Siostra gwiazd

Główna bohaterka, Vianne, mieszka we Francji, gdzie dorastała i uczyła się władania magią. Poznajemy ją, kiedy ma wyruszyć do Anglii, ponieważ zachorowała na śmiertelną gorączkę tuż po ugryzieniu przez demona, a jedynie na Wyspach ma szansę na uzdrowienie. Zanim wyruszy w podróż, żegna się ze swoim przyjacielem i zarazem ukochanym, Ezrą, mając nadzieję, że wkrótce ponownie się zobaczą. Mijają dwa lata, nim dziewczyna wraca do rodzinnego kraju. Za swoje życie musiała zapłacić magią i stała się zwykłym człowiekiem. We Francji natomiast wybucha wojna między czarodziejami a demonami, których król, Regulus, chce przeniknąć do ludzkiego świata. Ezra, jako nowy Wielki Mistrz Loży – pilnującej równowagi między światami demonów i ludzi – pertraktuje z władcą, jednak Kongregacja czarodziejów ma własny plan na pokonanie Regulusa, co doprowadza do kilku zwrotów akcji.

Siostra gwiazd jest pełna różnorodnych zdarzeń, plot twistów i sekretów, które Marah Woolf powoli przed nami odkrywa. Autorka stara się rozbudzić naszą wyobraźnię, zaangażować odbiorców poprzez intrygę oraz zbliżyć nas do bohaterów. Niestety, ten plan pozostaje w sferze prób, ponieważ bez najmniejszego trudu jesteśmy w stanie większość wydarzeń przewidzieć, a bohaterowie bardziej nas irytują, niż wzbudzają sympatię.

Na czterystu pięćdziesięciu stronach znajdziemy zaledwie garstkę scen, które sprawiają, że ta powieść nie jest w całości stratą czasu. Momenty walki z demonami, te, w których pojawia się tajemniczy Caleb, oraz jeden zwrot akcji sprawiają, że nie odkłada się tej książki na półkę przed zakończeniem, ale wciąż daje się jej szansę. Niestety, poza tymi fragmentami mamy w większości do czynienia z miałkimi opisami, nudnymi dialogami i fatalnym wątkiem romantycznym. Aż nie chce się wierzyć, że autorka, wprowadzając miłosną relację między Vianne a Ezrą, zrobi z książki kuriozalną opowieść o dziewczynie, która wmawia sobie i wszystkim wokół, że nie kocha, i o chłopaku, który zwodzi ją i wysyła sprzeczne sygnały.

Siostra gwiazd przypomina wydmuszkę. Podstawa jest tu całkiem solidna – mimo że walka na śmierć i życie czarownic i demonów jest dość sztampowa, to ma wiarygodne podłoże i jest logicznie opisana. Natomiast to, co mamy w środku, praktycznie nie istnieje, jeśli chodzi o świat przedstawiony – realia kreowane przez autorkę są powierzchownie opisane i niespójne, przez co np. obok samochodów znikąd pojawiają się rycerze w srebrnych zbrojach. Do tego trudno jest mówić o osobowościach postaci, ponieważ Woolf prawie ich nie opisuje; za to zbyt często mamy do czynienia z Vianne i Ezra, miotającymi się i nie wiedzącymi, czego tak naprawdę chcą. Jedynie siostry głównej bohaterki i wspomniany Caleb wydają się ciekawi: mają swoje zdanie, potrafią działać samodzielnie, są zabawni i ironiczni, a także jako jedyni sprawiają wrażenie nieprzewidywalnych.

Najbardziej deprymuje to, że większość emocji, jakie odczuwamy podczas lektury, to złość, frustracja, irytacja i chęć wyrzucenia książki przez okno. Sporadycznie możemy poczuć rozbawienie lub ekscytację. Jednym zdaniem: Siostra gwiazd jest bardzo słabą reprezentacją swojego gatunku. Może się wydawać, że gdy mamy do czynienia z fantastyką młodzieżową, to nie powinniśmy oczekiwać niczego wyższej klasy, ale young adult tak się rozwinęło, że na półkach w księgarniach można odnaleźć mnóstwo pozycji, które będą stymulować inteligencję czytelnika, zmuszać go do myślenia i przedstawiać jakiekolwiek wartości. W pierwszym tomie Trzech czarownic niestety jest tego jak na lekarstwo, szkoda więc czasu na tę pozycję.