkie), to z pewnością szybko będzie mógł o słabszym punkcie zbiotu zapomnieć.

Trzeba Inglotowi oddać, że trudno w zbiorze znaleźć opowiadanie słabo napisane – lektura od początku do końca sprawia przyjemność, fabuły są przemyślane i intrygujące, a wśród bohaterów niewiele jest wydmuszek. Jedynym do czego można się przyczepić jest to, iż pisarz mało miejsca poświęca światotwórstwu. Zgromadzone w Sodomionie teksty są krótkie, mocno skupione wokół głównych tematów, więc sztafaż nie należy do najbogatszych (z jednym może wyjątkiem – w opowiadaniu tytułowym i najdłuższym autor napracował się nad licznymi opisami; efekt okazał się mało imponujący).

Ale przecież porządna rzemieślnicza robota to nie wszystko – w końcu cały Sodomion kręci się wokół przewodniego motywu i warto spojrzeć na książkę z perspektywy tego, jak sobie z nim radzi. I tutaj pojawiają się komplikacje, bo bywa z tym różnie. Najciekawszymi punktami zbioru są te opowiadania, w których Inglot od tematu ucieka: Powrót robinsona i Mała Nikita. W przypadku tego drugiego można wręcz odnieść wrażenie, że gdyby tajemnica Nikity nie była tak dziwna, to pisarzowi udałoby się lepiej wkomponować ją w całość i tekst byłby prawdziwą perełką. Grono... i Kochaj swoją Celię to raczej forma hołdu niż próba powiedzenia czegokolwiek nowego – wizje seksualnego rozpasania i miłości do maszyn miłośnicy fantastyki naukowej znają aż za dobrze. Zaskakująco ciekawie wypada Inquisitor – lekki i przyjemny, choć nieco infantylny, ale to raczej forma krótkiego oddechu dla czytelnika niż próba wzięcia się za bary z poważnym skądinąd tematem. Najsłabiej, niestety, wygląda Sodomion – pokręcona opowieść o świecie sadystów i masochistów, która mogłaby się okazać świetna, gdyby nie straszny chaos. Szkoda, bo to jedna z niewielu sytuacji, kiedy Inglot odnosi się do motywu seksu i miłości w rzeczywiście oryginalny sposób.

Sodomion bez wątpienia jest książką wartą uwagi. Jacek Inglot stworzył opowiadania, które trzymają równy, solidny poziom, a fakt, że większość z nich dotyka ważnego i ciekawego tematu to dodatkowa zaleta zbioru. Nie dajcie się odrzucić tej strasznej okładce – warto przezwyciężyć niesmak i oddać się lekturze.