Sacred. Anielska krew. Kroniki Ancarii 1 - Steve Whitton

Nie wiem, kim jest Steve Whitton, i szczerze mówiąc nie chcę wiedzieć. Pisarz ten, choć to brzmi chyba zbyt dumnie, próbuje właśnie zepsuć moje dobre wrażenie z gry komputerowej Sacred. Fabryka Słów, zapewne próbując skorzystać na premierze Sacred 2, wydała powieść ze świata gry. Lepiej by było, gdyby ktoś uważniej przeczytał tą "pseudopowieść" przed podjęciem decyzji o jej przekładzie – gdyby tak się stało, z pewnością uniknięto by tego poważnego błędu. Rozumiałbym, gdyby wydawca komputerówki przetłumaczył tę książkę i dołożył ją gratis do edycji kolekcjonerskiej. Niestety, jako samodzielny produkt powieść ta jest kompletną porażką. Aż dziwne, że Fabryka Słów wydała tak słabą pozycję.

Otrzymujemy bowiem coś, co ciężko nazwać powieścią. Zaczyna się całkiem zgrabnie, od morderstwa w lesie, kiedy to potwór zabija biedną dziewczynę, oczywiście w ostatniej chwili, gdy ofiara już widzi rodzinną wioskę. Autor wprowadza nas do świata i wszystko byłoby dobrze, gdyby dalszy rozwój fabuły nie wołał o pomstę do nieba. Po prostu nie jest to powieść, a maksymalnie rozdęte opowiadanie, którego fabuła zmieściłaby się co najwyżej na 50 stronach.

Żeby opowiedzieć o głównej bohaterce, należy objaśnić jedno. W Ancarii, świecie gry Sacred, wampiry mają dwie formy: ludzką, w której jedzą, piją i używają jak zwykli ludzie, oraz postać bestii, wykorzystywaną do walki. Główną bohaterką jest Zara, właśnie taka oschła i zrezygnowana wampirzyca, w której tli się jeszcze przyzwoitość, ale zmęczenie życiem jest już bardzo widoczne. Ratuje ona drobnego oszusta – Falka, który oczywiście, jak to przystało na młodzieńca, jest chojrakiem i usta mu się nie zamykają. Wyrusza on razem z Zarą i po drodze ratują z rąk rabusiów Jahna, młodego wieśniaka, który z sakiewką złota spieszy szukać bohaterów chętnych uratować jego wioskę, gdzie jakiś potwór morduje dziewice.

Przyzwoita wampirzyca, gnębiona problemami głodu krwi, i jej młody towarzysz Falk wyruszają na pomoc wiosce. Docierają na miejsce, następnie organizuje się oczywiście wielkie polowanie, podczas którego Zara prawie ginie pokonawszy wcześniej złego. Naturalnie, spisek zaplanował ktoś tradycyjnie odpowiedzialny za takie intrygi. Fabuła jest sztampowa i dęta, więc ciężko mi pochwalić ją za cokolwiek. Autor naprawdę nie chciał się wysilić i większość motywów użytych przez niego tłumaczy się sama przez się i przez kanoniczne rozwiązania fantasy. Fabularnie nie ma potrzeby wyjaśniania, czemu zły jest zły. Ktoś musi przecież być.

Najbardziej jednak miażdżące dla książki jest nagłe przypomnienie sobie autora o tytule i wprowadzenie ni stąd, ni zowąd anielicy, która ratuje Zarę i Falka. Oczywiście anielica zna Zarę i kiedyś, znaczy się po finale książki, połączą one swe siły by Jasność i Ciemność wespół pokonały jeszcze większe Zło. Problem w tym, że spotkanie wampirzycy z anielicą jest praktycznie finałem książki, a potem – jak samotni kowboje odjeżdżają wszyscy w dal.

Jako wstęp do gry, może taka historia by się nadawała, ale po solidnej redakcji. Whitton ma odrobinę przegadany styl i fabuła rozwija się naprawdę wolno. Mało tutaj ciekawych zwrotów akcji, toteż nudziłem się podczas lektury niemiłosiernie. Cały czas czekałem na to, aż autor wykorzysta w jakiś interesujący sposób te sztampowe do bólu pomysły i Sacred. Anielska Krew nie będzie tylko opisem spotkania dwóch postaci z gry. Niestety, obeszło się bez jakiś konkluzji.

Rozumiem, iż autor liczył na napisanie całego cyklu. Problem jednak jest taki, że po ponad trzystu stronach "niczego" ciężko oczekiwać, że czytelnicy będą chcieli więcej. Dodatkowo widać nieporadność przy konstruowaniu fabuły i wiele błędów, które świadczą o lekceważącym stosunku do czytelnika. Książka ta nie broni się także jako powieść fantasy. Na tle innych jest po prostu maksymalnie wydłużonym prologiem, w którym spotykają się główni bohaterowie. Może autor chciał napisać nowe Braterstwo Wilków w fantasy, ale kompletnie mu się to nie udało.

Nie polecam jej nikomu. Jak chcecie poznać świat Sacred, kupcie sobie grę. Przynajmniej przeczekacie do czasu, aż pojawi się Diablo 3, bo powieść Steve’a Whittona tylko pokazuje, jak nie powinna wyglądać powieść fantasy.
Zaloguj się, aby wyłączyć tę reklamę