Śledztwa Enoli Holmes #05: Tajemnica zaginionej wiadomości

Piąty tom komiksowych adaptacji powieści Nancy Springer przenosi nas do kamienicy pani Tupper, gdzie pod fałszywym nazwiskiem zamieszkuje Enola Holmes, w dalszym ciągu ukrywająca się przed starszymi braćmi – Sherlockiem i Mycroftem. Pewnego dnia właścicielka mieszkania otrzymuje list z pogróżkami i opowiada o nim Enoli. Wiadomość sugeruje związek z zakończoną kilkadziesiąt lat wcześniej wojną krymską. Dziewczyna bierze się do pracy i próbuje odkryć tożsamość nadawcy, lecz w tym czasie pani Tupper pada ofiarą porywaczy. Dalsze śledztwo prowadzi Enolę do wyższych kręgów społecznych.

Nowy tom Śledztw Enoli Holmes dostarcza podobnych wrażeń, co wcześniejsze. Zagadka do złożonych nie należy, ale jest wystarczająco tajemnicza, aby młodsi czytelnicy mogli wsiąknąć w lekturę. Enola musi wytężyć szare komórki, aby rozwikłać pewien sposób komunikacji i połączyć ze sobą uzyskane poszlaki. To jednak też od początku seria, w której dziewczynka ma okazję nie tylko do zademonstrowania bystrości umysłu, ale również swej śmiałości oraz energiczności, jakiej brak jej braciom (szczególnie Mycroftowi).

Zbilansowana mieszanka dedukcji i żywiołowości daje efekt w postaci bardzo płynnej i relaksującej lektury u boku bohaterki prędko zaskarbiającej sobie naszą sympatię. Cieszy również fakt, że na końcu albumu znalazło się miejsce na krótkie notki opowiadające o wojnie krymskiej oraz historycznej postaci, która odgrywa w fabule niemałą rolę. Poza tym Enola w dalszym ciągu ucieka przed Sherlockiem i Mycroftem, którzy chcą wysłać siostrę na pensję, co pozwoliło autorce wpleść krótki dialog, w którym jedna z postaci wykłada Sherlockowi błędy w jego sposobie myślenia o przyszłości bohaterki i rolach przypisywanych jej przez społeczeństwo.

Od strony wizualnej to nadal świetna pozycja. Serena Blasco oczarowuje różnobarwnymi kadrami, pieszcząc oczy całą paletą ciepłych kolorów. I – do czego autorka już nas przyzwyczaiła – przełamywaniem standardowego podziału plansz na szereg kadrów. Przyjęty styl sprawdza się zarówno w dynamicznych scenach, jak i na planszach zdominowanych przez chmurki dialogowe.

Serena Blasco po raz kolejny z wyczuciem adaptuje materiał źródłowy, dostarczając zgrabne połączenie prostej, ale nie prostackiej historii detektywistycznej z otoczką skierowaną do nastoletnich odbiorców i wątkiem dziewczyny wymykającej się społecznym więzom w tle. Do tego ubiera ją w wielobarwną, przyjemną dla oka szatę graficzną. Przyjemna lektura dla młodszych odbiorców, a i starsi nie powinni narzekać na nudę.