Samotność rajdowca

Jeśli scenarzystę poznaje się po tym, jak kończy, Nicolas Mahler jest (przynajmniej w tej odsłonie) scenarzystą dobrym.


Samotność rajdowca to prosta nowelka o kierowcy wyścigowym, który szczyt kariery ma już za sobą, chociaż początkowo trudno mu się do tego przyznać. Ma też swoich kumpli z wyścigów (o imionach Guma i Żenada), którzy popadli albo w rezygnację, albo w desperację. Ale bohater chce zrobić jeszcze jedną, jedyną rzecz...

Komiks Mahlera brzmi trochę jak marudzenie niespełnionego człowieka w średnim wieku, które słyszeliśmy już wiele razy. Chora żona, codzienna rutyna, podgryzanie przez pazerne młode wilczki. Wszystko składa się na litanię rezygnacji. I faktycznie, trudno bohaterowi nie współczuć. Ale trudno też przejąć się jego losem, kiedy kompletnie wszystko jest smutne i szaro-bure (czy – w tym przypadku – raczej szaro-sraczkowate), a dramatyzm ledwie popiskuje gdzieś z daleka.

Najlepsze wrażenie wywołuje sentymentalna pointa, która nieco odświeża znaczenie tej schematycznej historii. Autor zadaje pytanie o sens ścigania się i pokazuje, jak upływ czasu może wpływać na naszą perspektywę w ogóle. Wówczas emocje zmieniają biegun, przychodzi ukojenie i oczyszczenie, nie tylko bohatera, ale i czytelnika. To najmocniejszy moment komiksu.

Warte uwagi jest też to, jaki wpływ na tę banalną historyjkę mają bezpośrednia narracja i warstwa graficzna. Groteskowe, cienkie linie wpisują fabułę z jednej strony w solidny nawias, z drugiej czynią opowieść bardziej osobistą, bliższą swojemu nadawcy.

Cała Samotność rajdowca jest jak pierwszy lepszy rysunek w środku – smutna, groteskowa, pełna goryczy, oszczędna. Nie zachwyca, ale trudno też odmówić jej solidności.

Zaloguj się, aby wyłączyć tę reklamę