Siódmy syn

Orson Scott Card to pisarz, którego przedstawiać nie trzeba. Myślę, że każdy słyszał o jego najsłynniejszej powieści – Grze Endera. Cykl o Alvinie stwórcy to seria pisana równolegle do sagi o Enderze. Jednak w przeciwieństwie do niej nie jest to science-fiction, a powieść ukazująca historię z czasów kolonizacji Ameryki Północnej ubraną w fantastyczne ramy. Rzecz dzieje się w świecie alternatywnym, gdzie Oliver Cromwell cieszy się dobrym zdrowiem. Część kolonii brytyjskich ogłasza niepodległość, część pozostaje wierna królowi. Nie ma rzezi czerwonoskórych, a Francuzi zajmujący tereny Kanady wraz z przychylnymi sobie Indianami i tylko czekają na okazję by zaatakować kolonistów. Jest to również świat pełen mistycyzmu, zabobonów i wiary w magiczne siły. Chrześcijaństwo musi zmierzyć się nie tylko z wierzeniami rdzennych mieszkańców kontynentu, ale również z magią jaką osadnicy przywieźli ze swojej ojczyzny. Nie ma tu zaklęć, sekretnych składników, ani tajemnych ksiąg. Są za to symbole ochronne, zioła i ludzie o niezwykłych zdolnościach, którzy siłą swojej woli potrafią zmieniać prawa fizyki i nakłonić otaczający świat do działania zgodnie z ich życzeniem.

Jak to często bywa z seriami, pierwszy tom to z reguły wstęp do właściwej opowieści. Poznajemy w nim historię rodziny Millerów, w której to na świat przychodzi niezwykłe dziecko – Alvin. Ponieważ jest to siódmy syn siódmego syna, w momencie narodzin zostaje obdarzony wyjątkowymi umiejętnościami. Jego życie nie będzie usłane różami, a złe moce robią wszystko, żeby się go pozbyć. Siódmy syn opowiada o życiu i dorastaniu protagonisty. Nie ma tu wielkich przygód, heroicznych wyczynów, wojen, zdrad. Jest za to codzienne życie osadników, zawiązywanie się społeczności i powstanie miasteczka na dzikim zachodzie. W bohaterze, mimo jego niezwykłego daru, widzimy normalnego sześciolatka – dziecko, które lubi się bawić, nie zawsze jest posłuszne i jak to z nimi bywa, co chwila przydarzają mu się jakieś historie i wypadki. Alvin jest postacią pełną i kompletną, ujawnia się tu cały kunszt pisarski autora. Trudno oprzeć się wrażeniu, iż pierwowzorem była osoba, którą autor musiał dobrze znać. Pozostałym postaciom w książce również poświęcono wiele miejsca, dzięki temu są one wyraziste, posiadają skomplikowane charaktery i nie są tylko tłem dla protagonisty. To one sprawiają, że pomimo mało ciekawej fabuły powieść czyta się z dużą przyjemnością. Warto tutaj wspomnieć np. o Peggy – małej dziewczynce posiadająca dar czytania w myślach i przepowiadania przyszłości; jej los dość nieoczekiwanie splata się z losem głównego bohatera. Kolejna intrygująca persona to ksiądz tak zapatrzony w religię i swoją wiarę, że nie zauważa zła czającego się za rogiem. Na szczególną uwagę zasługuje również bajarz, który wyrasta na postać nie mniej ważną niż sam Alvin. Interesującym zabiegiem jest sposób pisania powieści. Z początku patrzymy na świat oczyma Alvina i skupiamy się na rzeczach ważnych dla sześciolatka. Kiedy w książce pojawia się postać bajarza, to on zostaje narratorem. Od tego momentu zmienia nam się perspektywa, gdyż świat widziany przez dorosłego z oczywistych względów różni się od świata dziecka.

Całość została napisana lekkim i przyjemnym stylem. Card w opowieść o rodzinie osadników z wyczuciem wplata politykę, dzięki czemu świat wykreowany w Siódmym synu jest spójny. W całej opowieści najbardziej urzeka magia – niepowtarzalna i niespotykana w innych książkach. Wszystko to sprawia, że tę pozycję po prostu trzeba przeczytać. Moim zdaniem jest to powieść znacznie lepsza niż bardziej znana Gra Endera; Siódmy syn jest interesującym początkiem wspaniałej historii. Zachętą niech będzie ciekawostka, że książka tak spodobała się członkom zespołu Iron Maiden, iż stała się inspiracją do stworzenia albumu studyjnego pod tytułem Seventh Son of a Seventh son.