Smoczy najeźdźca - historia elfów

Cześć

Trzeci fragment opisu przedstawia ziemie położone na wschód od północnej części gór Zachodzącego Świata. Zamieszkujące te tereny elfy stanowią tylko niewielką część istot, z którymi można się spotkać. Jednakże to właśnie one niekiedy opuszczają prastare puszcze, by odwiedzić inne miejsca. Sojusz Matecznika, świętej stolicy elfów, z Królem Gór oraz elfi dyplomaci, którzy zdołali umknąć przez zaborczym smokiem, sprawiły, że po dwóch wiekach lasy odzyskały niepodległość.

Elfy dożywają około półtora wieku. Nieliczne, które potrafią czarować, żyją dwukrotnie dłużej. Niestety, długie lata hodowli pod czujnym okiem smoka, który prowadził swoje okrutne eksperymenty, sprawiły, że rodzące się elfy rzadko kiedy potrafią okiełznać manę i rzucić zaklęcie.

---

Tylko głupcy mogą używać nazwy Prastara Puszcza i twierdzić, że jest to jeden las i jedno państwo, a wszystkie żyjące w nim elfy to jeden naród. W rzeczywistości są to dziesiątki lasów, których granice potrafią rozpoznać tylko istoty stanowiące ucieleśnienie natury oraz druidzi. Zwykły elf nie ma co marzyć by rozpoznać w którym miejscu kończy się Matecznik a zaczyna Al’Rahas czy Al’Aś. Zwłaszcza, że granice zmieniają się nieustannie, tak jak rosną drzewa i mnożą się zwierzęta.

Dla elfów najważniejszą częścią wielkich puszcz jest Matecznik, który stanowi ich świętą stolicę. Wokół niego rosną niezliczone lasy poszczególnych elfich plemion, zagajniki druidów oraz miejsca, będące domem drzewców, driad, duszków czy innych, unikatowych istot.

Ciąg dalszy na blogu.

Zapraszam,
Devisto.