Rytuał - Dusan Fabian

Na półkach księgarskich przeważają horrory autorów anglojęzycznych, choć mamy również trochę "swojskich", polskich autorów. Siłą rzeczy każda powieść grozy spoza tych grup wzbudza moje zainteresowanie. Bardzo miło wspominam Noemi Szecsi czy Milosa Urbana, których powieści naprawdę się wyróżniały i moim zdaniem "Europa mogłabyć z nich dumna". Dusan Fabian, autor ze Słowacji, również mógłby trafić do grona twórców, których z przyjemnością czytuję, bo całkiem niedawno Wydawnictwo Red Horse wydało jego powieść Rytuał, w dwóch bardzo ładnie prezentujących się na półce tomach.

Jest to opowieść o niesamowitej przygodzie, która zdarzyła się Dawidowi Ablowi, czyli bardzo zwyczajnemu i bardzo pospolitemu pracownikowi pewnego bardzo zwyczajnego banku. Tu muszę przyznać, że lubię takie historie. Choć prawdopodobieństwo, że przygoda pod postacią niebezpieczeństwa, pięknej kobiety, demonów i tak dalej przydarzy się właśnie niepozornemu pracownikowi bankowemu jest bliska zeru, to wiecie - historia Kopciuszka także miała swój czar, a horror w końcu jest horrorem i czasowe zawieszenie niewiary jest potrzebne na bardziej nieprawdopodobne okoliczności. Zatem, skoro godzimy się na istnienie demonów, to spokojnie możemy założyć, że przytrafiają się one takiemu Dawidowi Ablowi.

Akcja od początku toczy się dosyć wartko i powiem szczerze, że mocno mnie wciągnęła. Jest tu trochę czarnego humoru, jak w opowieściach o Anicie Blake, i dużo nawiązań do filmów oraz powieści grozy. Autor jest dobrze zorientowany w świecie horroru, swobodnie miesza elementy i, co trzeba mu przyznać, potrafi to zrobić tak, że nie wychodzi to ani zbyt sztucznie, ani zbyt śmiesznie, ani zbyt patetycznie. Co prawda, pewne zaklęcie wydało mi się przesadzone, ale to było tylko "puszczenie oka" do czytelnika.

Te nawiązania i zasób cytatów przywodzą mi na myśl długowłosego fana ciężkiej muzyki w czarnej koszulce ze zdjęciem ulubionego zespołu (co jest prawdopodobne, zważywszy na muzyczną przeszłość autora). W każdym razie, te elementy poprawiają wizerunek bohatera powieści, Dawida, w moich oczach – każdy metalowiec wtłoczony w garnitur i zmuszony do pracy w banku zaryzykowałby pojedynek z demonami, klątwami i niebezpieczeństwem, byleby tylko posiąść wolność, piękną kobietę i samodzielnie kształtować swą przyszłość (niekoniecznie w tej kolejności). Pewna nieśmiałość także wydaje się naturalna; wszyscy moi znajomi fani metalu na codzień są raczej niekonfliktowi.

Niestety, mój entuzjazm przygasł pod koniec pierwszego tomu. Stało się to dokładnie w momencie, gdy wkroczyło planowanie i machanie bronią godne filmu sensacyjnego. Nie spodobało mi się drobiazgowe analizowanie akcji i maniera superbohaterów od niechcenia. Może innym czytelnikom zupełnie to nie przeszkadza, ale mi tak i aż do końca miałam mieszane uczucia i pewien żal do autora, że zastosował właśnie taki manewr. Nie wiem dlaczego, ale skojarzyło mi się to z powieściami Joanny Chmielewskiej, której nie lubię i tego wrażenia nie udało mi się pozbyć do końca lektury.

Rytuał jest przyjemną rozrywką na wieczór; zabawne jest odkrywanie nawiązań do filmów czy książek grozy, przez co pierwszą część czyta się naprawdę przyjemnie. Nie ma tu głębszych przemyśleń albo dylematów moralnych. Za to można znaleźć pewnego rodzaju "harrypotterowskie" przesłanie, że każdy ma swoją grupę, w której nawet najbardziej wyalienowany osobnik znajdzie swoje miejsce i odkryje własne możliwości. Nawet jeśli wcześniej trzeba będzie skopać tyłki kilku demonom. Jeśli nie przeszkadzają Wam elementy sensacji i pościgu, będziecie bawić się również przy drugim tomie. Ja, z uwagi na kontynuację, daję właśnie 3,5/6, choć początkowo naprawdę chciałam ocenić wyżej. Poczekam do następnej powieści Fabiana i wtedy zadecyduję, czy jego opowieści podobają mi się bardzo, czy raczej średnio.


Ocena: 3,5/6

Zaloguj się, aby wyłączyć tę reklamę