Rozmówki inteligentne.

Się nosiłem z napisaniem czegoś na ten temat, ale notka zigzaka i dyskusja pod nią mnie mocniej zmotywowały. Flejm dozwolony, trololowanie nie.

Temat może bardzo ogólny, ale w sumie tutejsza społeczność składa się właśnie z ludzi inteligentnych.

Nie lubię dyskutować z inteligentnymi ludźmi.

Serio. Ale „dyskutować”. Rozmawiać jak najbardziej. Czemu? Z ludźmi inteligentnymi jest ten problem, że wiedzą o czym mówią. Mają własne, wyrobione opinie na wiele tematów, przeważnie mają wiedzę z wielu dziedzin, a co gorsza, błyskawicznie potrafią budować własne zdanie na dany temat, mając do dyspozycji jedynie kilka faktów i innych opinii (często usłyszanych dopiero w momencie dyskusji). Do tego dysponują niesamowitym wręcz przekonaniem, że mają rację. Mają dumę (są inteligentni, więc mają z czego być dumni). Są uparci. Zwykle w parze z inteligencją idą też głęboki cynizm, ironia i złośliwość oraz co najgorsze, ogromne poczucie wyższości (zwłaszcza w momencie wyprowadzenia ‘ciętej riposty’).

Dyskutować z takimi można godzinami, przerzucając się morzem argumentów, konstrukcji retorycznych , ripost, chwytliwych wybiegów językowych itp. Często w konwencji drętwej, nudnej, ciągnącej się niczym smród po gaciach, naukowej dysputy. Nie można nawet w chwili zrezygnowania obrzucić interlokutora inwektywami, kolokwialne wysławianie się też nie przystoi, bo raz że przeczy to zasadom dobrego wychowania, dwa, daje drugiej stronie poczucie wygranej i czyni z nas w ichniejszych oczach kretynem. No i trzeba znać te wszystkie mądre słówka na „e”, jak „eskapizm”, „erudycja”, „epikureizm”, „euceryna”, „transkonduktancja”… a nie, to na „t”…

Ale nie w tym rzecz. Bo z głupimi też nie lubię dyskutować, ale wielu z nich ma tę przewagę nad inteligentnymi, że potrafi się czegoś nauczyć. A inteligentnemu się wydaje, że już nie musi, że już nie zostało nic do nauczenia się.

Bo te wielowątkowe dyskusje, setki wypowiedzianych zdań i napisanych słów bardzo często do niczego nie prowadzą. Potrafią się przerodzić w szereg monologów, w których każdy chce wygłosić swe kolejne zdanie, zwykle nie zwracając uwagi na poprzednią wypowiedź rozmówcy.

A przecież dobra  ‘dyskusja’, jak dla mnie, z założenia powinna do czegoś prowadzić. Jakichś wniosków. Do zmiany zdania przez jednego z uczestników. Może rzucać nowe światło na jakąś sprawę (np. naukową). Powinna inspirować czy motywować do poznania czegoś nowego („hm, nie myślałem tak o tym zespole, muszę go posłuchać, może to jednak nie taka banda szatanistów”).

Dyskusje prowadzące do niczego są do niczego. Rozumiem nawet chęć pochwalenia się czymś, prężenie cojones, prezentację własnych poglądów, z nich też może płynąć jakaś nauka, ale jeśli nawet tego nie ma w kimś kto zaczyna dyskusję, to jest na coś takiego określenie: parcie na szkło.

Ludzie inteligentni zatracili w sporej części zdolność do wyciągania wniosków. Nie mówię, że wszyscy, może nie Ty, czy Ty, ale sporo. A jeszcze więcej nie chce po prostu przyjąć do wiadomości, że ktoś wie lepiej i może się od kogoś czegoś nauczyć…

I po co zaczynać dyskusję z takim nastawieniem?